Ο Χρήστος Λούλης δεν περνά απαρατήρητος. Ανήκει στην αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου, με ρόλους και ερμηνείες που ξεχωρίζουν, είναι ωραίος άνδρας και σκεπτόμενος άνθρωπος. Γι΄ αυτό και οι απόψεις του καμία φορά ενοχλούν.
Αυτή την εποχή πρωταγωνιστεί στα τηλεοπτικά «Ψέματα» (Alpha), μια σειρά που καταπιάνεται με το επίκαιρο και εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα του βιασμού. Παράλληλα κάνει πρόβες για τους «Πέρσες» του Αισχύλου που θα δούμε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο.
Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Εμιλυ Κολιανδρή με την οποία έχει δύο παιδιά –κι αυτός είναι ίσως ο πιο απαιτητικός ρόλος για τον οποίο, όπως παραδέχεται, προσπαθεί, προσπαθεί πολύ.
«Ψέματα»: Τι σας έκανε να πείτε το ναι σε αυτή την νέα σειρά που μόλις ξεκίνησε στον Alpha;
«Τα “Ψέμματα” όπως ο “Σιωπηλός δρόμος” και οι “42 βαθμοί” είναι από τις σειρές που θα μου άρεσε και να βλέπω. Τα “Ψέμματα” είναι μια μεστή ιστορία, δώδεκα επεισοδίων, με πολύ καλούς ηθοποιούς και χρόνο στην διάθεσή μας να φροντίσουμε τη δουλειά μας. Δεν τρέχουμε να προλάβουμε. Γνώριζα χρόνια τον σκηνοθέτη χωρίς να έχουμε ξανασυνεργαστεί, όπως γνώριζα και την παραγωγή από πέρυσι, με τον “Σιωπηλό δρόμο”. Λέμε ότι η μυθοπλασία αναβιώνει και ελπίζουμε να μην είναι φούσκα».
Το θέμα είναι πολύ επίκαιρο –μια καταγγελία βιασμού: Πως το διαχειρίζεται η σειρά και πόσο σας ανησυχεί η επικαιρότητα του θέματος;
«Από τη μία μου απάντησε και πολλά πράγματα και μ΄ έκανε να σκεφτώ πως εγώ, ως ηθοποιός, μπορώ να το διαχειριστώ. Και σαν ψυχοσύνθεση και σαν φιλοσοφική στάση απέναντι στη ζωή βλέπω το θέμα ως εξής: Κάθε άνθρωπος όπως και κάθε ρόλος πρέπει να υπερασπίζεται την αλήθεια του μέχρι τέλους. Ακόμα κι αν έχει κάνει τα χειρότερα, αυτό αφορά σε ένα του κομμάτι, ο υπόλοιπος εαυτός είναι ένας κανονικός άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν έχει κάνει κάτι κακό. Ολο αυτό έχει να κάνει μ΄ έναν περίεργο διαχωρισμό, σαν να βάζεις κουτάκια στο μυαλό.
Από αυτά που ακούμε γύρω μας –και στον χώρο τον δικό μου και γενικά, για βιασμούς, γυναικοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία, μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι, αλλά άνθρωποι της διπλανής πόρτας που είναι ικανοί να κάνουν πολύ σκληρά πράγματα. Και λόγω δουλειάς ξέρω ότι είμαστε ικανοί για τα πάντα γι΄ αυτό και κουμπώνομαι όταν ακούω κάποιον να λέει όχι εγώ, ποτέ.
Το σενάριο είναι αγγλικό και φωτίζει ακριβώς αυτούς τους κανονικούς ανθρώπους που αισθάνονται ότι αδικούνται. Αυτό το αίσθημα αδικίας είναι ικανό, ανάλογα βέβαια με την ψυχοσύνθεσή σου, να σε κάνει να δικαιολογείς μέσα σου τα πάντα, θύμα και θύτη μαζί».