Η Λίντα Καπετανέα βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση.
Διαψεύδοντας θριαμβευτικά την πεποίθηση ότι ένας καλός χορευτής δεν είναι απαραίτητα καλός διοργανωτής ή και δάσκαλος, η ίδια δείχνει να ελίσσεται άνετα ανάμεσα στη δημιουργικότητα μιας χορεύτριας και χορογράφου, και στην πειθαρχία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης ενός φεστιβάλ διεθνών αξιώσεων.
Έχοντας αποφοιτήσει από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, συνεχίσει με μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη και έχοντας στο ενεργητικό της συνεργασίες με σπουδαίους χορογράφους και συμμετοχές σε ομάδες, παραστάσεις και ταινίες, ίδρυσε το 2007 μαζί με τον Γιόζεφ Φρούτσεκ την ομάδα Rootlessroot με την οποία έχουν παρουσιάσει 24 έργα σε πάνω από 30 χώρες του κόσμου.
Αντιμετωπίζοντας το θέμα κάθε παράστασης σαν αφορμή για να εξερευνήσουν τις δυνατότητες έκφρασης του σώματος, οι Rootlessroot εισήγαγαν επίσης την τεχνική Fighting Monkey Practice την οποία διδάσκουν σε διακεκριμένες σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Η θητεία της στις πόλεις του κόσμου, την έφερε σε επαφή με διαφορετικές προσεγγίσεις και πρακτικές και έτσι, όταν το 2017 ανέλαβε τα ηνία του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, επεδίωξε και πέτυχε να κάνει ακριβώς αυτό -να συγχρονίσει τον θεσμό με τη διεθνή χορευτική επικαιρότητα.
Τα τελευταία έξι χρόνια, το φεστιβάλ απέκτησε μεγαλύτερη εξωστρέφεια, φιλοξενώντας κορυφαίες παραστάσεις και καλλιτέχνες στην ακμή τους -το κοινό είχε την ευκαιρία να δει σπουδαίες παραγωγές, σε ένα πρόγραμμα που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες διεθνείς διοργανώσεις. Αλλά, ταυτόχρονα, ο θεσμός επεκτάθηκε και προς τα μέσα, αναζωογονώντας την Καλαμάτα και δημιουργώντας χορευτική κουλτούρα στην πόλη.
Λίγο πριν την 29η διοργάνωση, η Λίντα Καπετανέα μίλησε για τη φετινή θεματική του φεστιβάλ -το σώμα -, τις προκλήσεις του τριπλού της ρόλου, τον χορό στα social media αλλά και το γιατί χορεύουμε.
Στα 6 χρόνια της θητείας σας, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση ως τώρα; Ήταν το προφανές, δηλαδή η πανδημία, ή μήπως το να κρατάς ζωντανό και ενδιαφέροντα έναν θεσμό αποδεικνύεται τελικά πιο απαιτητικό; Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να συνδεθεί ακόμα περισσότερο η πόλη με το θεσμό και να ανοιχτεί το Φεστιβάλ σε πολλά είδη κοινού εντός και εκτός Καλαμάτας. Να γίνει το φεστιβάλ πιο εξωστρεφές και πιο ανοιχτό σε όλη την κοινωνία. Να αλλάξουμε την αντίληψη ότι ο σύγχρονος χορός είναι κάτι αφηρημένο που αφορά κάποιους λίγους και να δείξουμε στον κόσμο την αληθινή δύναμη της τέχνης του χορού, μία από τις αρχαιότερες αν όχι η αρχαιότερη μορφή τέχνης των ανθρώπων, άμεσα συσχετισμένη με την αφήγηση ιστοριών, την κίνηση, την τελετουργία και την ίδια τη ζωή.
Τα τελευταία χρόνια ο χορός έκανε ένα τεράστιο «μπαμ» στα social media κυρίως στο Tik Tok αλλά και στο Instagram. Πώς βλέπετε αυτό το νέο κανάλι το οποίο έδωσε σε νέους ανθρώπους την ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους αλλά και απλούς χρήστες να έρθουν σε επαφή με διαφορετικά είδη χορού; Δεν ξέρω αν πραγματικά έρχονται σε επαφή με τα διάφορα είδη χορού ή αν απλά καταναλώνουν εικόνες ή φιγούρες και λένε «ουάου τι κάνει ο τύπος/η τύπισσα». Μπορεί να σταματάει εκεί. Για τους καλλιτέχνες τα social λειτουργούν για προβολή. Στα social, όμως, κοινό και καλλιτέχνες δεν μοιράζονται εμπειρίες όπως το να πας στο θέατρο να δεις μια παράσταση χορού. Το θέατρο, αν είσαι θεατής, είναι μια εμπειρία που σου ζητάει από το χρόνο σου, τη σκέψη σου, τα συναισθήματά σου. Στα social έρχεσαι ίσως σε μια επαφή με νέες ιδέες και ερεθίσματα, αλλά μέχρι εκεί. Το κακό με τα social, τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες, είναι η ψευδαίσθηση της αναγνωρισιμότητας (με βλέπετε άρα υπάρχω, με βλέπετε άρα με ξέρετε), η ομοιομορφία που απειλεί την αυθεντικότητά σου (ντυνόμαστε παρόμοια και κινούμαστε παρόμοια), η προχειρότητα του εύκολου (σηκώνω το πόδι και το ανεβάζω στα social) και η χωματερή που δημιουργείται, ο ασταμάτητος θόρυβος της άχρηστης πληροφορίας δηλαδή ο τεράστιος όγκος ανούσιων πραγμάτων επειδή ο χώρος που προσφέρεται είναι απεριόριστος και είναι για όλους. Αν σου έλεγα ότι μπορείς να ανεβάσεις ένα 2λεπτο βίντεο μόνο μία φορά και ότι μετά θα μπορείς να ανεβάσεις κάτι αντίστοιχο πάλι σε ένα χρόνο και ότι αυτό που ανέβασες θα το βλέπουν όλοι για ένα χρόνο πιστεύεις ότι θα βλέπαμε ή θα γράφαμε τόσα πολλά και τόσα ανούσια πράγματα; Το δύσκολο, το διαφορετικό, το ουσιαστικό θέλει πολλή δουλειά και σκέψη και ψυχολογικό παίδεμα για να φτιαχτεί. Επίσης στη ‘σκηνή’ του ΤΙΚ ΤΟΚ μπορείς να διαγράψεις πολύ εύκολα κάτι που δεν σου αρέσει. Στην αληθινή σκηνή όλοι θα θυμούνται ή δεν θα θυμούνται αυτό που έφτιαξες ανάλογα με την δουλειά που έχει αυτό από πίσω.
