Ο Ηλίας ζει με τον HIV από τα 21 του

Διαγνώστηκα αρχές του 2016. Ήμουν 21 ετών. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε μια σχέση αρκετών χρόνων. Είχα μια ερωτική επαφή εκτός σχέσης με ένα άτομο, η οποία ήταν απροφύλακτη. Νόμιζα ότι αυτό το άτομο μπορούσα να το εμπιστευτώ, αλλά ήταν αυτός που μου μετάδωσε τον HIV.

Μόλις μου το ανακοίνωσαν, σκέφτηκα ότι, θα έπρεπε να είχα προστατεύσει, όχι μόνο τον εαυτό μου, αλλά και τον σύντροφό μου. Ευτυχώς, ο σύντροφός μου δεν κόλλησε.

Περίπου αρχές Δεκεμβρίου του 2015 άρχισα να έχω συμπτώματα γρίπης, όπως πυρετό και πονοκέφαλο, πόνο στην κοιλιά, δεν μπορούσα να φάω, ούτε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα δηλαδή όλα αυτά τα συμπτώματα που έχει κάποιος με μία γρίπη και μία ίωση, απλά τα είχα σε πολύ υπερθετικό βαθμό. Έλεγα στον εαυτό μου ότι ήταν μία γρίπη, ναι μεν δύσκολη, αλλά θα κάνει τον κύκλο της.

Αυτό λοιπόν κράτησε 12 μέρες. Κάποια στιγμή μου λέει η μητέρα μου “Ηλία, δεν περνάει αυτό το πράγμα. Μήπως να πάμε σε ένα νοσοκομείο να δούμε τι συμβαίνει”. Πήγαμε στο Ιπποκράτειο στα επείγοντα, περίμενα 6 ώρες με 40 πυρετό, έτοιμος να λιποθυμήσω.

Με εξετάζουν οι γιατροί και μου λένε πως παθολογικά δεν φαίνεται να έχω κάτι, πέρα από μια απλή γρίπη, και καλό είναι να το δούμε και αιματολογικά. Μου έκαναν πλήρη αιματολογικό έλεγχο, ο οποίος περιελάμβανε και εξετάσεις για όλα τα ΣΜΝ, όπως και για τον HIV.

Με νοσηλεύουν το ίδιο βράδυ λέγοντας μου ότι πέρασα μονοπυρήνωση. Την επόμενη μέρα το πρωί, που θα έπαιρνα εξιτήριο, έρχεται μια γιατρός και μου λέει ότι θα μου κάνουν ξανά τις εξετάσεις για HIV και ΣΜΝ και να περάσω την επόμενη μέρα να τις παραλάβω, μόνος μου.

Για να είμαι ειλικρινής είχα σκεφτεί πριν πάω στο νοσοκομείο -επειδή αυτό που είχα δεν περνούσε, η υποτιθέμενη πολύ βαριά γρίπη- ότι είχα είτε ένα είδος καρκίνου ή ότι έχω εκτεθεί στον HIV. Αυτά τα δύο τα είχα στο μυαλό μου ως τα πολύ πιθανά. Οπότε, όταν ήρθε η γιατρός και μου είπε “έλα μόνος σου για να πάρεις τις εξετάσεις” ήταν σαν να μου είπε “κάτι τρέχει”.

Γυρνάω σπίτι και το ίδιο βράδυ είμαι πάλι πολύ χάλια. Καλούμε ασθενοφόρο και μου κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο. Δύο μέρες μετά, μία λοιμωξιολόγος απομακρύνει την μητέρα μου από το δωμάτιο γιατί ήθελε να μου μιλήσει προσωπικά και μου ανακοινώνει πως έχω διαγνωστεί με τον HIV. Βέβαια αυτό δεν εξηγούσε γιατί ήμουν τόσο χάλια, με τρομερούς πόνους στην κοιλιά.

Μόλις μου είπαν ότι διαγνώστηκα θετικός στην HIV λοίμωξη, καλώ τον σύντροφό μου και του το ανακοινώνω. Να σου πω την αλήθεια, έκλαψα αρκετά. Όχι τόσο για τη διάγνωση, γιατί είχα ήδη μια στοιχειώδη γνώση για το τι σημαίνει να ζεις με τον HIV, αλλά επειδή παράλληλα αντιμετώπιζα μια άλλη ιατρική κατάσταση, την οποία ακόμα δεν ξέραμε τι ήταν, καθώς έτρεμα με την σκέψη να του είχα μεταδώσει τον ιό.

