Ο «ύμνος των μοναχικών ανθρώπων» που συνέθεσε ο μεγάλος Γιάννης Σπανός, παραλίγο να μη δισκογραφηθεί καθόλου. Αλλά το σύμπαν συνωμότησε για το αντίθετο…
Το «Άνθρωποι Μονάχοι» πρωτοακούστηκε στο δίσκο «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό» -ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε από τη Lyra, με 12 σπουδαία τραγούδια του συνθέτη (σ.σ. η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του ίδιου του Γιάννη Σπανού και η παραγωγή του Γιώργου Μακράκη). Αποτέλεσε, διαχρονικά, τη μεγαλύτερη επιτυχία του Γιάννη Καλαμίτση και ένα από τα «διαμάντια» της δισκογραφίας της αγαπημένης ερμηνεύτριας. Ελάχιστοι γνωρίζουν πως παραλίγο να μη δισκογραφηθεί καθόλου. Ήταν μια προσθήκη «της τελευταίας στιγμής» στο δίσκο…
«Είχανε γράψει τις ορχήστρες στα άλλα τραγούδια και τους έλειπε ένα. Ο Μάνος Ελευθερίου βρήκε το στίχο μου πάνω στο πιάνο του Σπανού -τον είχα ταχυδρομήσει- και του είπε να το μελοποιήσει. Επειδή δεν γινόταν να μπει ορχήστρα, το τραγούδι δισκογραφήθηκε μόνο με κιθάρα. Δεν έκανε μεγάλη επιτυχία αμέσως, άργησε κάποια χρόνια να γίνει αγαπητό» είχε πει ο Γιάννης Καλαμίτσης σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Δίφωνο».
Αλλά, τελικά, όπως συμβαίνει συχνά με τα μεγάλα τραγούδια, όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν. Ακόμα κι αυτή η «προχειρότητα» ή η βιασύνη της δισκογράφησης του «Άνθρωποι μονάχοι» αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος άσος του. Η Μοσχολιού μόνη της, με μια κιθάρα στο στούντιο, απέδωσε δωρικά, συγκλονιστικά το αίσθημα της θρηνητικής ερημιάς των στίχων του Καλαμίτση. Με θεατρικότητα και εσωτερική ένταση. Με σπαραγμό που έκανε ακόμα και τον Γιάννη Σπανό να κλάψει στην πρόβα. Και τον έπεισε να κρατήσει την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού…