Η Μάγια Τσόκλη είναι από μόνη της σαν ένα μεγάλο ταξίδι, όπως αυτά που της αρέσει να κάνει. Εναλλαγές τοπίων, εμπειρίες, συναντήσεις, γεύσεις. Δύσκολο –ίσως και περιττό, να της αποδώσει κανείς μια ιδιότητα. Γεννήθηκε στο Παρίσι. Ζει στην Τήνο. Εχει έναν γιο. Και κάνει πολλά όνειρα…
«Κρατάω τη καλοκαιρινή Ύδρα των παιδικών μου χρόνων. Την έχω εξιδανικεύσει σαν μια από τις ωραιότερες εποχές της ζωής μου. Ήταν το μόνο σταθερό σημείο της ύπαρξής μου ακριβώς επειδή ταξιδεύαμε, λόγω της δουλειάς του Τσόκλη, πολύ. Μια Ύδρα αθώα, ήλιος, βουτιές στη Σπηλιά, ψάρεμα, κούπιζες (είναι οι βουτιές που καταβρέχουν τους ξέγνοιαστους που κάνουν ηλιοθεραπεία), παγωμένα καρπούζια, ξυπολυταρία, ανηφόρα για το σπίτι και κρύο ντους με το λάστιχο. Κάθαρση. Ασφάλεια.
Κρατάω τις εναλλαγές τόπων. Ναι. Αθήνα, Παρίσι, Αθήνα, Βερολίνο, Παρίσι, Αθήνα… Άλλα σχολεία, άλλες γλώσσες, άλλοι φίλοι. Μαθαίνεις στη προσαρμοστικότητα, δεν προλαβαίνεις να βγάλεις βαθιές ρίζες και αυτό, φαντάζομαι, σε σημαδεύει».
«Κρατάω τα χρόνια της κολύμβησης στον Παναθηναϊκό. Μπήκα γρήγορα στην εθνική ομάδα, μάλλον από πείσμα παρά από ιδανική σωματική διάπλαση. Ήταν μια μικρή κοινωνία, ένας άλλος κόσμος από αυτόν που γνώριζα. Με έμαθε πάρα πολλά. Να μιλάω σωστά ελληνικά (γιατί μέχρι τότε σε μια φράση χρησιμοποιούσα διάφορες γλώσσες για ευκολία, κάτι που φάνταζε εντελώς σνομπ στους συναθλητές μου) και κυρίως την έννοια της υπέρβασης, να νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, και όμως να βρίσκεις μέσα σου μια νέα δύναμη να συνεχίσεις. Σπουδαίο μάθημα».