Πιστεύω ότι το κόστος είναι για τα παιδιά και τους νέους, πιο δύσκολο. Οι μεγάλοι κάθονταν σπίτι τους και έβλεπαν τηλεόραση -κανένας δεν παραδέχεται ότι έχει περιορισμένο χρόνο άλλωστε. Αυτοί που αντιδρούν είναι οι νέοι γιατί πότε θα ξαναγίνουν 20 ετών; Εμείς οι μεσαίοι ξέρουμε ότι αυτό θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουμε στην κανονικότητα. Οι νέοι το ζουν πρώτη φορά και η χασούρα τους φαίνεται πολύ μεγαλύτερη.
Και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση έχει κάνει παύση στις ερωτικές σχέσεις, κυρίως στις μελλοντικές, σε αυτές που θα ξεκινούσαν και ήδη τέλειωσαν.
Οσο για τα επαγγελματικά, πιστεύω ότι μετά το πρώτο πράγμα που θα αλλάξει είναι η ανθρωπογεωγραφία των δουλειών. Οι εργοδότες κατάλαβαν ότι μπορούν να μαντρώσουν τους εργαζόμενους στα σπίτια τους και να τους τηλεφωνούν δώδεκα το βράδυ και να τους στέλνουν μέιλ… Αφού σπίτι είσαι, τι πειράζει να σηκώσεις ένα τηλέφωνο; Εχει καταργηθεί η απόσταση ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.
Με την τηλεργασία δουλεύεις πολύ περισσότερο, αυτό είναι γεγονός. Και για να μιλήσω για την δική μου δουλειά, το τηλεμάθημα στο Πανεπιστήμιο είναι χτικιό. Είναι τόσο κουραστικό που δεν το φανταζόμουν. Ελεγα “τι καλά, θα φορέσω κάτι αξιοπρεπές πάνω από τις πιτζάμες, θα είμαι σπίτι μου, δεν θα μετακινηθώ”… Λάθος: Είναι χτικιό. Μιλάς μόνος σου σε μια οθόνη, βλέπεις τον εαυτό σου, είναι μια σουρεαλιστιτκή εμπειρία. Δεν βλέπεις τα πρόσωπα των παιδιών, δεν σε ρωτάνε, δεν απαντάς.
Το γεγονός ότι το μοιραζόμαστε με όλο τον κόσμο το μαλακώνει. Δεν έχει βγει τόσο μίσος, όσο στην κρίση –εκεί κάποιοι έγιναν πιο πλούσιοι όσο εμείς γίναμε πιο φτωχοί. Τώρα δεν βλέπεις το ίδιο μίσος.
Προσωπικά αισθάνομαι τόσο ασφαλής όσο μπορεί να αισθάνεται ένας έλλην πολίτης με όποια κυβέρνηση και να έχει. Η συγκεκριμένη κάπως ξέρει τι κάνει. Εχω τεράστια εμπιστοσύνη στον Τσιόδρα, είναι ένα διαμάντι, τίμιος, ανθρωπιστής και επιστήμονας. Είμαι ευγνώμων που υπάρχει.