Με αλλάζουν δωμάτιο, ώστε να είμαι πιο προστατευμένος από τις νοσοκομειακές λοιμώξεις. Κάποια στιγμή έρχεται ένας γιατρός και μου λέει “Ηλία, δεν ξέρουμε τι γίνεται στην κοιλιά σου αυτή τη στιγμή”. Είχα πολλούς πόνους και η κοιλιά μου ήταν σκληρή σαν πέτρα.

Ο γιατρός μου είπε ότι υπάρχουν δύο περιπτώσεις. “Είτε κάνουμε μια επέμβαση διερευνητική, να δούμε τι γίνεται, γιατί μπορεί να έχεις και 5 μέρες ζωής ή θα περιμένεις 5 μέρες και βλέπουμε”. Ουσιαστικά, δεν μου έδωσε επιλογή.

Τότε αντιλήφθηκαν ότι έχω σύφιλη, μου έκαναν την επέμβαση, είδαν τη φλεγμονή που είχε προκαλέσει η σύφιλη, αφήνοντας με, με παραφύση έδρα/κολοστομία.

H σύφιλη μου έκανε μεγάλη κάκωση στο παχύ έντερο, προκάλεσε συφιλιδική κολίτιδα, η ίδια επιτέθηκε στο ανοσοποιητικό μου σύστημα, με αποτέλεσμα να πέσουν τα CD4 Τ-λεμφοκύτταρα -τα κύτταρα που προστατεύουν το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού μας- σε τέτοιο βαθμό, που έφτασα να βρίσκομαι σε κατάσταση AIDS. Φαντάζομαι κιόλας ότι, λόγω του HIV και της σύφιλης πέρασα και τη μονοπυρήνωση, γιατί ο οργανισμός μου ήταν πολύ ευάλωτος.

Μετά την εγχείρηση, άρχισα να είμαι καλύτερα. Βέβαια, δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Έκατσα στο νοσοκομείο ενάμιση μήνα, είχα χάσει 17 κιλά -από τα 56,5 κιλά που ήμουν έφτασα στα 39, είχα γίνει κόκκαλο κυριολεκτικά. Έμοιαζα με έναν άνθρωπο ένα στάδιο πριν πεθάνει.

18 μέρες μετά την πρώτη επέμβαση, μπαίνω ξανά χειρουργείο γιατί διαγνώστηκα με ειλεό. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, αλλά δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αυτά που σου αναφέρω είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πέρασα. Έκανα και τη δεύτερη επέμβαση, γινόμουν όλο και πιο αδύναμος.

Έχασα τον πατέρα μου από λευχαιμία. Διαγνώστηκε στο τελευταίο στάδιο, δεν μπορούσε να γίνει κάτι, δυστυχώς, απλώς δεν ξέραμε πότε θα έφευγε από τη ζωή. Ο πατέρας μου, επειδή ήταν στο τελευταίο στάδιο και δεν σιτιζόταν, είχε χάσει και εκείνος πάρα πολλά κιλά και ήταν αποστεωμένος πριν πεθάνει. Όταν και εγώ, λοιπόν, είχα χάσει πολλά κιλά και έβλεπα τον εαυτό μου στις τζαμαρίες του ορόφου στο νοσοκομείο ήταν σαν να βλέπω τον πατέρα μου. Ένιωθα ότι πεθαίνω και εγώ όπως εκείνος, όχι μόνο λόγω του HIV, αλλά λόγω όλης αυτής της κατάστασης.

Από τον πόνο που είχα, κάθε βράδυ ευχόμουν να πεθάνω, να μην ξυπνήσω την άλλη μέρα. Όπως καταλαβαίνεις, όλο αυτό ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Φαντάσου ότι ξεκίνησα τη θεραπεία για τον HIV μετά τους 6 μήνες, όχι γιατί δεν έπρεπε αλλά, γιατί δεν μπορούσα να λάβω οποιαδήποτε θεραπεία με την διαδικασία της κατάποσης.

