Συναντώ την Κωνσταντίνα Μιχαήλ στο σπίτι της, στο κέντρο της Αθήνας, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα λίγες ώρες πριν τη θεατρική παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους». Φιλόξενη και λαμπερή μου αφηγείται με τον δικό της μοναδικό τρόπο τη διαδρομή και τους σταθμούς της (ενδιαφέρουσας) ζωή της.
«Είμαι ένα παιδί που βγήκε μεταξύ πολλών ταξιδιών. Οι γονείς μου, με καταγωγή από Λάρισα και Καρδίτσα, πήγαν ταξίδι του μέλιτος στην Κω, μάλλον εκεί με συνέλαβαν, και γεννήθηκα στη Ρόδο όπου έζησα μέχρι την ηλικία των 4 ετών, μιας και ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Από μικρή είμαι στη γύρα -για αυτό αγαπώ τόσο πολύ τα ταξίδια. Έχω κάνει πολλά ταξίδια και ότι έχει να κάνει με την αλλαγή τοποθεσίας μου είναι πολύ οικείο, θεωρώ πως είναι πηγή νεότητας. Αυτό το διάστημα σκέφτομαι πως έχω μείνει πολύ καιρό στο κέντρο -πρέπει να αλλάξω χωροθεσία. Έτσι αισθάνομαι ότι δημιουργείται η σπίθα για κάτι καινούργιο, για κάτι διαφορετικό. Εν ολίγοις είμαι της αλλαγής.
Με την αδερφή μου μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη και νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον -φυσικά με τον υπερβάλλοντα ζήλο που υπάρχει στις νότιες χώρες και ειδικότερα στη δική μας. Εγώ δεν είχα θέμα με τη μητέρα μου, αλλά με τον πατέρα μου, ο οποίος διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου -προς το καταπιεστικό. Ήταν λόγω του επαγγέλματός του και της δικής μου ιδιοσυγκρασίας γιατί δεν μαζευόμουν παρόλο που ήμουν ήσυχο παιδί, ειδικά όταν ξεκίνησε η εφηβεία -μια περίοδος που προσωπικά την πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Ακούω τη λέξη εφηβεία και λέω "Φεύγω, δεν έχω να πω κάτι στους εφήβους. Καλά ξεμπερδέματα και καλοί πολίτες". Οι ορμόνες ήταν στο κόκκινο και τότε και τώρα και πάντα. Όταν λειτουργούν οι ορμόνες έχουμε θέματα...
Στην Αθήνα μετακομίσαμε όταν ήμουν 8 ετών και δεν φύγαμε ποτέ. Μετά ήταν τα δύσκολα, τα χρόνια του λυκείου που ετοιμαζόσουν για το πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα ακόμα τι ήθελα να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου επειδή κυριαρχούσε όλο αυτό το περιβάλλον της πειθαρχίας, το σύνδρομο του καλού κοριτσιού, να είσαι και καλή στα μαθήματα. Δεν είχα πολλά-πολλά, παρά μονάχα μετά κοπάνας γίνονταν όλα αυτά: αγόρια, φλερτ, βόλτες. Μόνο κρυφά! Μεγαλώνοντας σκέφτομαι ότι μπορεί να καταπιέστηκα στη μικρή μου ηλικία γιατί ήμουν μια ενθουσιώδης φύση και ανήσυχο πνεύμα -αναπτύχθηκε αυτό που λέμε η πειθαρχία, σύμπλεγμα αξιών και τώρα αρχίζει κάπως να ξεκαθαρίζει μέσα μου. Έμπαινε πάντα σε προτεραιότητα το "καλό κορίτσι με αξιοπρέπεια" που έπρεπε να είμαι. Αλλά δυστυχώς, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι ψαχνόμαστε, ο φόβος γεννάει φόβο, βία και αντίδραση.