Φοβάμαι πολύ, είμαι άνθρωπος συνετός, παραήμουν κιόλας. Επαιρνα όμως παραδείγματα από ανθρώπους που είναι πιο ελεύθεροι. Είμαι περίεργη. Κι όταν πέφτω σε τέλμα κάτι με κάνει να πάω παραπάνω. Κι όταν σπάω τα μούτρα μου μ' αρέσει να βγάζω τα συμπεράσματά μου. Από πολύ μικρή έχω μάθει να επεξεργάζομαι τα της ημέρας ή τα της συνθήκης εκ των υστέρων για να βλέπω πως θα θέλω να είμαι και να προχωρώ. Και οργανώνομαι -και στην δουλειά...
Ο «Σασμός» και η Μαρίνα
Στη ζωή υπάρχουν αυτές οι πυκνώσεις και οι αραιώσεις. Κάποια στιγμή συμβαίνουν πολλά μαζί, καλά ή κακά, και μετά περνάνε, και κάθεσαι και σκέφτεσαι τι συνέβη. Τώρα είναι μια πύκνωση. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που ζω τώρα, τόσα χρόνια έχω συνηθίσει τα φουσκώματα και τις μπουνάτσες. Χαίρομαι μ' αυτό που συμβαίνει.
Οσο για την αντίδραση του κόσμου, με συγκινεί, φυσικά. Νιώθω μεγάλη χαρά που αισθάνονται περήφανοι οι άνθρωποι με τη δουλειά μου.
Ημουν πολύ σκεπτική όταν ήρθε η πρόταση για τον “Σασμο”. Πήγα κυρίως για λόγους πρακτικούς, όπως και οι περισσότεροι ηθοποιοί του θεάτρου που βρεθήκαμε χωρίς χώρο και δουλειά. Το γεγονός ότι είχε ήδη γίνει η στροφή από τα κανάλια σε πιο θεατρικούς ηθοποιούς, με πιο κοινή γλώσσα, έπαιξε ρόλο.
Πήγα να συναντήσω τον σκηνοθέτη τον Κώστα Κωστόπουλο και την Μιράντα Ροσταντή που κάνει το κάστινγκ. Ο Κώστας μου είπε ακριβώς αυτά που ήθελα ν' ακούσω –ποιες είναι οι προκλήσεις, ποια είναι τα δύσκολα που θα έχω ν' αντιμετωπίσω, πρακτικά και καλλιτεχνικά. Κατάλαβα ότι έχω να κάνω μ' έναν έξυπνο άνθρωπο, που ξέρει τη δουλειά, την πιάτσα και θα συνεννοηθούμε. Και το γεγονός ότι μαζεύτηκε η παρέα που μαζεύτηκε, εμένα με ησύχασε και έτσι είπα το τελικό ναι.
Βούτηξα μέσα στην ιστορία με το κεφάλι. Επαιρνα την πρώτη ύλη, έβαζα κι εγώ το χέρι μου, αναγκαστικά, και κοίταξα να φτιάξω γερά θεμέλια στις σχέσεις μέσα στο γύρισμα –μ' όλους. Βρήκα τρομερή συνεργασία με μια από τις σκηνοθέτιδες, τη Ζωή Φίλιππα –όλοι πίνουν νερό στο όνομά της. Εγώ εξαιτίας της ανοίχτηκα τόσο πολύ –δουλεύει σαν να μην είναι καθημερινό. Γιατί εμείς οι ηθοποιοί του θεάτρου στεκόμαστε πάνω στη δραματουργία. Δουλέψαμε επίσης μαζί με την Χριστίνα (Χειλά-Φαμέλη) και την Ολγα (Δαμάνη) και φυσικά με τον Δημήτρη (Ημελλο), που συμβαίνει αυτό το μαγικό, οπότε όλο το υπόλοιπο πήρε τον δρόμο του. Κι έτσι σταμάτησα να ελέγχω –δεν βλέπω τι έχω κάνει και τι όχι, παρά δειγματοληπτικά. Αλλωστε δεν έχω τηλεόραση –ό,τι προλαβαίνω απ' το διαδίκτυο.
Γι' αυτές τις κορυφαίες σκηνές της σειράς πήγα –στο θέατρο τα κάνουμε σε καθημερινή βάση αυτά, και μάζευα υλικά. Ετσι δουλεύω, δηλαδή, με μοντέλα, με πραγματικούς ανθρώπους, κι αυτό με κρατάει. Κι όταν έχω να κάνω κάτι, ακόμα κι αν είναι δύσκολο ή γρήγορο, έχω την τεχνική μου και τους ανθρώπους μέσα μου που αναφέρομαι και αυτούς τιμώ.