Από την πρώτη στιγμή είχα τη στήριξη της μητέρας μου, αν και δεν το κατάλαβε από την αρχή. Όταν της εξήγησα, έπαθε ένα σοκ και έκλαιγε. Αλλά όταν της είπα ότι θέλω ανθρώπους δίπλα μου δυνατούς, που δε θα με λυπούνται, ήταν σαν να γύρισε ένας διακόπτης μέσα της, και από τότε στέκεται βράχος δίπλα μου.

Η οικογένεια είναι πιθανό να σε περιθωριοποιεί τελείως και αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει να συμβαίνει άπειρες φορές ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα.

Ο σύντροφός μου ερχόταν κάθε μέρα στο νοσοκομείο και με στήριξε όσο λίγοι, ενώ θα μπορούσε να έχει μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση, όπως το να τερματίσει την σχέση μας. Πολλές φορές καθόταν όλο το βράδυ μαζί μου και πήγαινε κατευθείαν στη δουλειά.

Το ότι ήταν εκεί και με στήριξε, βοήθησε και τη μητέρα μου να καταλάβει ότι, ναι μεν ο γιος μου είναι ομοφυλόφιλος, ναι μεν είναι οροθετικός, αλλά τουλάχιστον έχει έναν άνθρωπο δίπλα του ο οποίος τον αγαπάει πάρα πολύ και τον στηρίζει. Καθόταν ώρες και μιλούσε με τη μητέρα μου και είχαν μια πολύ καλή σχέση. Μέσα στην ατυχία μου, έγινε και κάτι καλό, ήρθαν κοντά δύο άνθρωποι που αγαπούσα. Η μητέρα μου με εξέπληξε πάρα πολύ. Είναι μια ηρωίδα, με την πραγματική έννοια.

Ευτυχώς, είχα ανθρώπους που με στήριξαν από την αρχή και θεωρώ πως είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Τα άτομα που ζουν με HIV έχουν μεγάλη δυσκολία να το ανακοινώσουν ακόμη και στο οικογενειακό τους περιβάλλον, γιατί φοβούνται την περιθωριοποίηση, το στίγμα. Η οικογένεια είναι πιθανό να σε περιθωριοποιεί τελείως και αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει να συμβαίνει άπειρες φορές ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα.

Όταν ήμουν single, πολλές φορές μου τύχαινε με έμμεσο τρόπο άτομα να μου πουν ότι δεν επιθυμούν μια συναινετική σεξουαλική επαφή μαζί μου -φέρνοντας διάφορες δικαιολογίες. Αλλά εγώ καταλάβαινα ότι είχαν πρόβλημα με το γεγονός ότι ζω με τον HIV. Μου έχει τύχει να μου πουν ξεκάθαρα “Ναι Ηλία, δεν έχω γνώσεις, έχω προκαταλήψεις ή οτιδήποτε άλλο και σε απορρίπτω για αυτό το λόγο”.

Από τη μία, το δέχομαι γιατί είναι δικαίωμα του καθενός να με απορρίψει αν αυτό επιθυμεί, απλά αυτό δείχνει και πόση αμάθεια υπάρχει. Κάθε φορά, είμαι έτοιμος να δεχτώ την απόρριψη.

Φυσικά υπάρχει μεγάλο στίγμα και στο εργασιακό περιβάλλον

Με στεναχωρεί, όχι η απόρριψη, αλλά το πόσοι αμαθείς άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω. Με στεναχωρεί που είμαι σε μια κοινωνία που, ενώ τους δίνεις την πληροφορία στο πιάτο, τους εξηγείς τα πάντα για τον HIV, και πως δεν έχουν κανέναν λόγο να φοβούνται, εκείνοι αρνούνται να αντιληφθούν τα λεγόμενα σου. Αυτές οι πληροφορίες θα έπρεπε να είναι το πιο μεγάλο εργαλείο καταπολέμησης του στίγματος, που μας αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε καμία συναναστροφή με ένα άτομο το οποίο ζει με τον HIV.

Φυσικά υπάρχει μεγάλο στίγμα και στο εργασιακό περιβάλλον. Στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων των εργαζομένων που προσφεύγουν νομικά λόγω της απώλειας της εργασίας τους (άμεσα ή έμμεσα) έπειτα από την κοινοποίηση του HIV status τους, δεν δικαιώνονται, διότι οι δικαστικές αρχές δικαιώνουν τους εργοδότες -αν και νομικά τα άτομα που ζουν με HIV προστατεύονται, δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να σε απολύσει λόγω του ότι ζεις με HIV ή να μη προχωρήσει σε πρόσληψη λόγω του HIV status σου.

