Μάριος Αθανασίου: «Είναι αδιανόητο το 2021 να υπάρχει γυναίκα που να βιάζεται από τον σύζυγό της»

«Εχω υπάρξει λίγο τυχερός. Εχω καταφέρει να συνδυάσω τις ανάγκες μου με την δουλειά που είναι βιοποριστική. Επιπλέον με βοήθησε το γεγονός ότι στην πρώτη μου δουλειά ήρθα σε επαφή με το περιστατικό της Αγγελικής Λάμπρη με τον Σπυρόπουλο. Είχα πάντα κι ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης, και, μην γνωρίζοντας, προσπαθούσα να αποφεύγω πράγματα.
Τότε το είχαμε συζητήσει με την Αγγελική, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίναμε πως να το διαχειριστούμε, πού και πώς να το πούμε. Και δεν εννοώ αν θα βρίσκαμε δουλειά, αλλά και νομικά. Γιατί αυτόπτες μάρτυρες δεν υπάρχουν.
Αφού καθίσαμε και συμπαρασταθήκαμε στην Αγγελική μετά είπαμε μήπως πρέπει να μην δώσει έκταση. Εγώ τότε έπαιζα με τον Σπυρόπουλο στην παράσταση για την οποία είχε πάει για οντισιόν η Αγγελική.
Αν είσαι λίγο τυχερός και έχεις και τις κεραίες σου ανοιχτές καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα αποφεύγεις. Αυτό συνέβη και με μένα. Με τον Λιγνάδη έτσι κι αλλιώς δεν είχα καμία επαφή γιατί όλες μου οι δουλειές ήταν πολύ πιο εμπορικές. Φρόντισα να μην συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους γιατί είχα την τύχη των επιλογών. Ο Κιμούλης είναι ένας προικισμένος, ταλαντούχος άνθρωπος που αν, ας πούμε σου πρότεινε ένα εκπληκτικό έργο, έλα να μου πεις τι θα κάνεις… Οπου είχα την επιλογή και την γνώση πάντως, το απέφυγα».

«Είναι έκπληξη για μένα όλα αυτά ως προς το μέγεθος, όχι ως προς τα γεγονότα. Κάποια πράγματα είτε μπορεί να τα είχες ακούσει ως φήμες, άλλα δεν μπορείς και να τα πιστέψεις, ούτε να ξέρεις μέγεθος ή λεπτομέρειες. Ακούω από τον κόσμο το “γιατί τώρα” και “τι κάναμε εμείς που το ξέραμε”. Κανένας δεν το ήξερε σε αυτόν τον βαθμό ούτε μπορεί να μεταφέρει μια πληροφορία αν δεν είναι παθών ή μάρτυρας.
Θέλω να επισημάνω ότι αυτή την κουβέντα την κάνω χρόνια, όχι για τον χώρο μας, γενικά. Είναι ένα καμπανάκι που χτυπάω εδώ και μια δεκαετία, με αφορμή ένα περιστατικό φαιδρό, αστείο, που μου συνέβη στα δεκάξι και δεν έχει να κάνει με την δουλειά μου. Εμαθα να μιλάω, να τα λέω, γελώντας, με αυτοσαρκασμό. Όποτε έχω πει το περιστατικό μου σε παρέα, οι οκτώ στους δέκα μου έχουν πει κάτι αντίστοιχο σεξουαλικής παρενόχλησης. Σημαίνει λοιπόν ότι υπάρχει ένα θέμα πολύ σοβαρό στην κοινωνία που δεν συζητάμε ποτέ».

«Το θέατρο περνάει δύσκολα τώρα γιατί βγήκε μπροστά σ΄αυτή την ιστορία και είμαι περήφανος για τον χώρο μου. Ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, πολύ περισσότερο για τα θύματα παρά για τους θύτες. Αλλά είναι η αφορμή να βρει μιμητές και να επηρεάσει και τους υπόλοιπους τομείς της κοινωνίας, τις οικογένειες, τα σπίτια.
Είναι αδιανόητο το 2021 να υπάρχει γυναίκα που να βιάζεται από τον σύζυγό της , είναι άγριο. Και συχνά ντρεπόμαστε να τα λέμε.
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα εύκρατο κλίμα που ευνοείται από δύο παράγοντες. Τον συντηρητισμό -θα τολμούσα να πω ότι υπάρχει κάτι βαθύ ρατσιστικό, με αποτέλεσμα αυτές οι συμπεριφορές να κρύβονται. Και το ότι δεν είναι κατακριτέο, λόγω συντηρητισμού και κάποιων κατάλοιπων παλαιών δεκαετιών, καθώς εμείς δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε τον δικό μας διαφωτισμό, άρα δεν ξέρουμε τι θεωρούμε μαγκιά, τι επαινούμε, σε τι θέλουμε να μοιάσουμε… Κι αυτό πρέπει να αλλάξει: Δεν είναι μαγκιά να κλέβεις το δημόσιο, να φτιάχνεις επιχείρηση χωρίς να βάζεις λεφτά, να βαράς και να δέρνεις. Σε πολύ πιο υψηλές βαθμίδες της κοινωνίας το συναντάς ακόμα περισσότερο γιατί εκεί δημιουργούνται μαζικά πιο επικίνδυνες συμπεριφορές και παίρνει μορφή κυκλώματος. Ετσι δημιουργούνται μεγάλοι ομόκεντροι κύκλοι. Εκεί είναι η ρίζα του προβλήματος και πρέπει να ξηλωθεί… Αυτή την στιγμή, κι αυτή είναι η ευχή μου, να έχουμε μια περίπτωση σαν της Χρυσής Αυγής με εισαγγελέα και δικαστή που θα κοιτάξουν την επόμενη μέρα και θα προχωρήσουν ως το τέρμα. Οχι ως τιμωρία για τους θύτες –αυτό το θεωρώ δεδομένο, αλλά για να γίνει όλο αυτό φως κι ένας δρόμος για την υπόλοιπη κοινωνία».

