Ο Μάκης Παπαδημητρίου δεν μιλάει πολύ ούτε λέει πολλά λόγια. Γεννήθηκε στην Ηλιούπολη, σπούδασε φυσικός, αλλά τελικά (τον) διάλεξε το θέατρο και πολύ καλά έκανε. Εχει έναν γιο από τον γάμο του με την ηθοποιό Κατερίνα Λυπηρίδου –είναι χωρισμένος. Η φετινή του χρονιά είναι γεμάτη -θέατρο, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες. Είναι 47 χρόνων.
«Μεγάλωσα στην Ηλιούπολη, μια πολύ ωραία γειτονιά, με πολλούς φίλους και από εκείνα τα χρόνια μάλλον κρατάω μια αθωότητα σε σχέση με σήμερα. Εχω ζήσει την εποχή που τα παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές. Τώρα μένω στο κέντρο βέβαια, και πιθανότατα να υπάρχει αυτό σε πιο απομακρυσμένες περιοχές ή στην επαρχία, αλλά στο κέντρο δεν υπάρχει πια -η γειτονιά, να βγούμε να παίξουμε, να κάνουμε ποδήλατο. Είχα δημιουργήσει φιλικές σχέσεις τότε που κρατάνε ακόμα και σήμερα. Και νομίζω ότι και σαν έφηβος αυτό δεν άλλαξε, υπήρχε μια αίσθηση στην γειτονιά ότι είμαστε ενωμένοι.
Σπούδασα φυσική, δεν έχω πάρει ακόμα πτυχίο. Πρόσφατα ζήτησα αναλυτική βαθμολογία, είμαι στο 56ο εξάμηνο, δηλαδή 28 χρόνια, πολύ ντρέπομαι που το λέω... Παρ΄όλα αυτά μ΄άρεσε πολύ η φυσική, διάβαζα πολύ, μ΄άρεσε το διάβασμα –συστηματικά, λίγες ώρες αλλά πολύ συγκεντρωμένα. Αυτό είναι και κάτι σε σχέση με το θέατρο, το πώς τα πράγματα μπορούν να έχουν συνάφεια με κάτι που είναι εξ ορισμού ορθολογιστικό.
Εγινα ηθοποιός σχεδόν τυχαία, δεν το κυνήγησα πάρα πολύ. Ημουν στο Πανεπιστήμιο, κι έμπλεξα -με την καλή έννοια- σε μια θεατρική ομάδα, στον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού μετά από προτροπή της φίλης μου της Δήμητρας με την οποία μέναμε μαζί και πηγαίναμε μαζί συχνά στο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και κάπως ο χρόνος που αφιέρωνα στην ερασιτεχνική θεατρική ομάδα ήταν πολύ περισσότερος από αυτόν που αφιέρωνα γενικά στο Πανεπιστήμιο. Και είπα να δοκιμάσω. Δοκίμασα και πέρασα στο Εθνικό. Μετά κάπως τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα τελειώσω το θέατρο και θα πάρω και το πτυχίο μου απ΄ το Φυσικό, αλλά δεν έγινε.
Μετά τη σχολή έκανε μια οντισιόν στο θέατρο Αμόρε ο Γιάννης ο Χουβαρδάς και πήγα και μίλησε για μένα στον Γιάννη Μόσχο, που τότε έκανε μια παράσταση -“Οι μέρες πριν έρθεις” του Ανδρέα Φλουράκη. Αυτή ήταν στην ουσία η πρώτη μου δουλειά, στις Δοκιμές του Αμόρε. Μετά είχα μια καλοκαιρινή συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα, ύστερα με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στον Νέο Κόσμο, όπου εκεί, αρκετά χρόνια συμμετείχα σε παραστάσεις. Προφανώς γι΄αυτούς τους ανθρώπους και γι΄αυτά τα θέατρα κρατάω μέσα μου το ότι με αγκάλιασαν. Αλλά σ΄αυτού του τύπου τις σχέσεις πάντα πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι αμφίδρομο, δεν το βλέπω μόνο από τη μια μεριά. Και επίσης δεν νομίζω ότι σ΄αυτή τη δουλειά πρέπει να σκέφτεται κανείς ότι ήρθε για να μείνει. Ουδείς αναντικατάστατος κατά τη γνώμη μου. Κι είναι τόσο εφήμερο αυτό που κάνουμε σαν επάγγελμα, κι είναι κι οι συνθήκες της δουλειάς τόσο δύσκολες που δεν πρέπει ποτέ να θεωρείς τον εαυτό σου δεδομένο».
