Η Μαρία Πολύζου είναι η πρώτη Ελληνίδα που έτρεξε ποτέ σε μαραθώνιο Ολυμπιακών Αγώνων, το 1996 στην Ατλάντα. Είναι η μοναδική γυναίκα που έχει ολοκληρώσει τον «Άθλο του Φειδιππίδη», διανύοντας 524 χιλιόμετρα -από την Αθήνα έως τη Σπάρτη και πίσω. Έχει σημειώσει αμέτρητα ρεκόρ, έχει φέρει στον κόσμο μια κόρη και αντλεί δύναμη από την αγάπη του κόσμου. Γι' αυτό, όταν το 2019 της ανακοίνωσαν ότι διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, αποφάσισε να μην κρύψει τίποτα, να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να στηρίξει όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που τρέχουν τον ίδιο «Μαραθώνιο».
Γεννήθηκα στην Πάτρα. Είμαστε πολυμελής οικογένεια, πέντε παιδιά. Ξεκίνησα να τρέχω στα 12, όταν ο καθηγητής στη γυμναστική μού είχε βάλει στο πρώτο τρίμηνο 13. Οπότε, αποφάσισα να πάω στο στάδιο για να προπονηθώ, ώστε να βελτιώσω τον βαθμό μου.
Στην πορεία, αποδείχτηκε ότι ο βαθμός ήταν απλώς ένα τυπογραφικό λάθος, αλλά είχα ήδη ξεκινήσει να τρέχω στο Εθνικό Στάδιο της Πάτρας και είχα λατρέψει τα συναισθήματα χαράς και ελευθερίας που μου προσφέρει το τρέξιμο. Οπότε, μετά τις πρώτες προπονήσεις, αποφάσισα να συνεχίσω. Έτσι μπήκα σε μία νέα οικογένεια, την ομάδα «Έσπερο Πάτρας», με προπονητή τον Γιώργο Μιχαλόπουλο.
Γρήγορα άρχισε να φαίνεται το ταλέντο μου. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη δεν γνώριζα ούτε καν τι είναι ο πρωταθλητισμός ούτε τους μεγάλους αθλητές. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα ο στίβος δεν ήταν καθόλου διαδεδομένος.
Η πρώτη μου επαφή με τον Μαραθώνιο ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, όταν, εντελώς τυχαία, είδα στην τηλεόραση τον τερματισμό της Τζόαν Μπενόιτ, στον πρώτο Ολυμπιακό Μαραθώνιο γυναικών στην ιστορία της διοργάνωσης.
Τότε, λοιπόν, ρώτησα τον πατέρα μου «Τι τρέχουν;» και μου απαντά «Μαραθώνιο». Μάλιστα, όταν μου είπε ότι αποτελείται από 42 χιλιόμετρα, αυτόματα είπα μέσα μου «αυτό θέλω να κάνω!». Γιατί σκέφτηκα ότι, αφού περνάω τόσο καλά στα 5 και στα 10 χιλιόμετρα, σκέψου τότε πόσο ωραία θα νιώθω. Οπότε, είπα να το δοκιμάσω.
Η αλήθεια είναι πως, δεν ήμουν ανταγωνιστική δρομέας, απλά μου άρεσε να τρέχω.
Την επόμενη μέρα πήγα στο Εθνικό Στάδιο της Πάτρας και δοκίμασα να δω μέχρι πόσο αντέχω. Έφτασα περίπου στα 25 χιλιόμετρα, πολύ κουρασμένη βεβαίως, γιατί ήμουν και 15 χρονών, αλλά και εντελώς απροπόνητη. Τελικά, η επιμονή και το πάθος μου για το τρέξιμο, με οδήγησαν στον πρώτο μου Μαραθώνιο -αφού πίεσα πάρα πολύ τον προπονητή μου- στην τρίτη τάξη του Λυκείου. Έτρεξα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, κάνοντας και τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στη χώρα μας, με 3:04:16, ενώ βγήκα δεύτερη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών-Γυναικών.
Το 1985 ήμουν ήδη πρωταθλήτρια. Συμμετείχα με την Εθνική Ομάδα στους αγώνες των 5 και 10 χιλιομέτρων, στα οποία ως νεάνιδα είχα κάνει πανελλήνια ρεκόρ. Οι νίκες διαδεχόντουσαν η μια την άλλη. Η αλήθεια είναι πως, δεν ήμουν ανταγωνιστική δρομέας, απλά μου άρεσε να τρέχω.