Εκτός από το στίγμα και τις διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον, υπάρχει και η δυσκολία πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας που είναι ένα θέμα υψίστης σημασίας. Για παράδειγμα, από τον οδοντιατρικό κλάδο, πολλοί επαγγελματίες υγείας αρνούνται να αναλάβουν κάποιο άτομο επειδή είναι οροθετικό, αντί να το αντιμετωπίσει όπως θα αντιμετώπιζε οποιοδήποτε άλλο άτομο, λαμβάνοντας τα ίδια υγειονομικά μέτρα προστασίας. Έχει συμβεί επίσης να ακυρώσουν προγραμματισμένο χειρουργείο ή να ακυρώσουν προγραμματισμένες εξετάσεις, επειδή απλά ένα άτομο ζούσε με τον HIV.

Τι φοβάσαι; Πάρε τα μέτρα σου όπως πρέπει και αν γίνει κάποιο ατύχημα υπάρχουν εργαλεία πρόληψης τα οποία μπορείς να λάβεις ως υγειονομικός, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, και να ξεφύγεις τον κίνδυνο της έκθεσης. Αν έχεις την κατάλληλη ενημέρωση, δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Αν φοβάσαι, σημαίνει ότι έχεις πλήρη άγνοια και αυτό πρέπει να αποτελεί ντροπή για έναν επαγγελματία υγείας.

Πρέπει οι γιατροί να ενημερωθούν. Δεν οφείλουμε να ενημερώνουμε εμείς τους γιατρούς που δεν γνωρίζουν τι είναι ο HIV -εγώ το έκανα στην τρίτη μου εγχείρηση σε έναν ιατρό που ήταν δεκτικός να ακούσει αλλά δεν ήξερε-, άλλος όμως μπορεί να μην επιθυμεί να ακούσει, να θεωρεί πως τον μειώνεις. Ενώ λοιπόν η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ μπροστά και έχουμε τόσες πολλές εξελίξεις που μας δίνουν τη γνώση, το στίγμα υπάρχει και σε πολύ μεγάλο επίπεδο.

Ο HIV είναι κάτι που μας αφορά όλ@. Αν κοιτάξουμε τους επιδημιολογικούς δείκτες του επιπολασμού του HIV, θα αντιληφθούμε πως δεν αφορά μόνο τους ΑΣΑ (άνδρες που κάνουν σεξ/και σεξ με άνδρες), τους χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών ή ψυχοδραστικών ουσιών, τις/τους εργαζόμενες/εργαζόμενους στο σεξ ή τους πρόσφυγες/μετανάστες, αφορά και άλλες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων -όπως τα ετεροφυλόφιλα άτομα που με βάση τα τελευταία στοιχεία για το πρώτο δεκάμηνο του 2021 βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό ποσοστό νέων διαγνώσεων.

Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι σημαντικό να έρθει η σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Κακά τα ψέματα, τα παιδιά σήμερα κάνουν σεξ από πολύ μικρές ηλικίες. Πρέπει να καταλαβαίνουμε λοιπόν σε ποια εποχή ζούμε, για να κατανοήσουμε τι προϋποθέτει και εκπροσωπεί η κάθε εποχή, και να μπορούμε και εμείς αντίστοιχα να την ακολουθούμε όσο μπορούμε.

Επίσης, είναι σημαντικό να πραγματοποιούνται εκπαιδεύσεις σε όλους τους επαγγελματίες υγείας, έχοντας έναν υποχρεωτικό χαρακτήρα από το ίδιο το κράτος. Αν επιθυμεί η πολιτεία να αποβάλει το στίγμα, πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένες πολιτικές. Να γίνονται λοιπόν σωστές και συνεχείς, τακτικές ενημερώσεις σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και σε επαρχιακές πόλεις και χωριά. Επιπλέον, να γίνονται τακτικές ενημερώσεις σε επαγγελματίες δημόσιων φορέων, όπως για παράδειγμα στους αστυνομικούς, στους δικαστικούς και γενικά σε ανθρώπους που είναι πολύ πιθανόν να έρθουν σε επαφή με κάποιο άτομο που ζει με HIV.

