Ο Κλαρκ Όλoφσον είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες περιπτώσεις στην Ιστορία του εγκλήματος: όμορφος και γοητευτικός, πνεύμα ανεξάρτητο και ελεύθερο που δεν ανεχόταν τις κοινωνικές νόρμες, ο Σουηδός μικροαπατεώνας, που εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους κακοποιούς κι έγινε έως και ποπ ίνδαλμα, αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης ψυχολόγων κι ερευνητών. Ο λόγος είναι ότι ένα από τα πιο διάσημα σύνδρομα, το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», οφείλει την ύπαρξή του στη δική του προσωπικότητα.
Χαρακτηριστικό του εν λόγω συνδρόμου είναι ότι το θύμα αισθάνεται για τον κακοποιητή του βαθιά έλξη, έρωτα, ακόμα και αγάπη. Μερικές φορές μάλιστα τα θύματα φτάνουν στο σημείο να υπερασπίζονται, ή να δικαιολογούν τους θύτες τους για τις πράξεις, τους, ενώ συμφωνά με το FBΙ σε περιπτώσεις απαγωγής, το 8% των ομήρων νιώθουν ευγνωμοσύνη για τον απαγωγέα τους, επειδή δεν τους έβλαψε σωματικά.
Ο πρώτος λοιπόν που προκάλεσε θετικά συναισθήματα στα θύματά του, τουλάχιστον σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες περιπτώσεις, είναι Κλαρκ Όλοφσον, ο οποίος δικαιωματικά θεωρείται και «πατέρας» αυτού του ιδιαίτερου φαινομένου, που βρήκε ένα όνομα μετά από την περιβόητη ληστεία στο υποκατάστημα της σουηδικής τράπεζας Kreditbanken στη Στοκχόλμη στις 23 Αυγούστου του 1973.
Στην πραγματικότητα σε αυτή την υπόθεση, ο Όλφσον αναμείχθηκε με απόφαση των Αρχών. Ιθύνων νους της επίθεσης ήταν ο Γιαν-Έρικ Όλσσον, ο οποίος εισέβαλε ένοπλος στην τράπεζα, κρατώντας ομήρους υπαλλήλους και πελάτες. Εκείνος ζήτησε από την αστυνομία να φέρει ως διαμεσολαβητή τον παλιό του συγκρατούμενο Όλοφσον, ο οποίος τότε ήταν στη φυλακή.
Για έξι μέρες, ο Όλφσον βρισκόταν κλειδωμένος μαζί με τους ομήρους στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας. Φαίνεται πως μαζί τους ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση, σε σημείο που οι ίδιοι αργότερα όχι μόνο να αρνηθούν να καταθέσουν εναντίον του, αλλά μάζευαν έως και χρήματα για να τον βοηθήσουν να ξεμπλέξει. Μάλιστα πολλοί εξ αυτών είχαν δηλώσει πως περισσότερο φοβούνταν την αστυνομία, παρά τους εγκληματίες, με τους όποιους ένιωθαν μεγαλύτερη ασφάλεια. Μέχρι και ο πρωθυπουργός της Σουηδίας ο Όλουφ Πάλμε δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε.