Μια ξενάγηση στο σπίτι και στις ιδέες της πιο ευφάνταστης γυναίκας στη μόδα του 20ού αιώνα, της Coco Chanel.
«Μια γυναίκα οφείλει να είναι δυο πράγματα αριστοκρατική και υπέροχη». Αυτό ισχυριζόταν η Coco Chanel καθισμένη στο μπεζ σουέντ καναπέ της, στο θρυλικό σπίτι της οδού Cambon 31, και κάπνιζε νωχελικά. Ένα σπίτι γεμάτο από «εύπεπτη» υπερβολή.
Η γυναίκα που μας δίδαξε ότι η απλότητα είναι το κλειδί της αληθινής κομψότητας και ισχυριζόταν ότι πρέπει να αφαιρούμε πάντα κάτι στο στιλ παρά να προσθέτουμε. Δεν κράτησε αυτόν τον κανόνα στη διακόσμηση του σπιτιού της, που έμοιαζε μ’ ένα φορτωμένο αυτόνομο δικό της σύμπαν. Σαν να έψαχνε μέσα στην υπερβολική διακόσμηση ένα συναισθηματικό δεκανίκι.
Η Coco -όπως ήταν το ψευδώνυμο της Gabrielle Bonheur Chanel (που κατά πάσα πιθανότητα διάλεξε το όνομα της από ένα τραγούδι-σουξέ της εποχής)- έβλεπε από μικρή τη μόδα σαν έκφραση: «Η μόδα υπάρχει στον ουρανό, στον δρόμο, έχει να κάνει με τις ιδέες, τον τρόπο που ζούμε, με αυτό που συμβαίνει γύρω μας». Ήταν υπέρμαχος της αλλαγής του πεπρωμένου και ισχυριζόταν πως, όταν η ζωή δεν είναι όπως τη θέλουμε, πρέπει να τη φτιάχνουμε με θάρρος από την αρχή.
Σε όλη της τη ζωή πάλεψε να αποτινάξει από πάνω της τη φτώχεια και τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τον πρόωρο χαμό της μητέρας της, την εγκατάλειψη του πατέρα, το ορφανοτροφείο και τις στερήσεις. Η Coco έμαθε να είναι σκληρή και αυτό το χειραφετημένο στιλ έγινε το σήμα κατατεθέν της και το περίφημο Ανδρόγυνο στυλ των ταγέρ της.
Όπως χαρακτηριστικά έλεγε «Δεν κάνω μόδα, είμαι μόδα». Επινόησε τον εαυτό της και ό,τι δεν της ταίριαζε στο παρελθόν της, το ξεφορτώθηκε. Ένα κορίτσι, έλεγε, πρέπει να’ ναι δυο πράγματα: «Όποια θέλει και ό,τι θέλει». Έφτιαξε μια άλλη καθησυχαστική ιστορία να λέει και στους άλλους, και τελικά και στον εαυτό της.
Στο βιβλίο «Coco Chanel: The legend and the life» της Picardie, φαίνεται ότι η Coco έπεφτε συχνά σ’ αντιφάσεις στις λεπτομερείς που αφορούν τα παιδικά χρόνια και τη μετέπειτα ζωής της. Τι σημασία έχει, όταν κατάφερε το εσωτερικό βάσανό της να το κάνει δημιουργία και απαράμιλλο στιλ; «Δεν με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα. Εγώ δεν τους σκέφτομαι καθόλου» έλεγε χαρακτηριστικά.
Στο διαμέρισμά της επικρατούσε η καλειδοσκοπική της ψυχή. Οι τοίχοι είχαν σκουρόχρωμες και βαριές ταπετσαρίες. Υπέροχα βαριά ξυλόγλυπτα παραβάν με Κινέζικα μοτίβα και τις καμέλιες που λάτρευε, γιατί στην Ασία συμβολίζουν την καθαρότητα και τη μακροζωία.