Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος πίστευε ότι θα γίνει σολίστ στην κιθάρα. Εγινε όμως ηθοποιός. Εκτοτε μετρά πολλά χρόνια, πολλές παραστάσεις, πολλούς ρόλους ρεπερτορίου στο θέατρο. Φέτος έκανε την έκπληξη ερμηνεύοντας τον ισοβίτη Βλάσση Καραπάνο στον «Σασμό», ενώ το καλοκαίρι θα είναι ο Αγαμέμνων στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Ζευγάρι, εδώ και χρόνια, με την ηθοποιό Μαρία Κατσιαδάκη, έχουν μια κόρη, την Ιωάννα που τώρα ξεκινά την καριέρα της στο τραγούδι -νικήτρια του περσινού Voice.
«Mεγάλωσα σε μια οικογένεια που κυριαρχούσε η αγάπη και η ελευθερία. Πάντα είχα ό,τι ήθελα, ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα, με δύο γονείς που ήταν δίπλα μου αλλά όχι από πάνω μου. Και ενώ δεν είχαν καμμία σχέση με τις τέχνες, μ΄έναν περίεργο τρόπο στο σπίτι ακούγαμε αρκετή μουσική και θέατρο στο ραδιόφωνο ενώ το Θέατρο της Δευτέρας ήταν στις προτιμήσεις της οικογένειας στην τηλεόραση. Θυμάμαι ότι από πολύ μικρός μαγευόμουν από αυτή την συνύπαρξη ανθρώπων μέσα σε χώρους που δεν ήταν πραγματικοί, από τα κείμενα που δεν είχαν σχέση με την καθημερινότητά μου, από τα πρόσωπα που βίωναν ακραίες καταστάσεις. Έτσι μαζί με τα άλλα κλασσικά παιχνίδια που έπαιζα τότε με τους φίλους μου, έβαλα και το θέατρο ανάμεσά μας. Οι "κλέφτες και αστυνόμοι" π.χ. δεν ήταν απλώς ένα κυνηγητό αλλά μία ιστορία με συγκεκριμένες συνθήκες -που άλλαζαν κάθε φορά- και πολλούς αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους, δηλαδή μια μικρή παράσταση. Ημουν τυχερός γιατί έχω μια αδελφή που διάβαζε πολύ και έτσι ήρθα σε επαφή γρήγορα με την λογοτεχνία αλλά και έναν ξάδελφο που σπούδαζε στην Ιταλία τότε και μου πρωτομίλησε για τον Ιονέσκο και τον Μπέκετ ενώ ήμουν στο Δημοτικό. Κι έτσι, ενώ πέρασα μια δύσκολη εφηβεία, με εκρήξεις, διάθεση για ακρότητες, σκαμπανεβάσματα ψυχολογικά, έντονη επαναστατικότητα, ταυτόχρονα είχα “κάτι” που μου άρεσε πολύ και ήξερα οτι αυτό ήθελα να κάνω στην ζωή μου χωρίς όμως να το εκφράζω ακόμα.
Στα 13 μου γράφτηκα στο Ωδείο και άρχισα μαθήματα κλασικής κιθάρας, αφού ήταν η εποχή που οι παρέες διασκέδαζαν τραγουδώντας και η κιθάρα ήταν η εύκολη λύση για να συνοδέψεις τραγούδι. Ετσι ήρθα σε επαφή με την κλασική μουσική που με κέρδισε αμέσως. Ενας άλλος κόσμος που πατούσε μέσα μου σε κάτι πολύ βαθύ. Ετσι, μαζί με τα πάρτι, τα ξενύχτια, τους εφηβικούς έρωτες, ταυτόχρονα υπήρχε η κιθάρα και το θέατρο που σιγά σιγά άρχισαν να με διαφοροποιούν απ' τους συμμαθητές μου. Με λίγους μπορούσα να πάω στο θέατρο γιατί οι περισσότεροι προτιμούσαν να παίξουν μπάσκετ. Συνήθως παρακολουθούσα μόνος μου παραστάσεις όπως τα μονόπρακτα με την Ελλη Λαμπέτη ή τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, την “Αντιγόνη” με τον Τζούλιαν Μπεκ και την Τζούντιθ Μαλίνα. Με ακόμα λιγότερους μπορούσα να ακούσω κλασική μουσική. Ετσι σιγά σιγά δημιούργησα καινούργιες παρέες μέσα απ΄το Ωδείο και αργότερα απ΄το θέατρο, το οποίο μπήκε στη ζωή μου με το τέλος του Λυκείου.