Η Marsha γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1945 στο Νιου Τζέρσεϊ και είχε πέντε αδέρφια.
Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια όπου η θρησκεία έπαιζε κυρίαρχο ρόλο, παρέμεινε πιστή και στη μετέπειτα ζωή της -οι γονείς της ήταν πιστοί της Αφρικανικής επισκοπικής εκκλησίας των μεθοδιστών.
Από τα πέντε της έτη, η Marsha λάτρευε να φορά φορέματα, αλλά σταμάτησε όταν τα αγόρια της γειτονιάς ξεκίνησαν να της κάνουν bullying. Μάλιστα, σε συνέντευξή της είχε αποκαλύψει ότι είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά όταν ήταν 13 ετών.
Ώσπου στα 17 της μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και ήταν επιτέλους ελεύθερη να ανακαλύψει τη θηλυκότητα και τη σεξουαλικότητά της. Έφτασε στο Μεγάλο Μήλο με μόλις 15 δολάρια στην τσέπη και μια τσάντα ρούχα και εγκαταστάθηκε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ το 1966. Εκεί, ήρθε σε επαφή με την τοπική gay κοινότητα, η οποία τη βοήθησε να κάνει το coming out.
Τότε ήταν που ξεκίνησε να ασχολείται πιο ενεργά με την τέχνη του drag και επέλεξε το καλλιτεχνικό όνομα Marsha P. Johnson -το Johnson ήταν εμπνευσμένο από το εστιατόριο Howard Johnson, ενώ το P. προερχόταν από τη φράση «pay it no mind», δηλαδή «μην το σκέφτεσαι», με την οποία συνήθιζε να απαντάει όταν τη ρωτούσαν για την ταυτότητα φύλου της.
Δεν ήταν εύκολη εποχή να «ξεφεύγεις» από τα σεξουαλικά στερεότυπα, καθώς στη Νέα Υόρκη των 60s ήταν πολύ σύνηθες οι αρχές να συλλαμβάνουν ομοφυλόφιλους. Το να χορεύουν ομόφυλα ζευγάρια δημόσια απαγορευόταν, όπως επίσης και τα μπαρ να σερβίρουν αλκοολούχα ποτά σε gay άτομα, ενώ οι cross-dressers κατηγορούνταν για σεξουαλική παρέκκλιση.
Ξεκίνησε να ασχολείται με την πορνεία -όπως αναφέρουν οι New York Times, από την 100η φορά και μετά σταμάτησε να μετράει τις φορές που τη συνέλαβαν οι αστυνομικοί. Μάλιστα, στα τέλη των 70s είχε δεχτεί και σφαίρα. «Αυτοί που έβγαζαν τα περισσότερα λεφτά ήταν τα αγόρια που δε φορούσαν περούκες, αλλά μόλις λίγο μεικ-απ» είχε πει η ίδια για την εποχή που ήταν πόρνη.
Φυσικά, η Marsha P. Johnson έμεινε στην ιστορία για τη συμμετοχή της στην εξέγερση του Stonewall Inn κατά των αρχών, που ήθελαν να καταπιέσουν τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας.
Στις 28 Ιουνίου 1969, όταν η αστυνομία εισέβαλλε στο μπαρ, στο πλαίσιο της άδικης μεταχείρισης των αρχών απέναντι στα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας, ξεκίνησε η εξέγερση που έμεινε στην ιστορία ως η μέρα που σηματοδότησε μια νέα εποχή για μια κοινωνία ισότητας και έδωσε μια επαναστατική χροιά στο gay κίνημα. Μάλιστα, ένα χρόνο μετά την εξέγερση έγιναν οι πρώτες παρελάσεις στην ιστορία του Gay Pride.
Η Johnson ήταν μια από τις πρώτες drag queens που ήταν θαμώνες στο Stonewall Inn, από την ώρα που σταμάτησε να είναι αποκλειστικά στέκι για gay άντρες. Μαζί με τις Zazu Nova και Jackie Hormona, θεωρείται μια από τις τρεις «μπροστάρισσες» της επανάστασης που έδωσαν την πιο σκληρή μάχη κατά της καταπίεσης της gay κοινότητας από τις αρχές -όπως αναφέρει το βιβλίο του David Carter «Stonewall: The Riots That Sparked the Gay Revolution». Η ίδια βέβαια αρνήθηκε το γεγονός ότι ήταν μια από αυτούς που ξεκίνησαν την επεισοδιακή αντίσταση κατά της αστυνομίας. Το 1987, σε συνέντευξή της, είπε ότι έφτασε στο ιστορικό μπαρ κατά τις 2 τα ξημέρωμα και οι φασαρίες είχαν ήδη ξεκινήσει στη 1:20, όταν η λεσβία τραγουδίστρια Stormé DeLarverie αντιστάθηκε στους αστυνομικούς που προσπάθησαν να τη συλλάβουν εκείνο το βράδυ.
