Η Κατερία Ευαγγελάτου είναι μια δυναμική νέα γυναίκα, αστικής καταγωγής και μόρφωσης, με ταλέντο, προσωπικότητα και στιλ. Είναι σκηνοθέτις. Από το 2019 είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Φοίτησε στη Δραματική του Εθνικού, έκανε μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και τη Μόσχα. Κόρη του Σπύρου Ευαγγελάτου και της Λήδας Τασοπούλου, βίωσε την έννοια της απώλειας από νωρίς –μέσα στην τελευταία 15ετία έχασε τους γονείς και τον αδελφό της. Ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της.
«Ήμουν κοινωνικό παιδί αλλά μου άρεσε και η μοναξιά μου, το διάβασμα. Ως τα έξι ήμουν μοναχοπαίδι, με τον αδελφό μου είχαμε έξι χρόνια διαφορά -έζησα πολύ μόνη μου ως παιδί και η φαντασία μου ήταν το καταφύγιό μου. Σίγουρα, όταν ζεις σε ένα σπίτι με τοίχους-βιβλιοθήκες και βλέπεις τους γονείς σου να διαβάζουν, δεν μπορείς να μην επηρεαστείς. Ένα είναι σίγουρο: Δεν με έσπρωξαν ποτέ οι γονείς μου. Υπήρχε μια έμφυτη κλίση, σχεδόν αυτονόητη, για το θέατρο, αλλά και για τη λογοτεχνία, την τέχνη.
Νομίζω ότι η δουλειά των γονιών μου ήταν μέρος της ύπαρξής μου. Από ημερών πήγαινα μαζί τους περιοδεία, στο εξωτερικό, στην Επίδαυρο. Έβλεπα τη μαμά μου τη μια να με θηλάζει και μετά να ανεβαίνει στην σκηνή να παίζει κι έλεγα "μαμά". Πώς να το ξεχωρίσεις αυτό; Έβλεπα τον μπαμπά μου να με κρατάει στα γόνατά του για να δούμε τη μαμά να παίζει και μετά από λίγο να με αφήνει για να υποκλιθεί στην σκηνή.
Σκηνοθετούσα τους συμμαθητές μου από το δημοτικό –όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Οργάνωνα παραστασούλες στο διάλειμμα. Στο εξοχικό μας στα Βίλια έκανα το ίδιο με τον αδελφό μου και τα ξαδέλφια μου είτε από έργα που γράφαμε είτε από βιβλία. Καλούσαμε τους γείτονες, κόβαμε εισιτήρια.
Στην πρώιμη εφηβεία μου πέρασα μια τεράστια κρίση. Έλεγα ότι δεν θα ασχοληθώ με το θέατρο κι ότι μου αρέσει ο κινηματογράφος –δεν πήγα και πολύ μακριά- ή η διαφήμιση. Μετά πέρασα στην Φιλοσοφική, ήθελα να έχω μια ευρεία παιδεία, αλλά τελικά με κέρδισε το θέατρο».