Η Δώρα Δημάκη ζει στη Θεσσαλονίκη και το 2015 διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Μόνιμα χαμογελαστή, δεν έχασε ποτέ το σθένος και τη δύναμη ψυχής που διαθέτει. Πέντε χρόνια μετά, η ίδια μου μίλησε για όσα άφησε πίσω της, πώς έχει διαμορφωθεί η φιλοσοφία ζωής της και θυμάται τα πρώτα συναισθήματα φόβου και αγωνίας όταν έμαθε τη διάγνωση. Η σωστή ενημέρωση, ωστόσο, τη θωράκισε για να αντιμετωπίσει την περιπέτειά της με πείσμα και δημιουργικότητα.
«Ονομάζομαι Δώρα Δημάκη είμαι 35 ετών και μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου είναι η διαδικασία θεραπείας μου από τον καρκίνο. Πριν ακριβώς από 5 χρόνια διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού, μία έννοια τελείως άγνωστη για μένα και την οικογένεια μου και μια διαδικασία τελείως ξένη.
Από το ταξίδι αυτό μετά από 5 χρόνια μπορεί να προσπαθείς να επανέλθεις αλλά οι εικόνες που βίωσες θέλουν πολύ δουλειά για να σβήσουν. Πριν από τον καρκίνο δυστυχώς δεν είχα ουσιαστική συναίσθηση και κατανόηση του διπλανού μου... Βλέπεις, αν δεν πληγωθεί το δικό σου σώμα δεν καταλαβαίνεις τι θα πει πόνος. Καθώς τα χρόνια περνούν μπορεί να ξεχνάς τις πολύ άσχημες στιγμές, αλλά κάθε φορά που αφήνεσαι, τα σημάδια σου είναι εκεί να σου θυμίσουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η σχέση σου με τον χρόνο είναι πλέον διαφορετική, η φράση «έλα μωρέ άστο γι’ αύριο», έχει εξαφανιστεί από το σκληρό δίσκο, μία αόρατη δύναμη και μία ενέργεια με έχει κυριολεκτικά κατακλύσει, ένας τυφώνας στιγμών του τώρα.
Αν δεν πληγωθεί το δικό σου σώμα δεν καταλαβαίνεις τι θα πει πόνος
Ένα «δώρο» που μου έδωσε ο καρκίνος είναι οι άνθρωποι που γνώρισα στις θεραπείες μου. Είναι ατελείωτες οι ώρες τις χημειοθεραπείας χωρίς παρέα, ειδικά για ένα άτομο σαν και εμένα… μια πολυλογού, ακόμα και στην ζάλη μου! Μια φορά λοιπόν ένας κύριος μου δίδαξε δύο θεωρίες για τους ανθρώπους που δεν πρόκειται να βγάλω ποτέ από το μυαλό μου. Αξιοπρεπέστατος και επιβλητικός σαν παρουσία, όλοι ήμασταν με τη φαλάκρα μας και αυτός ο άτιμος είχε μια μουστάκα πλούσια και ακλόνητη, που έφτασα στο σημείο να ζηλεύω. Αυτός ο τύπος λοιπόν, μου έμαθε πρώτον πως οφείλεις να είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου «Εγώ κούκλα μου ξέρω γιατί είμαι εδώ και δεν κλαίγομαι 40 χρόνια φουγάρο… το ήξερα, το ήθελα» μου έλεγε. Το δεύτερο και πολύ βασικό είναι όταν με έβλεπε να γελάω μου φώναζε «Κορίτσι μου, o άνθρωπος στις δυσκολίες βγάζει τον χαρακτήρα του, αν είσαι γκρινιάρης θα γκρινιάξεις σε όλα σου, αν χαμογελάς στη χαρά, θα βρεις να χαμογελάσεις και στην λύπη σου».
Άρα αποδεδειγμένα οι άνθρωποι δεν αλλάζουν απαραίτητα από τις εμπειρίες τους αλλά αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά που ήδη έχουν στα μέσα τους ή αυτά που επιλέγουν να έχουν γιατί τους εξυπηρετεί.
