Κάθε φορά που παρακολουθώ συναυλία του Κωστή Μαραβέγια είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα μεγάλο πάρτι, με οικοδεσπότη τον ίδιο, και να γνωρίζω όλον τον κόσμο τριγύρω μου! Γιατί η μαγική του ενέργεια δημιουργεί συναισθήματα χαράς και ανεμελιάς. Από την άλλη, ως δημοσιογράφος προσπαθώ πολλά χρόνια τώρα να κλείσω μια συνέντευξη μαζί του, καθώς τις αποφεύγει.
Στην καρδιά ενός διαφορετικού καλοκαιριού με όχημα τις συναυλίες του και τη «Ρίτα», το νέο του τραγούδι, ο Κωστής Μαραβέγιας κάνει ένα break από το (φορτωμένο) πρόγραμμα του και μας μιλάει για τη διαδρομή από το Αγρίνιο μέχρι την Αθήνα...
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στο Αγρίνιο;
Ωραία χρόνια και με μεγάλες δόσεις περιέργειας και ανακάλυψης αυτού του όμορφου και ιδιαίτερου κόσμου. Το να μεγαλώνεις ως παιδί σε μια επαρχιακή πόλη έχει το πλεονέκτημα πως, από πολύ νωρίς έρχεσαι σε επαφή με τη φύση, αφού είναι τόσο κοντά στην πόλη. Από νωρίς ξεκίνησα μουσική στο Ωδείο, οπότε αυτό που κυρίως θυμάμαι είναι βόλτες στην Τριχωνίδα με γονείς και μελέτη στο πιάνο μου, που τώρα βρίσκεται στο μουσικό σχολείο της πόλης.
Υπάρχει κάποια εικόνα από την παιδική σας ηλικία που κάθε φορά που τη θυμάστε σας κάνει να χαμογελάτε;
Πολλές εικόνες και όχι μόνο μία. Μαζώξεις οικογενειακές, με φίλους και συγγενείς, λίγο βαλκανικά μαραθωνοτραπέζια με μουσικές και γλέντια. Άλλοτε διασκέδαζα κι άλλοτε έβρισκα το μικρό καταφύγιό μου στο αυτοκίνητο του πατέρα μου, ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα χαζεύοντας και παρατηρώντας τον έξω κόσμο με την ασφάλεια του αόρατου που δεν φαίνεται.
Ποια είναι η σχέση με τους γονείς σας; Με τον αδερφό σας;
Εξαιρετικές και σταθερές στο χρόνο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μεγαλώνουμε και συνεχίζουμε. Μια όμορφη διαδρομή με τα καλά της, τις πίκρες της και τις χαρές της.
Πώς ήταν η ζωή στην περιφέρεια για ένα παιδί που έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Φαινομενικά περιοριστική, αλλά τώρα που κοιτάζω πίσω στο χρόνο μάλλον απελευθερωτική. Διότι μέσα από τα όρια μπορεί κάποιος να ανθίσει με έναν τρόπο πιο αυθεντικό, γήινο και με διάρκεια.
Όταν επιστρέφετε στο Αγρίνιο, τι απολαμβάνετε να κάνετε;
Έχω καιρό να επιστρέψω στην πόλη που μεγάλωσα, τα τελευταία χρόνια προτιμώ να περνάω καιρό στον τόπο καταγωγής του παππού μου στην Κεφαλονιά. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να πάω σαν παιδί, οι γονείς μου πάντα προτιμούσαν τη Λευκάδα, που ήταν πιο κοντά κι έτσι θέλω να συνδεθώ με τις πιο βαθιές ρίζες μου, που κρατάνε από τη Λακήθρα Κεφαλονιάς. Πηγαίνω τα τελευταία χρόνια ανελλιπώς και θέλω να συνεχίσω να το κάνω, μπας και ισοφαρίσω τα χρόνια που πέρασα στο Αγρίνιο.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Μάλλον όπως σε κάθε μουσικό. Ένα τυχαίο μουσικό όργανο στα χέρια μου, αγάπη και πάθος για τον ήχο που βγάζει, γονείς που διακρίνουν ταλέντο και στέλνουν το παιδί τους στο Ωδείο. Από εκεί και πέρα μια άλλη ζωή. Νότες, κλίμακες, ρυθμοί, μια εκστατική καθημερινότητα που κέντρο της ήταν η ακρόαση και το παίξιμο.
Μετά το σχολείο πήγατε για σπουδές στην Ιταλία. Τι θυμάστε έντονα από τα φοιτητικά σας χρόνια;
Πιο έντονα θυμάμαι την άφιξη μου στο λιμάνι του Μπάρι. Σαν η γη της επαγγελίας να απλώνεται μπροστά μου. Από τη δύσκολη εφηβεία και το στενό περιβάλλον της πόλης μου, στην πολλά υποσχόμενη Ιταλία και στην απόλυτη ελευθερία.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, θυμάστε τα συναισθήματά σας όταν κάνατε το πρώτο live;
Πρώτη φορά έπαιξα σε μια εκδήλωση του Ωδείου μου στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Η συμφωνία ήταν να ξεκινήσω με σονάτα Μότσαρτ, αλλά να κλείσω με το «Imagine» των Beatles, στόχος μου ήταν να συγκινήσω τον μεγάλο τότε έρωτα που είχε έρθει να με ακούσει. Εγώ το έζησα με πάθος και συγκίνηση, εκείνη μάλλον όχι (γέλια). Αστειεύομαι, λειτούργησε, επιβεβαίωσα τη δύναμη της μουσικής να διαρρηγνύει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας, οπότε μετά έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη.
Ισχύει ότι η δημιουργικότητα απογειώνεται στις απαιτητικές περιόδους; Για εσάς πότε έρχεται ευκολότερα η έμπνευση;
Δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα ούτε συνταγή. Υπάρχουν περίοδοι που δεν θέλω να κάνω τίποτε, μετά βίας να σκεφτώ, και άλλες περίοδοι που δεν κοιμάμαι, για να μη χάσω λεπτό από αυτό που ετοιμάζω. Δεν ξέρω να σας πω πώς και γιατί, μακάρι να ήξερα.
Όλα αυτά τα χρόνια έχετε κάνει μεγάλες επιτυχίες και οι συναυλίες σας γίνονται sold out. Νιώθετε ότι έχετε «πετύχει»; Ότι έχετε φτάσει τον στόχο σας;
Πετυχημένος είμαι, αφού κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Το ότι έρχεται τόσος κόσμος και με βλέπει και με ακολουθεί μου δίνει απέραντη χαρά και συγκίνηση αλλά σκέφτομαι πως αυτό μπορεί και να μην κρατήσει για πάντα. Συγκεντρώνομαι, λοιπόν, σε αυτά που με κάνουν χαρούμενο, που είναι να γράφω και να παίζω μουσική, τόσο απλά.
