Με τα παιδιά για τα παιδιά: Αυτή είναι η τηλεόραση που κάνει εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, ο Χρήστος Δημόπουλος. Ξεκίνησε με το «Ουράνιο Τόξο» στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και, μετά από ένα αναγκαστικό διάλειμμα (λόγω μαύρου στην ΕΡΤ), επέστρεψε πέρυσι με άλλο τίτλο: Τα «1000 χρώματα του Χρήστου» αποτελούν πλέον σημείο αναφοράς κερδίζοντας μια δημοφιλία στα social media με ατάκες και στιγμιότυπα που γίνονται viral.
Πατέρας μιας κόρης και παππούς πια, με δύο εγγονές, έντεκα και οκτώ ετών, ο Χρήστος Δημόπουλος συνεχίζει το δικό του ταξίδι στην μικρή οθόνη –ενδιαμέσως έγραψε και βιβλία για τα παιδιά.
«Δεν μπορώ να διευκρινίσω ή να εξηγήσω από που πηγάζει αυτή η επικοινωνία μου με τα παιδιά. Με τα χρόνια απέκτησα την εμπειρία πώς να τα χειρίζομαι, πώς να τους μιλάω. Στην αρχή είχα και την κόρη μου που ήταν μικρή τότε. Με βοήθησε πολύ στην προσέγγιση των παιδιών. Τώρα έχω τις εγγόνες μου, 11 και 8 ετών, οπότε αντλώ από εκεί και συνεχίζω με τα νέα δεδομένα.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα τα προσέγγιζα και τα προσεγγίζω με μια σοβαρότητα και όχι με το νιανιαδίστικο ή το δασκαλίστικο. Τους περνάω όμως μηνύματα με τον τρόπο μου –και στους μεγάλους, γιατί κι εκείνοι βλέπουν την εκπομπή».
«Η συνταγή πέτυχε κι αυτό δεν το λέω βασιζόμενος στα νούμερα τηλεθέασης αλλά το βλέπω στον δρόμο, τόσα χρόνια –ποιοι με σταματάνε, πως μου μιλάνε, τι γράμματα και email μου στέλνουν.
Δεν περίμενα αυτή την έκρηξη γύρω από την εκπομπή μέσα από τα social media. Δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρναν αποσπάσματα, θα τα επεξεργάζονταν βάζοντας την δική τους φωνή στα πρόσωπα των παιδιών και θα γινόταν viral με ένα εκατομμύριο θεάσεις. Ολο αυτό είναι πέρα από την δική μου σφαίρα φαντασίας».
«Η επιλογή των παιδιών εμπεριέχει ένα ρίσκο –πάντα. Γιατί δεν κάνουμε οντισιόν στα παιδιά, δεν τα επιλέγουμε, κάτι τέτοιο το θεωρώ λάθος. Πώς μπορώ να πω σε παιδί ότι δεν κάνει για τηλεόραση… Ούτε προετοιμασία κάνουμε. Βλέπω τα παιδιά πέντε λεπτά πριν το γύρισμα, τους καθίζω στις καρεκλίτσες τους και όλο πηγαίνει σαν ζωντανό. Αυτοσχεδιασμός. Δεν κόβουμε τίποτα στο μοντάζ εκτός αν συμβεί κάτι πολύ ακραίο».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπω στα παιδιά που έρχονται είναι η μοναξιά
«Υπάρχει ο κίνδυνος, το παιδί που έχω μπροστά μου και με το οποίο πρέπει να μιλήσω για 15 λεπτά είτε να είναι πολύ ντροπαλό είτε να τα έχει χάσει είτε να κατουρηθεί πάνω του –κι αυτό έχει συμβεί… Γιατί υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά που τα πιέζουν οι γονείς τους να βγουν στην τηλεόραση, κι αυτό φαίνεται. Δεν έχω την δυνατότητα ούτε τους γονείς να μαλώσω ούτε το παιδί. Πρέπει να χειριστώ έτσι τον χρόνο ώστε και το παιδί να μην φανεί τελείως άσχετο αλλά και να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος και να μην είναι η εκπομπή βαρετή και ανιαρή. Δεν το πετυχαίνω πάντα. Οταν έχω γυρίσει 2.500 εκπομπές, φυσικό δεν είναι 40-50 να μην βλέπονται;
Τι έχω κόψει; Προχθές ήταν ένα παιδάκι που μου είπε ότι τρώω φασόλια και το κακό με τα φασόλια είναι ότι κλ…νω πολύ. Το έκοψα. Θα μπορούσα και να το αφήσω, αλλά ο κόσμος είναι κακός. Τις προάλλες μια μητέρα έστειλε στην ΕΡΤ γράμμα για να παραπονεθεί: Αφορούσε μια κουβέντα μου με ένα παιδί της για το καλοκαίρι και την θάλασσα. Μιλήσαμε για τις βουτιές και το ρώτησα αν ανοίγει τα μάτια του μέσα στο νερό. Μου είπε όχι κι εγώ του είπα “έλα βρε χαζέ είναι δυνατόν να μην τα ανοίγεις” κι αυτό ενόχλησε την μητέρα –λες και είπα το παιδί βλάκα. Προφανώς δεν είναι του χαρακτήρα μου τέτοιοι χαρακτηρισμοί. Αλλά επειδή πρέπει να αντιμετωπίζω και τέτοιες ακραίες περιστάσεις, έκοψα δύο-τρεις φορές κάτι για να μην έχω την αγωνία ότι κάποιος κακόβουλος θα βρεθεί να το σχολιάσει. Μια εκπομπή έκοψα όχι λόγω του παιδιού αλλά γιατί εγώ δεν μπόρεσα να χειριστώ αυτά που μου έλεγε εκείνο. Ενιωσα ανήμπορος. Ρώτησα το παιδί για τον πατέρα του και τι δουλειά κάνει κι εκείνο μου είπε ότι ο πατέρας του έχει πεθάνει κι άρχισε να μου μιλάει για τον θάνατο –τα΄χασα, ειλικρινά».
«Τα παιδιά δεν με φέρνουν σε δύσκολη θέση –ό,τι λένε το λένε με αγάπη και αυθορμητισμό. Οι μεγάλοι μπορεί όμως να με φέρουν σε δύσκολη θέση.
Θυμάμαι, ένα ζευγάρι κοριτσάκια στην αρχή, σκέτα διαμαντάκια. Η μία είχε και ένα πρόβλημα άρθρωσης και δεν μπορούσε να πει καλά το έψιλον κι έλεγε ότι είναι πάντα αντί για πέντε, κι άρχισα κι εγώ να την λέω ότι είμαι εξηνταπάντα… Ηθελε να γίνει γιατρός κι εγώ της έλεγα γιατί να μην γίνει κομμώτρια και μου απάντησε: Δεν θα καταστρέψεις εσύ τα όνειρά μου. Απίστευτο αλλά τόσο ωραίο.
Στο στούντιο στα γυρίσματα είναι φορές που γελάμε μέχρι δακρύων και διακόπτουμε γιατί δεν αντέχουμε εμείς οι ίδιοι».