«Τον τελευταίο καιρό μιλάω με πολλούς. Δεν παρατηρώ αντιπαλότητες. Ισως όσοι έχουν υποστεί μεγάλη καταπίεση άλλου τύπου και όχι ποινικά κολάσιμη, να βγάζουν υπερβολικά το μένος τους απέναντι σε κάποιους άλλους. Δεν το θεωρώ αδικαιολόγητο. Οταν μπαίνεις σε μια διαδικασία κάθαρσης είναι λογικό κάποια στιγμή να περάσεις ακόμα και τις γραμμές, να κάνεις λάθος, να είσαι υπερβολικός…
Εγώ είμαι ψύχραιμος και προσπαθώ ώστε να μπαίνουν κάποια όρια, να μην ξεφύγουμε και πάμε σε ακρότητες και γραφικότητες, ούτε να ξεκινήσει ένας εμφύλιος. Νομίζω ότι η στάση του ΣΕΗ είναι καθ΄ όλα σωστή. Τα παιδιά βρέθηκαν σε μια θέση που ούτε την φαντάζονταν. Μέσα λοιπόν σ΄ όλο αυτό, στην ταχύτητα των πληροφοριών, ή και την χαρά πως τα πράγματα έρχονται στην επιφάνεια και αλλάζουν, ίσως κάποια να ξέφυγαν. Και νομίζω ότι πραγματικά το θέμα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη τους ξέφυγε. Γι΄ αυτό ήθελα να το επισημάνω, να χτυπήσω το καμπανάκι για να μην φτάσουμε σε μια ανθρωποφαγία που δεν θα το ΄θελε κανένας».

«Οχι, δεν υπάρχει φόβος μέσα στο θέατρο. Αυτό το κομμάτι της πίτας μπορεί να καλύπτει ένα ποσοστό 2-3% και αναφέρομαι στις ακραίες καταστάσεις. Εγώ έχω στο μυαλό μου την δουλειά σαν μια παιδική χαρά, σαν έναν χώρο δημιουργίας και διασκέδασης. Δεν έχω δεχτεί κάτι μη διαχειρίσιμο, κάτι που δεν θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό χώρο. Κατάχρηση εξουσίας υπάρχει παντού. Ισως κι εγώ να έχω θίξει παιδιά με έναν τρόπο. Υπάρχουν 2-3 άνθρωποι που μπορεί να έχουν έρθει σε δύσκολη θέση μαζί μου, να τους έχω αδικήσει και να είναι στεναχωρημένοι από μένα. Προφανώς και μπορεί να υπάρξει ένας τσακωμός πάνω στην δουλειά, μια λεκτική βία, μια υπερβολή. Αλλά άλλο αυτό».

«Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, σκηνοθέτης ήθελα να γίνω τελειώνοντας το Λύκειο, να λέω ιστορίες, να κάνω τον κόσμο να περνάει καλά. Ποια ήταν η βασική μου ανάγκη για όλο αυτό, δεν ξέρω… Κάποια μυστικά κουτάκια δεν τα ανοίγουμε και πάντα θα υπάρχουν. Είχα πρόβλημα έκφρασης, ήμουν ένα κλειστό παιδί, ακόμα είμαι. Δεν ανοίγομαι εύκολα. Και αγαπάω πολύ τους ανθρώπους που είναι δύσκολοι, που έχουν πρόβλημα. Προσπαθώ να αναπτύσσω την ενσυναίσθηση. Οπότε αυτόματα η δουλειά του ηθοποιού είναι κάτι τέτοιο, είτε ως ψυχαγωγία είτε ως εκπαίδευση. Από μικρός σκεφτόμουν ότι αν κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια θα έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε θαύματα. Η τέχνη λοιπόν που κάνουμε εμείς καλύπτει ένα μεγάλο ποσοστό αυτής της επαφής».

