Όλα αυτά διήρκησαν έναν χρόνο. Ήμουν άρρωστη, χωρίς μαλλιά, αδύναμη. Ένιωθα πρησμένη, δεν είχα στήθος. Αλλά δεν άφησα ποτέ την αρνητική διάθεση να κυριαρχήσει.
Αποφάσισα να κάνω αυτό το ταξίδι με πίστη. Φυσικά και φοβήθηκα, αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στον φόβο. Δεν έπαιρνα καμία απόφαση με βάση τον φόβο, αλλά τη λογική.
Μάλιστα, έκανα κι ένα τατουάζ για να μου θυμίζει τι μου έδινε δύναμη εκείνη την περίοδο. Μια φράση που λέει “faith over fear”, δηλαδή “η λογική πάνω από τον φόβο”.
Ευτυχώς η χημειοθεραπεία και η μαστεκτομή είχαν επιτυχία. Πρέπει να βρίσκομαι σε ορμονική θεραπεία για 10 χρόνια και πηγαίνω κάθε μήνα για ενέσεις, την αποκατάσταση στήθους θα την τελειώσω το 2022. Αλλά είμαι cancer free.
Δεν έχω πάρει ούτε μια μέρα σαν δεδομένη από τότε και νιώθω ότι έχω αλλάξει πολύ σαν άνθρωπος. Είμαι ευγνώμων για κάθε δευτερόλεπτο που ζω».
Κατερίνα, 67 ετών
«Διαγνώστηκα το 2005. Το κατάλαβα μόνη μου, γιατί με ενοχλούσε ο στηθόδεσμος και όπως έκανα το χέρι μου για να διορθώσω την τιράντα, ένιωσα κάτι που με ηλέκτριζε. Ήταν κάτι πολύ μικρό, σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας και επειδή ήταν και η περίοδος που έκανα τον ετήσιο έλεγχο, πήγα την επόμενη μέρα στο κέντρο για να κάνω μια ψηφιακή μαστογραφία και με εξέτασε μια πολύ καλή επιστήμων. Μου λέει "σας ορκίζομαι δεν δείχνει τίποτα, θα κάνουμε όμως κι έναν υπέρηχο". Έκανα και τον υπέρηχο, ο οποίος επίσης δε μου έδειξε τίποτα. Μου λέει "ακούστε, έχω δει πολλά, τη Δευτέρα θέλω να έχετε πάει και να το έχετε βγάλει, δεν μπορώ να σας αφήσω έναν μήνα να περιμένετε". Και πραγματικά την επόμενη εβδομάδα, αφού είδα ακόμα 2-3 επιστήμονες, κατέληξα σε κάποιον, ο οποίος μου πήρε υγρό. Δυσκολευόταν στην αρχή, γιατί δεν έμπαινε η βελόνα και έχει μείνει πολύ έντονα στη μνήμη μου η εικόνα του γιατρού να αλλάζει συνεχώς βελόνες μέχρι που έφτασε σε μια πολύ χοντρή. Παρόλο που ο όγκος ήταν σαν να το κεφαλάκι της καρφίτσας, εσωτερικά ήταν μεγάλος και δεν το έπιανε τίποτα.
Το αποτέλεσμα το έμαθα την επόμενη μέρα: επιθετικός καρκίνος. Ήμουν πολύ ψύχραιμη -παρόλο που δεν είμαι συνήθως ψύχραιμη στην καθημερινότητά μου. Ένιωσα να πατάω στα πόδια μου και είπα μέσα μου: "όχι, δεν θα του περάσει". Προσπάθησα να συνεφέρω την οικογένεια, η οποία το πήρε πολύ βαριά, και αμέσως μπήκα χειρουργείο.
Ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Ευτυχώς ήταν πολύ νωρίς και δε μου είχε κάνει καμία μετάσταση. Και μετά από 17 χρόνια δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έκανα μαστεκτομή και αφαίρεση 26 λεμφαδένων. Δεν προχώρησα σε ανάπλαση, γιατί είμαι αλλεργική και δε συνιστάται.
Δεν έμεινε τρίχα στο σώμα μου. Ήταν πολύ δυνατή η χημειοθεραπεία που έκανα.
Ναι, φοβήθηκα. Όσο, όμως, έβλεπα την οικογένειά μου να έχει πέσει στα μαύρα πανιά έπαιρνα δύναμη και τους έλεγα "μη στεναχωριέστε, θα γίνω καλά". Αυτό με κρατούσε ζωντανή, δεν ήθελα να πονέσουν.
Εμείς ξέρουμε καλύτερα το σώμα μας και πρέπει να κάνουμε οπωσδήποτε αυτοέλεγχο. Κανένας δεν το ξέρει όπως εμείς -και αυτό είναι κάτι που πρέπει όλες οι γυναίκες να έχουν στο νου τους. Να μην το αμελούν. Σε όσες γυναίκες περνούν τώρα την ίδια περιπέτεια θέλω να πω να κάνουν υπομονή και να είναι αισιόδοξες».
Ελένη, 64 ετών
«Διαγνώστηκα 7 χρόνια πριν. Πήγα να κάνω ένα γενικό check-up, όπως συνηθίζω κάθε χρόνο. Ήταν μια εβδομάδα πριν το Πάσχα. Στη μαστογραφία μου, η γιατρός είπε ότι παρατήρησε κάτι. Της είπα ότι θα επέστρεφα την επόμενη μέρα, για να το δούμε. Ωστόσο, εκείνη αρνήθηκε και επέμεινε να μου πάρει δείγμα εκείνη τη στιγμή -δεν ήθελε να περιμένει στιγμή παραπάνω.
Καθώς δουλεύω σε μια ιδιωτική κλινική, το πήγα σε ένα από τα εργαστήριά μας, να το ελέγξει ένας από τους γιατρούς που έχουμε. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσε τα νέα “Είναι κακοήθεια”. “Τώρα τι κάνουμε;” τον ρωτάω. Εκείνος μου σύστησε έναν ογκολόγο, στον οποίο πήγα την επόμενη μέρα, που μου είπε ότι πρέπει να εγχειριστώ άμεσα.
Όχι, δεν σοκαρίστηκα. Είπα "αφού έγινε, έγινε, τι να κάνουμε, θα το αντιμετωπίσουμε όπως μπορούμε". Δεν το είπα καν σε πολλούς -ούτε καν σε όλους στην οικογένειά μου, για παράδειγμα σε έναν από τους αδερφούς μου δεν το είπα, γιατί ξέρω ότι είναι πολύ ευαίσθητος και δε θα μπορούσε να διαχειριστεί το άγχος.
Προχώρησα, λοιπόν, σε μισή μαστεκτομή και ύστερα έκανα ραδιοθεραπείες. Δεν φοβήθηκα ούτε στιγμή. Έχασα τη μητέρα μου και τον αδερφό μου από καρκίνο και το μόνο που ήθελα στη ζωή μου είναι να μην πάθω τίποτα πριν πεθάνει η μητέρα μου. Για μένα, και μόνο που για τόσα χρόνια στη ζωή μου δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ήταν ευλογία -θα ένιωθα αχάριστη αν σκεφτόμουν “γιατί να το πάθω εγώ;”.
