Φαίνεται ότι τα κακά παιδιά γίνονται λίγο πιο ευαίσθητα, χωρίς όμως να χάνουν τη γοητεία και όλα τα χαρακτηριστικά που τους κάνουν παράλληλα ποθητούς και είδος προς αποφυγή.
Από τον Στιβ Μακουίν και στον Μάρλον Μπράντο στον Τζέιμς Ντιν και από τον Μπρους Γουίλις στον Τζόνι Ντεπ, τα λεγόμενα «κακά παιδιά» ανέκαθεν ασκούσαν μια ακατανίκητη έλξη και πρότυπο του κλασικού γόη. Τσιγάρο αναμμένο στα χείλη, βλέμμα λάγνο, σπάνιο χαμόγελο που σε κάνει να λιώνεις, στιλ με προσωπικότητα (είναι καλοντυμένος χωρίς να προσπαθεί), συνήθως μηχανή και μια πολύπλοκη σχέση με τους γονείς του -αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό- συνθέτουν το παζλ του bad boy. Είναι ο τύπος που αποφεύγεις να μπλέξεις, αλλά παράλληλα δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, γιατί είναι αδύνατον να του αντισταθείς.
Τα παραδείγματα στο σινεμά πολλά -από τον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» με τον αξέχαστο Τζέιμς Ντιμ και τον «Ατίθασο» Μπράντο στα 50s έως τους πιο σύγχρονους, τον «Transporter» Τζέισον Στέιθαμ και τον «Μαχητή των Δρόμων» Πολ Γουόκερ, το κακό παιδί αποτελούσε αστείρευτη πηγή έμπνευσης κάθε σκηνοθέτη που θέλει να αποδώσει τον άνδρα-σκοτεινό αντικείμενο πόθου -τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.