Ακούγοντας τη Χριστίνα Φλαμπούρη να αφηγείται την ιστορία της, αναρωτιέσαι αν εκμεταλλεύεσαι πραγματικά την κάθε σου ημέρα. Όχι απαραίτητα για να προσπαθήσεις να κάνεις ό,τι έκανε εκείνη -να κατακτήσεις δηλαδή και τις 7 υψηλότερες βουνοκορφές του κόσμου- αλλά για να έρθεις λίγο πιο κοντά στον δικό σου, προσωπικό στόχο. Ναι, η ιστορία της Χριστίνας είναι έμπνευση!
«Προσπαθούσα περίπου τέσσερα χρόνια να ολοκληρώσω το 7 Summits. Κάθε μέρα μου φαινόταν σαν να ζω σε όνειρο, ίσως επειδή ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στην προσπάθειά μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο ξεχωριστό είναι αυτό που ζω. Και όταν μου λένε ότι είμαι μία από τις 70 στον κόσμο και η μοναδική στην Ελλάδα που έχει καταφέρει να το ολοκληρώσει, είναι σαν να επανέρχομαι στην πραγματικότητα, σαν να ακούω “Χριστίνα, τα κατάφερες! Ναι, όντως, ένα όνειρο που αρχικά φαινόταν απλησίαστο έγινε πραγματικότητα!”.
Μία από τις πιο "ρομαντικές" στιγμές στο project ήταν όταν πάτησα την ψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής στο Βίνσεν, που ήταν και η έβδομη κορυφή μου. Ένιωσα πραγματικά τόσο χαρούμενη, ένιωθα σαν ο ουρανός να γέμισε πυροτεχνήματα και χρώματα. Για μένα, εκείνη η στιγμή ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η απόδειξη ότι, όταν τελικά θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να το καταφέρεις.
Σκέψου ότι, έξι χρόνια πριν από εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να σταθώ καν στην άκρη μιας πλαγιάς, δεν μπορούσα να περάσω ένα δύσκολο πέρασμα γιατί με φόβιζε η ιδέα του χάους. Ωστόσο, εγώ η ίδια, ολοκλήρωσα το 7 Summits, πάτησα τις 7 ψηλότερες κορυφές σε κάθε ήπειρο του πλανήτη. Επομένως, ήταν μία πολύ ξεχωριστή στιγμή για μένα, η επιβεβαίωση ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, η υπενθύμιση ότι πρέπει να προσπαθείς, να συνεχίζεις και να κυνηγάς τα όνειρά σου. Ένιωσα 100% το αίσθημα της πληρότητας. Ότι τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στη ζωή -όχι μόνο της δική μου, αλλά και όλων των ανθρώπων.
Η ιδέα για την κατάκτηση των 7 κορυφών ξεκίνησε σιγά-σιγά. Δεν ήμουν άνθρωπος του βουνού. Ήμουν όλη μέρα μπροστά στον υπολογιστή στο γραφείο και η δουλειά μου ήταν πάντα προτεραιότητα για μένα. Το βουνό ήρθε στη ζωή μου σαν πρόκληση.
Μόλις ολοκλήρωσα την πρώτη κορυφή, ήθελα αμέσως να πάω στην επόμενη, σε πιο δύσκολη. Όταν πέρασα το πρώτο δύσκολο πέρασμα, ήθελα να πάω στο επόμενο, στο πιο δύσκολο. Η κάθε κορυφή με ετοίμαζε για την επόμενη -όχι μόνο οι εφτά, αλλά και οι προηγούμενες. Κάθε μου ανάβαση με μάθαινε κάτι: να γίνω πιο δυνατή, ώστε να πάω στην επόμενη».
«Όταν ολοκλήρωσα και την τρίτη κορυφή από τα 7 Summits -η οποία είναι σχετικά δύσκολη, λέγεται Denali και είναι στην Αλάσκα- τότε ήταν η πρώτη φορά που είπα “Έχω τελειώσει σχεδόν το μισό project, γιατί όχι; Πάμε για τα 7/7!”. Δεν το είχα σκοπό από την αρχή. Για μένα, η κάθε κορυφή, η κάθε αποστολή, η κάθε προσπάθεια ήταν σαν να αντικατοπτρίζει έναν διαφορετικό, προσωπικό στόχο που μπορεί να έχουμε στη ζωή μας.
Πάντα γυμναζόμουν, αλλά όχι σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Όταν ξεκίνησα, λοιπόν, να προετοιμάζομαι για το 7 summits, αλλά και σε όλη τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων που διήρκησε το πρότζεκτ, ήμουν συνέχεια σε πλάνο προπόνησης. Όταν προετοιμαζόμουν για μια κορυφή, για τουλάχιστον ένα εξάμηνο ήμουν αφοσιωμένη στον στόχο κι έκανα διπλές προπονήσεις -που για έναν αθλητή μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό, για κάποιον όμως που κάνει δουλειά γραφείου ήταν πολύ απαιτητικό! Ξυπνούσα το πρωί στις 6:30 να κάνω την πρώτη μου προπόνηση. Συνήθως, το πρωί προσπαθούσα να πηγαίνω απλά γυμναστήριο ή να κάνω personal training. Ύστερα, έκανα ντους, έβαζα πουκάμισο και τακούνια, βαφόμουν και πήγαινα στη δουλειά.
Είχα στο αμάξι τα αθλητικά μου ρούχα, ώστε, όταν σχολούσα, να πάω στην Πάρνηθα, γιατί είναι το πιο κοντινό βουνό στο σπίτι μου, για να τρέξω ή για να κάνω μία πολύωρη πορεία. Μπορεί να γυρνούσα στο σπίτι πολλές ώρες αφού είχε βραδιάσει, με τον φακό κεφαλής! Έκανα ντους και κοιμόμουν. Δεν με κούραζε, γιατί κάθε ώρα που προπόνησης ή προετοιμασίας ένιωθα ότι με φέρνει πιο κοντά στον στόχο μου. Στη διάρκεια αυτών των τεσσάρων αυτών χρόνων, ποτέ δεν είπα “δεν αντέχω άλλο”. Κάθε ώρα προπόνησης που έκανα με έκανε και πιο χαρούμενη. Όταν έχανα προπόνηση με έπιανε… δεν ξέρω αν μπορώ να το πω νεύρα, αλλά αν κάτι γινόταν και έπρεπε να χάσω προπόνηση είχα πάρα πολλή ένταση και ένιωθα ότι με τραβάει μακριά από τον στόχο μου».