Με την εισβολή του κορωνοϊού στη ζωή μας μπήκαν στο λεξιλόγιο και στην καθημερινότητά μας κι άλλες, πρωτόγνωρες για τους περισσότερους, έννοιες: καραντίνα, lockdown, τηλεκπαίδευση, τηλεργασία.
Η τελευταία δεν μας ήταν άγνωστη τα τελευταία χρόνια, όμως η διάδοση της εκτοξεύτηκε για λόγους αποφυγής του συγχρωτισμού όπου είναι δυνατόν.
Φυσικά η τηλεργασία αφορά κατά βάση τους εργαζόμενους σε γραφεία, γιατί σίγουρα δεν μπορείς να οδηγείς το ταξί σου από το σπίτι σου ούτε να δουλεύεις σε οικοδομή μέσω υπολογιστή. Αλλά και όσοι εργαζόμενοι ήταν πρακτικά δυνατόν να απασχοληθούν από το σπίτι τους μέσω τηλεργασίας έπρεπε να προσαρμόσουν την καθημερινότητά τους στα νέα δεδομένα, και μαζί με αυτούς να προσαρμοστούν και οι οικογένειες τους.
Πόσο εύκολο όμως είναι να εξηγήσεις στα παιδιά σου ότι η μαμά τώρα δουλεύει οπότε δεν μπορείς να της αποσπάς την προσοχή; Και πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να μην αποζητά την προσοχή της μητέρας του, ειδικά όταν είναι σε ηλικία που αυτό είναι το μόνο που το ενδιαφέρει;
Από την προσωπική μου εμπειρία που δεν περιλαμβάνει παιδιά αλλά έναν πολύ επίμονο γάτο που όταν θέλει να παίξει κυλιέται πάνω στο πληκτρολόγιο και όταν πεινάει νιαουρίζει λες και ήρθε το τέλος του κόσμου καταλαβαίνω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα όταν ένα νήπιο βάζει τα κλάματα γιατί η μαμά του κοιτάει την οθόνη αντί για το ίδιο ή όταν ένας έφηβος προτιμά να ξεκλέψει χρόνο από την τηλεκπαίδευση για να παίξει ηλεκτρονικά.
Τρεις μαμάδες αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες καθημερινής τρέλας σε ένα σπίτι όπου πρέπει ταυτόχρονα να τελειώσεις το report για το γραφείο, να ταΐσεις το μωρό και να σιγουρευτείς ότι ο μεγάλος έχει συνδεθεί με επιτυχία στην τηλεκπαίδευση και δεν λαγοκοιμάται στον καναπέ.