Όχι, δεν σκέφτομαι το “γιατί να μου τύχει”, γιατί είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις, κάτι που μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε απροφύλακτη σεξουαλική συνεύρεση

Επιπροσθέτως, αν και πολύ ιδανικό, θα ήταν έναν πολύ ευπρόσδεκτο βήμα να δίνονται τα προφυλακτικά δωρεάν. Είναι ένα μοντέλο που δεν έχει ακολουθήσει καμία χώρα, ακόμη πολύ ουτοπικό γιατί έχεις να τα βάλεις με μία ολόκληρη βιομηχανία. Αλλά, αν κάθε κράτος διέθετε σημεία παραλαβής δωρεάν προφυλακτικών και ο κόσμος μπορούσε να λάβει όσα θέλει, τότε τα ποσοστά των ανθρώπων που θα έκαναν χρήση του προφυλακτικού θα είχαν αυξητική άνοδο.

Ακόμα, τα ενημερωτικά σποτ στην τηλεόραση, τα οποία αφορούν στην πρόληψη, την ενημέρωση, τις εξετάσεις και οτιδήποτε άλλο γύρω από το HIV να προβάλλονται όλον τον χρόνο και όχι μόνο την 1η Δεκέμβρη -και σε ώρες με υψηλό ποσοστό τηλεθέασης.

Όχι, δεν σκέφτομαι το “γιατί να μου τύχει”, γιατί είναι κάτι που δεν μπορείς να προβλέψεις, κάτι που μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε απροφύλακτη σεξουαλική συνεύρεση. Είναι κάτι το οποίο έγινε, δεν αλλάζει, αλλά αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης, ο τρόπος να μαθαίνεις να ζεις με τον HIV.

Σε όποιον έμαθε μόλις ότι είναι οροθετικός, θα έλεγα πρώτα απ’ όλα να μην πέσει σε βούρκο, να μη νιώσει δηλαδή ότι έχουν χαθεί όλα και ότι η ζωή του καταστράφηκε τελείως. Να μάθει ότι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει HIV μπορεί να λάβει θεραπεία που θα του δώσει ο λοιμωξιολόγος του και αφού τη λάβει, μπορεί σε ένα διάστημα από 1 μέχρι και 6 μήνες να καταφέρει την καταστολή του ιικού του φορτίου. Αυτό σημαίνει πως το ιικό φορτίο αυτού του ανθρώπου θα είναι μη ανιχνεύσιμο άρα θα είναι μη μεταδοτικός.

Θα του έλεγα ότι μια θετική διάγνωση δεν σημαίνει και η καταστροφή του κόσμου. Η επιστήμη έχει αποδείξει ότι όσοι ζουν με τον HIV, ζουν για πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά, είναι πολύ σημαντικό να ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών, τη θεραπεία του και να κάνει ευλαβικά τις εξετάσεις που απαιτούνται. Επίσης, να φροντίσει να έχει δίπλα του άτομα που εμπιστεύεται και ξέρει ότι θα τον στηρίξουν. Επίσης, να επικοινωνήσει με τις αντίστοιχες οργανώσεις.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη σημασία του U=U, δηλαδή Undetectable=Untransmittable

Βέβαια, πριν από όλα αυτά, το πιο σημαντικό είναι να ενημερωθεί. Όσο πιο σύντομα αποκτήσει γνώση, τόσο πιο εύκολα θα το αντιμετωπίσει και θα καταλάβει ότι δεν είναι κάτι που μπορεί να τον σκοτώσει.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη σημασία του U=U, δηλαδή Undetectable=Untransmittable. Τι πάει να πει αυτό; Όταν λαμβάνουμε θεραπεία, αν έχουμε ιικό φορτίο μη ανιχνεύσιμο είμαστε και μη μεταδοτικοί. Με πιο απλά λόγια; Όταν λαμβάνουμε θεραπεία δεν μπορούμε να μεταδώσουμε τον ιό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το αναγνωρίζουμε, είναι μια εξίσωση η οποία έχει λύσει πραγματικά τα χέρια μας σαν πληροφορία και βοηθάει πάρα πολύ στην καταπολέμηση του στίγματος. Αυτή η εξίσωση μπορεί να βοηθήσει σημαντικά το άτομο που ζει με HIV να το επικοινωνήσει πολύ πιο εύκολα, αλλά να διαχειριστεί και το δικό του εσωτερικευμένο στίμα.

