«Πώς βλέπετε το 2021;» ήταν η ερώτησή μου στον Κώστα Λεφάκη στα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας στο γραφείο του στο Πειραιά. «Τα έχω γράψει όλα στο βιβλίο μου "Τα άστρα, η ιστορία και το μέλλον" πριν 22 χρόνια» ήταν η απάντησή του και κάπως έτσι ξεκίνησε μια συναρπαστική αφήγηση της ζωής και της καριέρας του. «Δεν έχω φόβο, αλλά μια εσωτερική ελευθερία. Αυτό που θα ακούσω μπορεί να με επηρεάσει αλλά δεν θα ρυθμίσει την δική μου απόφαση. Έχω περάσει αδικίες και δοκιμασίες, αλλά έχω μεγάλη αντοχή»: ο αστρολόγος μίλησε για όλα στο Bovary.gr, στην πιο εξομολογητική συνέντευξη που έχει δώσει ποτέ.
«Γεννήθηκα το 1949 στο σπίτι της θείας μου στον Πειραιά. Μεγάλωσα σε μια μέση αστική οικογένεια. Είμαι από τον δεύτερο γάμο του πατέρα μου. Ήταν έμπορος. Πέθανε όταν ήμουν 8 χρονών από ειλεό, ο οποίος του προκάλεσε έμφραγμα. Η μητέρα μου ήταν μια απλή αλλά πολύ δυνατή γυναίκα με καταγωγή από την Κεφαλονιά. Με αγαπούσε πολύ. Ο πατέρας μου ήταν λίγο σε απόσταση. Και οι δύο ήταν πολύ καλοί άνθρωποι.
Ως παιδί είχα μια τάση λατρείας στο υπερπέραν. Διάβαζα πολύ, ήμουν πολύ καλός μαθητής, δραστήριος, ακτιβίστας. Ήθελα πάντα να έχω οικονομική αυτονομία, δικό μου ταμείο. Στο Γυμνάσιο, τα Σαββατοκύριακα δούλευα ως παιδί για εξωτερικές δουλειές. Στην Γ' Γυμνασίου ήξερα να δακτυλογραφώ και στην Δ' Γυμνασίου είχα μάθει και το Telex. Από μικρός ήθελα να ψάχνω την αλήθεια, την ρίζα των πραγμάτων. Δεν μου επαρκούσαν οι απαντήσεις που έπαιρναν τα παιδιά της ηλικίας μου. Εξερευνούσα τα πράγματα, είχα περιέργεια.
Μέχρι σήμερα είμαι παρατηρητής, καταγράφω αυτό που βλέπω. Είχα πάντα οπτική και ηχητική μνήμη. Για παράδειγμα, αυτό που άκουγα στις παραδόσεις των δασκάλων και των καθηγητών μου δεν το ξεχνούσα. Έτσι, η εργασία στο σπίτι ήταν λιγότερη για μένα σε σχέση με τα άλλα παιδιά. Ήθελα πάντα να αξιοποιώ τον χρόνο ακόμα περισσότερο.
Δεν είχα αδέλφια. Κατά περιόδους ένιωθα λιγάκι «ξένος». Δεν είχα την ιδιοσυγκρασία των παιδιών της γειτονιάς που μεγάλωσα. Μου άρεσαν πάντα οι ώριμοι άνθρωποι. Οι φτασμένοι, οι πιο εξελιγμένοι.
Ο Θεός μου έδωσε δύο πράγματα: αντοχή και δίψα για γνώση
Μου άρεσε πολύ και το Εθνικό Θέατρο. Ανήλικος ακόμα, πήγαινα σε παραστάσεις. Θυμάμαι, όταν πέθανε ο πατέρας μου, αποδέχτηκα αμέσως το γεγονός. Είχα πει τότε στη μητέρα μου την φράση «Τον θάνατο θα τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Δεν θέλω κλάματα». Αυτό το δανείστηκα από την «Μπερνάντα Άλμπα». Με τον θάνατο του πατέρα μου έγινα αυτόματα ο μπαμπάς της μητέρας μου. Αυτό μου έδωσε και μια ελευθερία, ωστόσο, δεν έκανα ποτέ κατάχρηση. Πάντα είχα ένα μέτρο, πειθαρχία, λογική και ασφαλιστικές δικλίδες. Δεν παρασύρθηκα ποτέ, δεν έκανα καταχρήσεις και δεν μπερδεύτηκα σε ιστορίες.
Είχα πάντα τονισμένη την αξιοπρέπεια. Έκρινα τα πάντα ορθολογιστικά, όχι με την στενή μικροαστική ηθική. Για μένα αυτή οδηγεί σε πτώχευση κι αργότερα σε κατάντια.