Είχα και πολλές επιλογές, plan A, B, C, για τις σκηνές που χάνω τον "γιο" μου. Είχα και κοντινό μου πρόσωπο αγαπημένο και μακρινούς, αλλά και από δημόσια πρόσωπα (σ.σ. αναφέρεται στην Μάγδα Φύσσα), και από τη Στέλλα την Γκίκα που κάναμε μαζί την σκηνή –άντλησα από μια ιστορία που μου διηγήθηκε. Παίζει ρόλο και η στιγμή και ο χρόνος που έχεις: Ο χρόνος είναι πολύ σοβαρό πράγμα. Εγιναν πολύ γρήγορα αυτές οι σκηνές, τραγικά γρήγορα. Βιαζόμασταν πάρα πολύ. Η σκηνή του νεκροτομείου, ας πούμε, έπρεπε να γίνει πολύ γρήγορα –ήταν και η τελευταία. Γίνονται άλλωστε αποσπασματικά, οπότε πρέπει να έχεις έτοιμα τα υλικά σου. Απαραίτητη η καλή συνεννόηση μ' όλους.
Μετά είναι κι αυτός ο ανεκπλήρωτος έρωτας με τον “Αντώνη”, αυτή η μετάθεση, η ματαίωση. Αλλά γελάμε πολύ με τον Δημήτρη, με λέει κλόουν. Νομίζουν ότι είμαι σοβαρή στο γύρισμα, ενώ ακριβώς πριν και ακριβώς μετά γελάω πολύ. Για να χαλαρώνω μάλλον. Δεν αντέχεται αλλιώς. Φορτίζω για εκείνη την στιγμή.
Αυτός ο έρωτας θα καταλήξει μαζί; Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει το happy end... Αυτά τα αποφασίζουν εκείνοι που γράφουν. Δεν το πολυψάχνω, εμένα με ενδιαφέρει η στιγμή και τι κάνω πάνω στον καμβά που μου δίνεται –αυτό με αφορά.
Δεν πιστεύω πολύ στον έρωτα, πια. Και δεν το λέω γιατί έχω απογοητευτεί
Δεν πιστεύω πολύ στον έρωτα, πια. Και δεν το λέω γιατί έχω απογοητευτεί. Τον θαυμάζω, αυτήν τη φωτιά, αυτή την τρέλα, σαν να έχεις πάρει ναρκωτικά –σχεδόν ορμονικό, που είναι υπέροχο να το ζεις, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να κρατάει. Κι εγώ δεν θα' θελα να κρατάει –ίσως είναι και θέμα ηλικίας. Μ’ ενδιαφέρει να ερωτεύομαι πολλά πράγματα, όχι μόνο τους ανθρώπους. Και τώρα εκτιμώ πολύ την αγάπη, πώς χτίζεται, πώς φτιάχνεις δεσμούς, πώς αλλάζεις, πώς δέχεσαι. Είναι άλλα τα στοιχήματα. Οπότε, αυτό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα για μένα, δεν με καλύπτει.
Ωστόσο, νεότερη, το ακολουθούσα πάντοτε –έχω περάσει και όμορφα και άσχημα στον έρωτα, όπως όλοι. Όσο πιο έντονα ερωτεύεσαι τόσο πιο έντονα πονάει όταν τελειώνει. Αλλά δεν νιώθω ότι το έχω πληρώσει –δεν συμφωνώ καθόλου μ' αυτή την αυτολύπηση για τη γυναίκα και τον έρωτα. Σαν να συντηρούμε μια μυθολογία αυτοπαθητική.
Το θέατρο ήταν ένας έρωτας για μένα. Πάντα υπήρχε μέσα μου αυτό το κομμάτι, από μικρή, με μάγευε σαν θεατή. Με πήγαινε η μαμά μου, της άρεσε πολύ. Μου άρεσε και ο χορός και η μουσική. Αλλά το θέατρο εμπεριέχει τα πάντα και την επικοινωνία μέσω του λόγου. Μου άρεσε πάντα η γλώσσα, είχα μεγαλύτερη ευκολία στον γραπτό λόγο. Προτιμούσα να γράφω γράμματα, δεν είχα το θάρρος να μιλήσω, μέχρι μεγάλη. Κι έτσι ήταν ένα στοίχημα να κερδίσω την δια λόγου επικοινωνία, χωρίς να ντρέπομαι. Σε ενθουσιάζει να μπαίνεις σε θέματα και κλίματα που δεν είναι χειροπιαστά, πεζά, της καθημερινότητας, ή με τα προσωπεία που έχουμε συνηθίσει να συνδιαλεγόμαστε κοινωνικά και να είμαστε μαζί με άλλους. Και να προσπαθείς να ζυμώνεσαι πάνω σε ένα θέμα που θέλει άλλου είδους σκέψη. Γιατί το θέατρο είναι και ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος, και δομική σκέψη και μέθεξη, και να φτιάχνεις και να διαλύεις. Και κόλαση και παράδεισος μαζί –γιατί εξαρτάσαι από τους άλλους, δεν είσαι ελεύθερος.