«Οχι θεάτρο δεν έβλεπα, μόνο σινεμά. Αλλά ανακάλυψα ότι μέσα από το θέατρο υπήρχε ένας άλλος τρόπος, μια άλλη διαδρομή. Κάποια στιγμή ούτε αυτό με κάλυπτε γιατί η ανάγκη μου όλο και μεγάλωνε. Ως τα χρόνια της κρίσης μου ήταν ανεκτό. Η τέχνη έχει ένα πιο αργό τρόπο ωρίμανσης στο να εκπαιδεύει την κοινωνία. Οταν καταφέρει να αλλάξει κάτι, το αλλάζει ριζικά. Συνεδητοποίησα όμως ότι αυτά τα τριάντα χρόνια εμείς κοιμόμαστε.. Ως καλλιτέχνες δεν είχαμε έντονα αναπτυγμένες τις κεραίες μας ώστε να προειδοποιήσουμε τον κόσμο ότι χτυπήσαμε παγόβουνο και βουλιάζουμε. Στην κρίση μουδιάσαμε. Θυμάμαι όταν άκουσα την είδηση ότι παιδάκια λιποθύμησαν στο σχολείο είπα τέρμα, δεν μπορώ να κάνω θέατρο. Θέλω μια πιο άμεση επαφή με την κοινωνία. Αρχισα να μπλέκω με τα κοινά και απέκτησα μια σχέση με την πολιτική. Γι΄αυτό και έκανα εθελοντικές ομάδες, φιλανθρωπικές και συγκεκριμένα μια ομάδα για μονογονεϊκές οικογένειες –είμαι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Τώρα πια έχει πάρει συγκεκριμένη μορφή: Λέγεται “Μια ζωή” κι έχει έναν επικουρικό, συβουλευτικό, υποστηρικτικό χαρακτήρα και σιγά-σιγά απλώνεται, ανοίγει».

«Οχι εγώ δεν μεγάλωσα δύσκολα, η μάνα μου πέρασε δύσκολα. Συνάντησα τον πατέρα μου στα 12-13. Δεν υπήρχε ούτε ως επισκέπτης στην ζωή μου ως τότε. Οι γονείς μου χώρισαν –δύσκολα, όταν ήμουν ενός έτους οπότε δεν έχω μνήμες και εικόνες. Ο πατέρας μου έκανε άλλη οικογένεια –έχω έναν ετεροθαλή αδελφό και εκεί γύρω στα 12-13 γνωριστήκαμε. Είμαστε πια σε μια επαφή. Πέρασαν τα χρόνια, βρήκα κι εγώ τις ισορροπίες μου, έχω κατανοήσει κάποια πράγματα –κι αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα, γιατί μπορεί η στιγμή, η συγκυρία, να σε οδηγήσει σε μια συμπεριφορά που δεν είναι σωστή. Αλλά όχι δεν έχω δικαιολογήσει.
Μετά το σχολείο έκανα στρατό και σχολή κομμωτικής –γιατί η μητέρα μου είναι κομμώτρια. Υστερα ήρθε το θέατρο. Η μητέρα μου είχε ανασφάλεια, πως θα τα βγάλω πέρα. Αλλά επειδή δούλεψα σχεδόν αμέσως, της έφυγε το πολύ άγχος.
Το ένα βήμα έφερε το άλλο. Στην πρώτη δουλειά πήγα λέγοντας ουσιαστικά “μη με πάρετε”. Ντρεπόμουν να παρουσιαστώ. Δύο οντισιόν έχω κάνει στην ζωή μου. Αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα δεν θα συνέχιζα. Θα είχα φύγει…»