Τα άτομα που ζουν με HIV και λαμβάνουν θεραπεία δεν μπορούν να μεταδώσουν τον ιό, και αυτό πρέπει να ξανακουστεί. Είναι μια πληροφορία πολύ σημαντική που πρέπει να την ξαναπούμε.

Επίσης, είναι σημαντικό να πούμε ότι υπάρχουν και πολλά ακόμα εργαλεία πρόληψης, πέρα από το προφυλακτικό. Σαν εργαλείο πρόληψης, λοιπόν, έχουμε πρώτα την ίδια τη θεραπεία, όπως αλλιώς την ονομάζουμε TasP (Treatment as prevention), αυτό είναι το πιο μεγάλο εργαλείο κατά την άποψη μου. Αντίστοιχα έχουμε την PEP (post-exposure prophylaxis) και τη PrEP (pre-exposure prophylaxis). Η PEP το λαμβάνουμε εφόσον έχουμε εκτεθεί στον ιό, μέσα σε 48 με 72 ώρες το αργότερο και το βρίσκουμε σε νοσοκομείο, στα επείγοντα και σε όλα τα νοσοκομεία της Ελλάδος. Οπότε, αν κάποιο άτομο θεωρεί ότι είχε μία επικίνδυνη σεξουαλική πρακτική και επιθυμεί να προστατευτεί από τον HIV, γιατί μπορεί να έχει εκτεθεί, μπορεί να πάει να την ζητήσει. Είναι μια προληπτική θεραπεία την οποία όμως δεν μπορείς να την λαμβάνεις ανεξέλεγκτα. Συνιστάται 2 φορές εφόρου ζωής, οπότε πριν προβούμε για την λήψη της, είναι καλό να είμαστε σίγουρ@ ότι έχουμε εκτεθεί για να τη λάβουμε. Φυσικά, στη διάρκεια της θεραπείας (η οποία διαρκεί έξι μήνες) γίνονται και οι απαραίτητες εξετάσεις.

Παράλληλα, υπάρχει και η PrEP, η οποία λαμβάνεται ώστε να μην εκτεθούμε στον HIV, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα -να πούμε ότι σε προστατεύει μόνο από τον HIV, όχι από άλλα ΣΜΝ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε άφοβα απροφύλακτο σεξ με τον οποιονδήποτε, αλλά εφόσον υπάρχει σαν εργαλείο πρόληψης, γιατί να μην το χρησιμοποιήσουμε;

Η PrEP αποτελεί ένα αντιρετροϊκό φάρμακο, το οποίο μάλιστα είναι πιο φτηνό από τη θεραπεία όσων ζουν με τον HIV. Οπότε, γιατί το κράτος δεν φροντίζει να το εισάγει στη χώρα μας, ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για ένα εξαιρετικό μέτρο πρόληψης.

Ενημέρωση, πρόληψη, εξέταση: Αυτό είναι το τρίπτυχο που πρέπει να ακολουθούμε ευλαβικά. Τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο (αν όχι κάθε έξι μήνες) πρέπει να εξεταζόμαστε. Στα Check Point το τεστ για HIV ηπατίτιδα C είναι δωρεάν και ανώνυμο και το αποτέλεσμα βγαίνει σε ένα λεπτό. Οι εξετάσεις γίνονται με ένα τσίμπημα στο δάκτυλό μας, όπως παίρνουμε δηλαδή δείγμα και από έναν διαβητικό, Να αναφέρουμε εδώ, ότι η εξέταση, επειδή αποτελεί rapid test, μετρά έως τρεις μήνες πίσω. Αν αναζητούμε ένα μικρότερο παράθυρο, μπορούμε να απευθυνθούμε σε ένα διαγνωστικό κέντρο ή σε νοσοκομείο (δηλαδή έως 10-18 μέρες πίσω).

Η εξέταση δεν είναι ντροπή! Οφείλουμε να εξεταζόμαστε τακτικά, ώστε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

Info: Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το mycheckpoint.gr.