Με οκτώ υποψηφιότητες και καμία βράβευση, η Γκλεν Γκλόουζ ισοφάρισε το αρνητικό ρεκόρ του Πίτερ Ο’ Τουλ στην ιστορία του θεσμού.
Εκείνος τελικά έφυγε από τη ζωή παραλαμβάνοντας ένα τιμητικό βραβείο συνολικής προσφοράς το 2003. Στην αρχή δεν ήθελε να το δεχτεί. «Θα μπορούσε η Ακαδημία να περιμένει έως ότου φτάσω τα 80; Προς το παρόν εξακολουθώ να συμμετέχω κανονικά στο παιχνίδι, οπότε μπορεί να κερδίσω το μαραφέτι με την αξία μου», είχε αναφέρει τότε στο σημείωμά του. Ο πρόεδρος της Ακαδημίας, Φρανκ Πίρσον, τον διαβεβαίωσε ότι το βραβείο είναι «για τα επιτεύγματα του και τη συμβολή του στην τέχνη του κινηματογράφου και όχι επειδή συνταξιοδοτείται» κι έτσι τον έπεισε να παραβρεθεί στην απονομή. Πριν ανέβει στη σκηνή για να πάρει το βραβείο του από τα χέρια της Μέριλ Στριπ, εκείνος ζήτησε από τον μπάρμαν μια βότκα- ως γνωστόν ο κορυφαίος ηθοποιός ήταν γερό ποτήρι. Όταν του είπαν ότι το αλκοόλ απαγορεύεται, ο Ο’ Τουλ έξαλλος ανακοίνωσε ότι φεύγει. Τελικά οι υπεύθυνοι έτρεξαν, τον μάζεψαν και τον γύρισαν πίσω. Στη ευχαριστήρια ομιλία του πάντως δεν παρέλειψε να ρίξει τη σπόντα του στην Ακαδημία.
Ελπίζοντας ότι η αγαπημένη μας Γκλεν Γκλόουζ θα καταφέρει πριν ολοκληρώσει τη διθυραμβική καριέρα της να πάρει το Χρυσό Αγαλματάκι, που αντικειμενικά της αξίζει, πάμε να θυμηθούμε μερικούς ακόμα συναδέλφους της που αδικήθηκαν από τον θείο Όσκαρ.
Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, φιλαράκι του Ο’ Τουλ, από τα «κακά παιδιά» του Χόλιγουντ, έλαβε επτά υποψηφιότητες και ποτέ κανένα βραβείο. Ο μεγάλος έρωτας της διπλά βραβευμένης Ελίζαμπεθ Τέιλορ, αν και υπήρξε από τους πιο ακριβοπληρωμένους σταρ της εποχής του, αν και θεωρήθηκε ένας θρύλος της υποκριτικής, «έφυγε» πολύ νέος, στα 58 του χρόνια, οπότε ούτε τιμητικό βραβείο πρόλαβε να παραλάβει. Φαίνεται πως η Ακαδημία δεν μπορούσε με τίποτα να ανεχτεί τις «ατασθαλίες» του.
Μια από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς όλων των εποχών, η ακαταμάχητη Μέριλιν Μονρόε, συχνά πρωταγωνιστούσε σε καλές ταινίες, όμως η ίδια δε θεωρήθηκε ποτέ «αρκετή». Έτσι όχι μόνο δεν κέρδισε ένα Όσκαρ, αλλά δεν ήταν καν υποψήφια! Μάλλον το Χόλιγουντ δεν μπορούσε με τίποτα να ξεπεράσει την εικόνα της σέξι γατούλας, πράγμα που και η ίδια έφερε πάντα βαρέως.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν υπήρξε μια μεγαλοφυΐα της Έβδομης Τέχνης. Ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, υπέγραψε μερικές από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών. Όμως οι πολιτικές του πεποιθήσεις τον έβαλαν στη Μαύρη Λίστα του Μακάρθι, οπότε αναγκάστηκε να φύγει από την Αμερική από το 1952. Έτσι ποτέ δεν μπόρεσε να κερδίσει ένα Χρυσό αγαλματάκι. Το 1972 όμως επέστεψε δριμύτερος για να παραλάβει ένα βραβείο για τη συνολική προσφορά κι χειροκροτήθηκε επί δώδεκα λεπτά από την κατάμεστη αίθουσα του Dolby Theater. Ίσως αυτή ήταν η πιο ηλεκτρισμένη στιγμή σε ολόκληρη την Ιστορία του θεσμού. Ήταν δε στο τέλος φόρεσε το καπέλο του Σαρλό και πήρε το μπαστούνι του, έπεσε κυριολεκτικά το θέατρο, γιατί ο Τσάπλιν δεν ήταν μόνο θρύλος, ήταν ένα σύμβολο, ήταν το ίδιο το σινεμά.
Μια ακόμα περίπτωση που αδικήθηκε ήταν ο σπουδαίος Όρσον Γουέλς, που βραβεύτηκε μόνο μια φορά για το σενάριο του «Πολίτη Κέιν», το οποίο βέβαια μοιράστηκε με τον Χένρι Μανκίεβιτς, αν και η εκδοχή του Φίντσερ στο «Μank» υποστηρίζει πως εκείνος δεν είχε και τόσο μεγάλη συμμετοχή στη συγγραφή. Όπως και να έχει, αυτός ο μεγάλος ερμηνευτής και σκηνοθέτης ποτέ δεν τιμήθηκε από την Ακαδημία όπως θα έπρεπε, ίσως γιατί ήταν πολύ ανατρεπτικός για τα γούστα του συντηρητικού Χόλιγουντ, που συχνά δεν τον καταλάβαινε.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του παλιού Χόλιγουντ, ο Ρόμπερτ Μίτσαμ, κατατάχθηκε το 1999 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στην 23η θέση στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών. Υπήρξε όμως μόνο μια φορά υποψήφιος για Όσκαρ, χωρίς να καταφέρει να κερδίσει, για την ταινία «Story of G.I. Joe» (1945). Αν λάβουμε υπόψη μας ότι είχε παίξει σε πάνω από 120 ταινίες, ήταν εκτός από ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και συνθέτης και μια από τις πιο σημαντικές παρουσίες στα φιλμ νουάρ των δεκαετιών του ’50 και του ’60, καταλαβαίνουμε πως η Ακαδημία τον αδίκησε. Πολλοί θεωρούν ότι αυτό συνέβη, γιατί ήταν αυτοδίδακτος και δεν έχει σπουδάσει υποκριτική.