«Προφανώς μια καλή εμφάνιση σου δίνει ένα μπόνους, αλλά εγώ δεν είχα ούτε έχω αυτή την αυτοπεποίθηση. Κάποια στιγμή πέρασα κι εγώ την φάση της έπαρσης. Εφαγα τις σφαλιάρες μου. Νόμιζα ότι όλα γίνονται. Κράτησε ένα-δύο χρόνια. Μετά από δύο χρόνια επιτυχίας, το επόμενό μου σήριαλ κόπηκε κι εγώ βρέθηκα στην πραγματικότητα. Αυτή την δουλειά δεν γίνεται να την κάνεις μόνος σου.
Είμαι εξοικειωμένος με τον κόσμο, με αυτή την επαφή, γιατί είναι κάτι που το θέλω. Τρέφομαι από την αγάπη του κόσμου. Ήξερα πως η δημοσιότητα θα ήταν μέρος του παιχνιδιού αλλά είναι το δυσκολότερο για μένα. Εχω προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να την κρατήσω όσο μακριά μπορώ από μένα. Πάντα η αντίδρασή μου ήταν έντονη. Ποτέ δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό, ούτε και τότε (σ.σ. στα χρόνια της κοινής ζωής του με την Μαρία Σολωμού) ούτε και τώρα. Κυρίως αυτή την επίδειξη του τι κάνω και που πάω. Και χρειάστηκε να έρθει η κρίση, να περάσουν και πέντε χρόνια, για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν μπορείς πια να διαφημίζεις που πας και τι κάνεις. Είμαστε καλλιτέχνες, χρειάζεται κοινωνική ευαισθησία.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και μου έδινε η μάνα μου χαρτζιλίκι ή κάτι να φάω, μου έλεγε αν εκεί που θα πας οι άλλοι δεν έχουν, μην βγάλεις ούτε εσύ το δικό σου… Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω τι σήμαινε αυτό».

«Σε μια οικογένεια με τρία παιδιά φυσικά και υπάρχουν δυσκολίες. Οι κόρες μου είναι μικρές, τριών και έξι και ο γιος μου πια δέκα πέντε –είναι άλλη η σχέση μας. Ζούμε όλοι μαζί. Δεν είχα υπομονή σαν άνθρωπος αλλά τώρα πια με τα παιδιά την έχω φτάσει σε άλλα επίπεδα και τους το χρωστάω. Τα παιδιά μειώνουν το εγώ σου.
Δεν ξέρω γιατί είμαι κατά του γάμου. Ισως δεν έχω βρει την χρυσόσκονη, το παραμύθι που θα με κάνει να το ακολουθήσω. Αν το ήθελε πολύ η γυναίκα μου; Μπορεί, δεν ξέρω. Τώρα πια δεν είμαι και τόσο πολύ κατά, δεν κάνω συμβολική αντίσταση σε κάτι. Φοβόμουν κι όλη αυτή την τελετή, τον κόσμο, κάτι σαν θεατρική παράσταση. Αλλά θα μπορούσε να γίνει και χωρίς τελετή, χωρίς κόσμο τώρα πια, οπότε θα μπορούσα να το σκεφτώ».

«Φυσικά και θα ήθελα ρόλους ρεπερτορίου στο θέατρο, αλλά ήταν επιλογές που δεν μπορούσα να κάνω. Είναι θέμα συγκυρίας, βηματισμού, ικανότητας, ταλέντου και επιλογών. Από την στιγμή που εκ των πραγμάτων, για να μπορώ να βιοπορίζομαι, οι επιλογές μου ήταν περισσότερο εμπορικές, ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τον δρόμο της τέχνης και να κάνω ρεπερτόριο. Είναι αξιοθαύμαστο το πως ζούνε οι ηθοποιοί που κάνουν ρεπερτόριο και επιλέγουν να ζοριστούν, μη έχοντας καν τα απαραίτητα καμιά φορά, για να μπορέσουν να πετύχουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Τους ζηλεύω. Και θα μου μείνει, σαν κάτι που μπορεί να μην κάνω ποτέ, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας. Αισθάνομαι πάντως πολύ καλά με την δουλειά μου.
Κατά καιρούς κάνω σχέδια με την μικρή χαρά να τα ανατρέψω κι αφήνω πολλά περιθώρια στις αλλαγές, στις ανατροπές. Με ενδιαφέρει πολύ η ενασχόληση με τα κοινά (σ.σ. είναι περιφερειακός σύμβουλος), η δουλειά. Και δεν είμαι φανατικός. Πιστεύω ότι δεν έχει σημασία τι λέμε, αλλά ο τρόπος που ζούμε, οι πράξεις μας. Και μόνιμα σκέφτομαι με την στάση ζωής μου τι μήνυμα δίνω στα παιδιά μου».

«Ηλιος»

«Ο “Ηλιος” είναι μια ερωτική – αστυνομική σειρά και για μένα μια πολύ καλή συγκυρία. Χαίρομαι πολύ την συνεργασία με όλους τους συναδέλφους, τον Γιώργο του Καραμίχο, την Ευγενία, τον Αντίνοο, την Ντόρα την Μακρυγιάννη. Παίζω έναν τύπο λίγο έξω τα πράγματα, που θέτει το ζήτημα της ελευθερίας σε σχέση με τις ανάγκες. Εχει περάσει μέσα από δυσκολίες κι έχει τριφτεί. Αλλαξε πόλη, πήγε στην Καβάλα, αλλά οι ανατροπές τον έχουν φέρει σε μια δύσκολη θέση και, τώρα, είναι μόνος».
Ο «Ηλιος» προβάλλεται καθημερινά από τον Ant1 στις 20.00.