Πιστεύω ότι ίσως ο κορωνοϊός βγάλει ένα παράπονο στους ανθρώπους που είναι ευπαθείς και δεν τους σέβεται κανένας. Αμα ανήκεις σε ευπαθή ομάδα ούτε τα λεφτά σε σώζουν. Αλλά και ο φτωχός, άμα αρρωστήσει, την έβαψε. Οσοι ούτως ή άλλως αισθάνονταν αδικημένοι, τώρα αυτό πολλαπλασιάζεται. Σε μια οικογένεια με τρία παιδιά, ποιο θα πάρει το laptop;
Ο ασθενής του Κορωνοϊού είναι μόνος, κατάμονος. Η μοναξιά και ο τρόμος αυτών των ανθρώπων είναι κάτι φοβερό. Μια αγωνία, θα πεθάνω ή θα ζήσω; Από την αδελφή μου, που είναι γιατρός, στο νοσοκομείο του Βόλου, καταλαβαίνω την καθημερινότητα και των ασθενών αλλά και των γιατρών και των νοσηλευτών. Κανείς δεν σέβεται τον γιατρό ή τον νοσηλευτή. Οταν βγαίνεις έξω και δεν υπολογίζεις τίποτα, αυτό κάνεις. Ξέρετε πόσοι γιατροί έχουν κολλήσει; Πόσοι τρέμουν να μην κολλήσουν την δική τους οικογένεια;
Οχι εγώ τον φόβο δεν τον έχω νοιώσει. Είμαι βέβαια πολύ προσεκτική. Ζω μόνη μου στο σπίτι –κι ούτε μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν να κλειστώ με κάποιον ή, ακόμα περισσότερο, με μια ολόκληρη οικογένεια. Κανένας δεν έχει παντρευτεί για να ζει 24 ώρες το 24ωρο με κάποιον ούτε έχει κάνει παιδιά για να ασχολείται μαζί τους 24 ώρες. Αυτό είναι κάτι υπεράνθρωπο. Και δεν ήταν μέσα στην συμφωνία… Είναι μια δοκιμασία. Θα αντέξουν οι ισχυροί δεσμοί, οι υπόλοιποι θα τραυματιστούν νομίζω.
Δεν ξέρω αν θα υπερισχύσει η σύμβαση. Γιατί νομίζω πως δεν βλέπουμε όλες τις οικογένειες, βλέπουμε αλλά ένα συγκεκριμένο είδος, λίγο πιο προνομιούχο, που έχει λίγο περισσότερο χώρο. Βλέπουμε ανθρώπους που έχουν εσωτερικές πηγές, που μπορούν να αντισταθούν, να διαβάσουν.
Για σκεφτείτε μια οικογένεια με πέντε άτομα που μένει σε δύο δωμάτια. Μπορεί να μην έχει εναλλακτικές αλλά αισθάνεται το αδιέξοδο, το εσωτερικό αδιέξοδο, κι αυτό είναι το χειρότερο. Μπορει να είναι απολυμένοι ή να μην δουλεύουν και να ζουν με τα λεφτά που δίνει η κυβέρνηση. Δεν ξέρουν πως θα είναι το αύριο, οπότε αρχίζουν και ξεσπάνε ο ένας στον άλλον, μοιραία.
Γι΄αυτό και αυξάνεται η ενδοοικογενειακή βία, ιδίως κατά των γυναικών. Επειδή αλλάζει η θέση της γυναίκας, ανοίγει το στόμα της, δεν κάθεται να φάει ξύλο, δουλεύει, αποκτά εξουσία –όσο οπισθοδρομική κι αν είναι η κοινωνία μας, κι αυτό φαίνεται. Και με την κατιούσα που έχει πάρει το ανδρικό φύλο, γενικά εννοώ, αναδύεται τώρα ένα άλλο φύλο που παίρνει από σένα και δεν μπορεί να δει συνεργατικά όλο αυτό. Και τώρα δε με την ανεργία που προστέθηκε, ακόμα παραπάνω.
Οι γυναίκες είναι πιο ευέλικτες στην ανεργία, το βλέπω από τον εαυτό μου. Αν έμενα άνεργη, θα σφουγγάριζα σκάλες, ένας αντίστοιχος άντρας καθηγητής πανεπιστημίου δεν θα σφουγγάριζε σκάλες. Δεν είδαμε τι έγινε με την Ανατολική Ευρώπη; Οι γυναίκες, δικηγορίνες, γιατρίνες, ήρθαν στην Ελλάδα και έκαναν τις καθαρίστριες για να σώσουν τις οικογένειές τους. Ο άντρας τους τι έκανε; Εμεινε πίσω κι έπαιρνε τα λεφτά, γιατί θεωρούσε αδιανόητο να ξεπέσει έτσι. Εμείς ξεπέφτουμε εύκολα, κανένα πρόβλημα. Δεν έχουμε παραλήρημα μεγαλείου, βρίσκουμε λύσεις».
Ο Καποδίστριας και «Το πικρό ποτήρι»