Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε πρόβλημα με την αλλαγή. Νιώθει οικεία μαζί της γιατί από πολύ νωρίς την είχε στη ζωή του. Πλέον την αναζητά συνεχώς γιατί ξέρει ότι μόνο εκείνη τον εξελίσσει. Οταν τον ακούς να μιλά καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που συνεχώς ανακαλύπτει τον εαυτό του, αμφιβάλλει γι'αυτό που παρουσιάζεται ως πραγματικότητα, δεν προσπερνά εύκολα τις λέξεις και σκέπτεται πολύ -ίσως παραπάνω κι από όσο αντέχει. Όλα τα παραπάνω του ζητούν να κάνει και οι χαρακτήρες που υποδύεται γιατί μόνο έτσι θα καταφέρει να βρει την αλήθεια τους.
Ο ηθοποιός, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Δάφνες και Πικροδάφνες» σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, μας αφηγήθηκε τη ζωή του διαλέγοντας τις στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσει.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλoνίκη και έμεινα εκεί μέχρι τα 8 μου χρόνια. Εχω έναν αδελφό τρία χρόνια μικρότερο.
Οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, έκαναν την προσπάθειά τους και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο. Μετά μετακομίσαμε στα Γιάννενα και πήγα σε δημόσιο. Κλήθηκα, λοιπόν, να προσαρμοστώ σύντομα σε νέες συνθήκες. Κάτι που με χαρακτηρίζει από την παιδική μου ηλικία μέχρι σήμερα είναι ότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την αλλαγή. Δεν είχα πρόβλημα να αφήνω την ασφάλειά μου, να ανακαλύπτω διαφορετικά πράγματα και να γνωρίζω νέο κόσμο. Θεωρώ ότι εκείνα τα χρόνια –μέχρι δηλαδή και τα τέλη του Γυμνασίου- διαμορφώθηκα ως άτομο. Ως παιδί δεν έμενα ποτέ μέσα στο σπίτι. Μου άρεσε το παιχνίδι έξω στις αλάνες αλλά και οι κασέτες. Να και μια ανάμνηση που ανασύρω για πρώτη φορά στη ζωή μου με αφορμή αυτή τη συνέντευξη: θυμάμαι να γράφω ολόκληρες «ραδιοφωνικές» εκπομπές σε κασέτες.
Είχα πάντα αυτοπεποίθηση. Πήγαινα στις οντισιόν με αέρα «Ήρθα για να συνεργαστούμε»
Είμαι μεγαλωμένος με πολλή αγάπη κι αυτό θεωρώ ότι είναι η Νο1 προϋπόθεση για να γεμίσει ένα παιδί με αυτοπεποίθηση και να προχωρά στη ζωή χωρίς ανασφάλεια. Οι γονείς μου μού προσέφεραν ισορροπία και αυτή ακόμα υπάρχει στις σχέσεις μας. Δεν είμαι ούτε «μαμάκιας», ούτε «μπαμπάκιας». Ξέρω τα πράγματα τα πράγματα που με ενοχλούν σε αυτούς τους δύο ανθρώπους αλλά κι αυτά που εκτιμώ.
Μια παράσταση που είδα στη Θεσσαλονίκη ήταν η αφορμή για να καταλάβω πού έπρεπε να διοχετεύσω την ενέργειά μου στη ζωή. Έπαιζε η Λυδία Φωτοπούλου, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Δημήτρης Ναζίρης. Ήταν η «Νόρα» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. Είπα να δώσω στο Κρατικό. Εκείνη την εποχή δούλευα σε ταβέρνα. Προετοιμάστηκα μόνος μου για τις εξετάσεις. Ο διευθυντής της σχολής μου, μού εκμυστηρεύτηκε ότι είπαν για μένα όταν με είδαν να παίζω για πρώτη φορά «Αυτός ή καλός είναι ή είδε φως και μπήκε». Γρήγορα κατάλαβα ότι η απόφασή μου ήταν η σωστή γιατί αυτό μου ταίριαζε να κάνω. Τότε ήταν που άρχισα να κάνω συνειδητά πράγματα για μένα και να καλλιεργώ τον εαυτό μου. Μπήκα στη σχολή και ανακάλυψα έναν υπέροχο κόσμο που διψούσα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα. Εκεί μας έμαθαν να είμαστε ηθοποιοί όχι πρωταγωνιστές. Ένα πέρασμα από την σκηνή είναι εξίσου σημαντικό με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Υπάρχει λόγος που το κάνεις. Από κάπου έρχεσαι και κάπου πας.
Είχα πάντα αυτοπεποίθηση. Πήγαινα στις οντισιόν με αέρα «Ηρθα για να συνεργαστούμε». Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να κουράζομαι αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να αφήσω αυτή τη δουλειά.