Η Kassandra El Najjar είναι η πρώτη τρανς μετανάστρια που είδαμε σε σκηνή του ελληνικού θεάτρου. Αυτό για την ίδια όμως δεν είναι προσωπική υπόθεση, αλλά συλλογική.
Θέλει να δει κι άλλα τρανς άτομα σε ρόλους που ξεφεύγουν από τα κλισέ. Θέλει να επικοινωνήσει με τον κόσμο τι σημαίνει η τρανς ορατότητα, τι σημαίνει ταυτότητα φύλου και ελπίζει στο μέλλον να μη χρειάζεται πια να εξηγεί τα αυτονόητα.
Η ίδια πρωταγωνιστεί στο «Trans-port» της Ειρήνης Δερμιτζάκη, όπου ένας νταλικέρης μεταφέρει παράνομα με το φορτηγό του, μια γυναίκα από τη Συρία, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι τρανς. Με αφορμή την παράσταση συναντηθήκαμε σε ένα ήσυχο καφέ, αλλά ένα τρανσοφοβικό σχόλιο την ώρα που φωτογραφιζόταν ήταν η αφορμή για να αφήσω στην άκρη τις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει. Ούτως ή άλλως η Κασσάνδρα δεν ήθελε να μιλήσει για την ίδια, θεωρεί πιο σημαντικό να μιλήσει για όλα τα τρανς άτομα, στα οποία ακόμα δεν δίνονται οι ευκαιρίες που τους αξίζουν.
«Έχω πολλά κοινά με την πρωταγωνίστρια, αλλά η παράσταση δεν είναι η ζωή μου. Είμαστε και οι δύο τρανς γυναίκες από τη Συρία, αλλά δεν έχω περάσει το ίδιο ταξίδι. Βέβαια, όταν παίζεις κάτι που μπορεί να είναι πιο κοντά σε σένα ή να σε αφορά, δεν σημαίνει ότι είναι και πιο εύκολο. Γιατί εννοείται ότι με επηρεάζει άμεσα και νιώθω ένα δυνατό και βαθύ συναίσθημα όταν μιλάω για την τρανς ταυτότητα. Νιώθω ευάλωτη. Γιατί, πολλές φορές, σαν ηθοποιός δεν μπορείς να αποταυτιστείς από αυτό που αφηγείσαι στο κοινό σου -και ειδικά αν σε αφορά άμεσα και το βιώνεις καθημερινά.
Ο ρόλος στην αρχή μού έφερνε δυσφορία, αλλά τελικά με απελευθέρωσε. Τι εννοώ; Χάρη σε αυτόν τον ρόλο αποτίναξα από πάνω μου όλα αυτά τα στερεότυπα και τη φιλοσοφία του "passing" -σ.σ. το αν μπορεί μια τρανς γυναίκα να «περάσει» ως cis. Σίγουρα, οι γυναίκες σήμερα βιώνουν απίστευτη πίεση από την κοινωνία, αλλά, όταν είσαι τρανς, από σένα περιμένουν ακόμα περισσότερα. Περιμένουν να μοιάζεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, γιατί δεν έχεις το "προνόμιο" να είσαι cis γυναίκα.
Πολλές τρανς γυναίκες μπαίνουν σε αυτήν την παγίδα, να προσπαθούν να μοιάζουν περισσότερο cis. Ίσως κάποιες να είναι πιο "τυχερές", από το DNA τους, από τη φύση τους, από το σωματότυπό τους, άλλες προσπαθούν ακόμα περισσότερο. Ωστόσο, η παράσταση εστιάζει περισσότερο σε μια αλήθεια, σε μια ανθρώπινη ιστορία, σε ανθρώπινα βιώματα και είναι μεγάλη πρόσκληση σε υποκριτικό επίπεδο. Δεν εστιάζει στην εικόνα. Εμφανίζομαι σχεδόν άβαφη, γιατί το απαιτεί ο ρόλος μου, και με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε ότι τρανς γυναίκα δεν είναι μόνο αυτή που βάφεται και ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Η ταυτότητα φύλου ορίζεται από το είναι σου, από την ενέργειά σου, από τη φύση σου, όχι από το ντύσιμο, την εικόνα σου.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό να ακουστεί πια. Μια τρανς γυναίκα είναι γυναίκα είτε ντύνεται με γυναικεία ρούχα είτε όχι. Έχει γίνει μπέρδεμα τόσα χρόνια με το τι είναι τρανς. Και από το αν έχει προχωρήσει σε φυλομετάβαση ή όχι. Επίσης, μας παρουσιάζουν πολλές φορές σαν καρικατούρες, ενώ οι ρόλοι που μας προσφέρονται σαν ηθοποιοί είναι ακόμα περιορισμένοι. Οπότε, αυτό το έργο τα σπάει όλα αυτά τα ταμπού».