Οι απόψεις διίστανται για τον ποιον ακριβώς ρόλο είχε η Marsha εκείνο το βράδυ -κάποιοι λένε ότι πέταξε ένα ποτήρι σε έναν καθρέφτη του μπαρ, ενώ άλλοι κάνουν λόγο για ένα τούβλο σε έναν αστυνομικό. Οι περισσότεροι πάντως συμφωνούν για το γεγονός ότι η Johnson σκαρφάλωσε έναν φανοστάτη και πέταξε μια τσάντα που είχε μέσα ένα τούβλο πάνω σε ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, σπάζοντας το τζάμι.
Ύστερα από τα ιστορικά γεγονότα στο Stonewall όλοι ήξεραν τη Marsha. Με την ψηλόλιγνη σιλουέτα της και το πληθωρικό της στιλ, έκανε όλα τα βλέμματα να στρέφονται επάνω της. Κόκκινες γόβες, ψηλές κάλτσες, λαμπερές ρόμπες, εντυπωσιακά φορέματα και κοσμήματα, εκκεντρικές περούκες, πλαστικά λουλούδια και φρούτα στο κεφάλι συνέθεταν τα iconic πια looks της -μάλιστα σχεδόν όλα τα έφτιαχνε μόνη της. «Δεν ήμουν κανείς μέχρι που έγινα drag queen» είπε σε μια συνέντευξή της το 1992.
Μάλιστα, η ίδια ίδρυσε και τον οργανισμό «STAR» (Street Transvestite Action Revolutionaries), το οποίο βοηθούσε διεμφυλικά άτομα -με στέγη, ρούχα, τροφή και με όποιον άλλον τρόπο ήταν δυνατό. Όπως ανέφερε η ίδια, στόχος της ήταν να δει τα gay άτομα απελευθερωμένα και ελεύθερα, να έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχει ο υπόλοιπος κόσμος.
Η Marsha υπήρξε μούσα του σπουδαίου Andy Warhol. Τα polaroids που της τράβηξε συμπεριλήφθηκαν στο εμβληματικό λεύκωμά του «Ladies and Gentlemen», το οποίο κυκλοφόρησε το 1975, με φωτογραφίες από drag queens και τρανς θαμώνες του πασίγνωστου club «The Gilded Grape».
Η ίδια αντιμετώπιζε επίσης και πολλά προβλήματα ψυχικής υγείας. Όπως αναφέρουν οι New York Times, βίωσε μια σειρά από ψυχολογικά breakdowns στα 70s, με αποτέλεσμα να επισκέπτεται συχνά ψυχιατρικές κλινικές.
Το 1980 κλήθηκε να συμμετάσχει στο Gay Pride της Νέας Υόρκης, επιβαίνοντας στο πρώτο αυτοκίνητο της παρέλασης, ενώ μετακόμισε στο σπίτι του gay ακτιβιστή Randy Wicker -η ίδια φρόντιζε τον σύντροφο του Wicker πριν πεθάνει από AIDS το 1990. Συχνά θα τη συναντούσε κανείς μπροστά στο άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, πενθώντας φίλους της που είχαν χάσει τη ζωή τους. Ήταν επίσης και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ατόμων με AIDS.
Το 1992 αποκάλυψε σε συνέντευξή της ότι η ίδια ζούμε με τον ιό του HIV. «Χαρακτηρίζουν εμένα θρύλο της γενιάς μου, επειδή έχουν πεθάνει τόσες άλλες “βασίλισσες” και είμαι απλώς μια από τις ελάχιστες που έχουμε μείνει ζωντανές» είχε πει.
Τον Ιούλιο του 1992, το άψυχο σώμα της βρέθηκε στον ποταμό Χάντσον. Οι αρχές απεφάνθησαν ότι επρόκειτο για αυτοκτονία -κάτι το οποίο φίλοι και γνωστοί της αμφισβητούσαν. Αργότερα την ίδια χρονιά βγήκε η απόφαση για θάνατο δια πνιγμού υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Το 2012 η αστυνομία αποφάσισε να επανεξετάσει την υπόθεσή της, η οποία μέχρι τώρα παραμένει ανοιχτή.
Η ζωή και ο μυστηριώδης θάνατος της Marsha Johnson ενέπνευσαν πολλά κινηματογραφικά πρότζεκτ, ενώ ακόμα και σήμερα, χρόνια μετά το θάνατό της, η LGBTQI+ κοινότητα εμπνέεται από το ελεύθερο πνεύμα της, το πείσμα της να ζει όπως ακριβώς ήθελε, χωρίς να δίνει δεκάρα για το τι λένε οι άλλοι, αλλά και την ακτιβιστική δράση της, καθώς πάντα βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη.
