Συναντιόμαστε στο θέατρο «Άλσος» όπου το φετινό καλοκαίρι παίζει στην επιθεώρηση «Τι ζούμε ρε;» σε κείμενο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη και μια πλειάδα αξιόλογων καλλιτεχνών. Η γνωριμία μου με τον Κώστα Αποστολάκη μετρά πολλά χρόνια και τον έχω ζήσει σε πολλές φάσεις της ζωής του. Τα τελευταία δυόμιση χρόνια ο ίδιος έχει αλλάξει πάρα πολύ αφήνοντας πίσω κομμάτια του (παλιού) εαυτού του και έχει κάνει νέα ξεκινήματα που τουλάχιστον όσοι τον γνωρίζουμε βλέπουμε τη γαλήνη και την ηρεμία στο πρόσωπο του. Ο Κώστας Αποστολάκης μιλάει για τις αλλαγές, το θέατρο και τις συγγνώμες που έχει ζητήσει...
Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα βλέπουμε ξανά επιθεώρηση στο Άλσος. Γιατί πλέον δεν γίνονται επιθεωρήσεις;
Η επιθεώρηση είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση για πολλούς λόγους. Πρώτον, οι πολιτικοί πια δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον ως προσωπικότητες και δεύτερον τα πράγματα τρέχουν πάρα πολύ γρήγορα και μέχρι να γραφτεί το «νούμερο» έχει γίνει κάτι άλλο. Δεν είναι εύκολο είδος η επιθεώρηση, είναι δύσκολη, ειδικά όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση που την γράφει μόνη της η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Όμως βρίσκει ενδιαφέροντα πράγματα, επίκαιρα και ο κόσμος που έρχεται διασκεδάζει. Έχουμε καταπληκτικά χορευτικά, είμαστε πολλοί άνθρωποι επί σκηνής και ο θεατής απολαμβάνει ένα πλούσιο θέαμα.
Πιστεύεις πως αυτό το χρονικό διάστημα ο κόσμος έχει πιο πολύ ανάγκη την κωμωδία;
Η κωμωδία είναι καταλύτης και ιδίως όταν είναι αυτοσαρκασμός. Όταν κοροϊδέψεις πρώτα τον εαυτό σου είσαι σε πολύ καλό δρόμο.
Ο Κώστας κοροϊδεύει τον εαυτό του;
Όλη την ώρα αυτό κάνω και ελέγχομαι από την συνείδηση μου. Αυτοσαρκάζομαι, λέω τι ελαττώματα έχω, ποιες είναι οι αδυναμίες μου, τι κακές σκέψεις έχω κάνει. Όλο εμένα ελέγχω και είναι πάρα πολύ καλό αυτό το πράγμα γιατί έτσι δικαιολογώ όλους τους ανθρώπους. Μου φαίνονται όλοι καλύτεροι από μένα και έτσι ζω ήρεμα και ήσυχα χωρίς να νιώθω αδικημένος. Γιατί όταν έχεις πάντα δίκιο είσαι πάντα αδικημένος και ζεις μίζερα και με τοξικότητα. Είμαι πάρα πολύ αυστηρός με μένα. Πιστεύεις θα ήταν καλύτερα να είμαι αυστηρός με τους άλλους; Όχι φυσικά! Όταν θέλεις να συμμετέχεις στην κοινωνία ελέγχεις πρώτα τον εαυτό σου για τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τις αμαρτίες που κάνεις και μετά αν μετανοήσεις και ζητήσεις συγχώρεση είσαι σε καλό δρόμο.