Τηλεφωνιέστε;
Λούκα:
«Με μηνύματα περισσότερο. Η σχέση μας
είναι μια σχέση που ουσιαστικά αλλάζει
ανάλογα με τις φάσεις της ζωής κάθε
μιας. Είναι δύο ζωές παράλληλες. Η σχέση
η ίδια αλλάζει καθημερινά, ανάλογα με
τις εμπειρίες, τα βιώματα».
Αμαλία
Αρσένη: «Ναι, αλλάζει. Εγώ είμαι αρκετά
σταθερή γενικά στις απόψεις, στις σχέσεις
μου. Οπότε δεν έχει αλλάξει η ουσία της
σχέσης μας ή ο τρόπος που συμπεριφέρομαι
και δρω. Απλώς υπάρχουν στιγμές που λόγω
χρόνου υπάρχει μεγαλύτερη εγγύτητα και
άλλες που, κυρίως λόγω δουλειάς, υπάρχει
μια απόσταση, φυσιολογική και αναμενόμενη».
Ξέρει
η μία τι κάνει η άλλη, που είναι;
Λούκα:
«Ναι, περίπου. Γιατί η ροή της πληροφόρησης
δεν είναι πάντοτε ίδια».
Αμαλία:
«Εγώ ξέρω πάντα, σχεδόν. Η μητέρα μου
όχι».
Λούκα:
«Με παρακολουθεί !!! Είναι πολύ ιδιαίτερη
η σχέση μάνας-κόρης. Κι είναι κάτι που
το΄χω σκεφτεί πολλές φορές. Κανένας δεν
σου διδάσκει τις ιδιαιτερότητες αυτής
της σχέσης και την διαφοροποίηση μεταξύ
μάνας-γιου, μάνας-κόρης. Εγώ το είχα αυτό
με την μητέρα μου, που ήταν πρότυπο για
μένα. Κι αυτό σου δημιουργεί μια κρίση
ταυτότητας εσωτερικής. Προσπαθείς στην
ενηλικίωση σου να βρεις τη δική σου
ταυτότητα, τους δικούς σου ρυθμούς, τις
δικές σου ισορροπίες, την δική σου
εσωτερική σταθερότητα. Αυτή είναι μια
διεργασία που κάθε άνθρωπος την περνάει
σε διαφορετική φάση της ζωής του. Στη
δική μας εποχή αυτό το περνούσαμε στα
17. Τώρα πιστεύω ότι η νέα γενιά το περνάει
αργότερα, στα 20-30. Κι αυτό διαταράσσει
την σχέση με τα παιδιά».
Βιώσατε
αυτή την διαφορά;
Λούκα:
«Ναι. Αλλά ήταν άλλη κι η ηλικία μου.
Ημουν 23 με τον γιο μου, και μεγαλώσαμε
μαζί ουσιαστικά. Οταν είχα την Αμαλία
ήμουν πολύ μεγαλύτερη, άλλες συνθήκες».
Μια,
σχεδόν ιδανική σχέση ανάμεσα στους δύο
γονείς, είναι δώρο για τα παιδιά ή βάρος;
Λούκα:
«Η Αμαλία, όπως έλεγε ο Γεράσιμος, ήταν
παιδί του έρωτα. Ο Δημήτρης γεννήθηκε
όταν ήμουν περίπου σε διάσταση με τον
πατέρα του, τον πρώην σύζυγό μου. Αυτό
νομίζω προσωπικά ότι είναι ταυτόχρονα
και ευλογία Θεού για ένα παιδί και βάρος.
Γιατί δημιουργεί πρότυπα με πολύ υψηλά
standards. Κι έχει μια υπόκωφη ζήλια, γιατί
τελικά δεν είναι το παιδί το απολύτως
επίκεντρο».
Αμαλία: «Συνήθως είναι κι η εξαίρεση. Γιατί με τον ερχομό ενός παιδιού, το παιδί γίνεται το επίκεντρο κι η συζυγική σχέση κάπως φθίνει. Στην περίπτωση όμως των γονιών μου, ήταν τόσο δεμένοι οι δύο τους -επαγγελματικά, προσωπικά, ήταν ο ένας ο καλύτερος φίλος του άλλου, κι αυτό ήταν πολύ ωραίο. Δεν το εξέλαβα ως πίεση για να βρω κάτι αντίστοιχο. Η δική μου σχέση με τον άντρα μου είναι άλλου τύπου, αλλά έχει ως κοινό, την σταθερότητα. Εμείς στην καθημερινότητα έχουμε πιο ζωντανή σχέση, με εντάσεις και διαφωνίες. Τους γονείς μου δεν τους είχα δει να διαφωνούν ποτέ. Στα πάντα συμφωνούσαν».