Μάξιμος Μουμούρης: «Έλεγα ότι θέλω πέντε κορίτσια, αλλά είναι πολλά. Τρία είναι τέλεια»

«Γεννήθηκα στην Αργυρούπολη, και γύρω στα οκτώ μου μετακομίσαμε στον Καρέα –εκεί μένω. Η καταγωγή μου είναι απ΄την Κέρκυρα και την Ιταλία. Ο πατέρας μου έφυγε απ΄το νησί νωρίς, ταξίδεψε, λίγο τυχοδιώκτης. Γνώρισε την μητέρα μου στην Ιταλία και την έφερε μαζί του. Από εκεί μετέφεραν και την δουλειά –ανταλλακτικά αυτοκινήτων, την οποία και ανέπτυξαν εδώ. Εχω έναν μεγαλύτερο αδελφό. Την μητέρα μου την έχασα αρκετά μικρός.

Εγώ έπαιζα μπάσκετ, έπαιζα στον Πανιώνιο δέκα χρόνια, σε υψηλό επίπεδο, πρωταθλήματα και τέτοια. Πώς μπλέχτηκα με το θέατρο; Θυμάμαι έκανα ένα ταινιάκι ως εργασία μιας φίλης μου που ήταν στην σχολή Σταυράκου. Και κάτι έγινε εκεί, χωρίς να μπορώ να το ορίσω, κάτι συνέβη και αποφάσισα ότι θα δώσω σε δραματική. Παράλληλα συνέχιζα το μπάσκετ. Ο πατέρας μου δεν μ' εμπόδισε –ίσως πίστευε ότι δεν θα τα κατάφερνα. Γιατί συγχρόνως ήμουν και στην δουλειά μαζί του.

Το μπάσκετ ήταν κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ και δεν πίστευα ποτέ ότι θ΄αφήσω. Οταν μπήκα στην σχολή, τον πρώτο χρόνο, έκανα και τα δύο παράλληλα, αλλά στον δεύτερο μου είπαν ότι πρέπει να διαλέξω. Και ομολογώ, πολύ εύκολα, διάλεξα το θέατρο και δεν μετάνιωσα ποτέ. Εκανα κάτι που αγαπώ επάγγελμα.

Παραστάσεις δεν βλέπαμε παιδιά –με το σχολείο, ίσως, μία-δύο φορές. Κάτι άλλο με τράβηξε στο θέατρο, κάτι από μέσα μου. Στην Δραματική άρχισα να παρακολουθώ παραστάσεις, κι αυτό ήταν ένα ακόμα μεγάλο μάθημα για μένα.

Μετά την δραματική έκανα την Καλών Τεχνών στο Ναύπλιο, για να συμπληρώσω και το θεωρητικό κομμάτι και μετά ένα μεταπτυχιακό στο Πάντειο, πιο τεχνοκρατικό, για πολιτιστική διαχείριση. Κι έτσι έκλεισε ο κύκλος.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν με την Ερση Πίττα, την δασκάλα μου, στον Αδειο Χώρο του Εθνικού -ποιήματα του Καβάφη με σώμα. Μετά ήρθε ο Τερζόπουλος, ύστερα ο “Ηχος του όπλου” της Αναγνωστάκη κι εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται –ήμουν στο δεύτερο έτος της σχολής.

Τηλεόραση ξεκίνησα με ένα γκεστ στην σειρά του Παπακαλιάτη (2002 ή 2003) και μετά ήρθε το “Singles” που δουλέψαμε ένα χρόνο και άρχισα πια να καταλαβαίνω τι θα πει κάμερα και γύρισμα. Ιδια δουλειά με το θέατρο, κάτι απ΄τον εαυτό σου θα βγάλεις, μέσα σου θα σκάψεις, αλλά διαφορετικό το μέσον. Η ικανοποίηση που νιώθεις όταν κάποιος σου μιλήσει για κάτι που έκανες στο θέατρο δεν συγκρίνεται, σου δίνει τεράστια δύναμη. Αν αυτό που κάνεις περνάει κάτω, κερδίζεις κι εσύ. Η αναγνωρισιμότητα είναι ένα εργαλείο που σου δίνει τις ευκαιρίες να δράσεις. Δεν την έχω υποτιμήσει ποτέ, προσπαθώ να την σέβομαι, την ξεχνάω όμως -κι αυτό είναι ένα υγιές κομμάτι μέσα μου. Μακάρι ό,τι κάνω να ανανγωρίζεται και να επιβραβεύεται.

Η εμφάνιση στην αρχή παίζει ρόλο. Στο χέρι σου είναι αν μετά το εκμεταλλευτείς και το μετατρέψεις σε κάτι άλλο. Προσωπικά μου έδωσε κάποιες ευκαιρίες στο ξεκίνημα, αλλά κάτι άλλο συνέβη και τόσα χρόνια ζω απ΄αυτή την δουλειά.

Το πιο ωραίο με τους “Singles” είναι ότι ακόμα αρέσουν κι ακόμα μου μιλάνε γι΄αυτό. Ηταν μια δουλειά που θυμάμαι με πολλή αγάπη. Ηταν ένα άνοιγμα για όλους μας τότε, είχαμε χώρο και χρόνο να λειτουργήσουμε, ν΄αυτοσχεδιάσουμε -γυρίζαμε πέντε μέρες το επεισόδιο...

Ομολογώ όμως ότι η στιγμή που πρωτοβγήκα να παίξω στην Επίδαυρο, στις “Βάκχες” του Τερζόπουλου, θα την θυμάμαι σ΄όλη μου την ζωή. Απ΄όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα, κάτι πήρα. Αυτό που μου δίνει κουράγιο να προχωράω είναι όταν δουλεύω με μια ομάδα και κάπου πάμε όλοι μαζί, κάτι ψάχνουμε. Αυτό με πάει παρακάτω.

Διδάσκω σε δραματικές. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κανέναν ηθοποιό, μόνοι τους θα γίνουν. Εμείς δίνουμε τα εργαλεία, τις κατευθύνσεις. Εκεί παρατηρώ σαν να μην έχουν μάθει στον κόπο τα νέα παιδιά –κι αυτό είναι θέμα δικό μας, γιατί τους λέμε σε όλα ναι.

Εχω αναλάβει την διεύθυνση και διδάσκω στην θεατρική σχολή της Αγίας Βαρβάρας, μια αποκεντρωμένη σχολή. Ο στόχος είναι διπλός: Να προσελκύσει νέους ανθρώπους απ΄την περιοχή, την γειτονιά, και να φέρουμε το θέατρο προς τα έξω, να γίνει μια αποκέντρωση σιγά-σιγά.

Το θέατρο είναι μια καλή προϋπόθεση για να καταλάβεις τον εαυτό σου. Δεν κάνουμε τόσο θέατρο για την ψυχή μας, αλλά για τους άλλους, ώστε να επιστρέψει αυτό που κάνουμε σ΄εμάς. Οι άλλοι μας δίνουν την δύναμη ώστε αυτό που κάνουμε ν΄αποκτήσει οντότητα, να μας επηρεάσει.

Το θέατρο είναι μια καλή προϋπόθεση για να καταλάβεις τον εαυτό σου

Με την Νάντια είμαστε μαζί είκοσι χρόνια. Το γεγονός ότι και εκείνη δεν έχει σταθερό πρόγραμμα μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον καλύτερα νομίζω. Το 2007 που ήταν για πρώτη φορά υποψήφια ήμασταν ήδη πέντε χρόνια μαζί. Κάνουμε πλάκα μεταξύ μας γιατί μου λέει καμιά φορά “ήξερες τι πήρες” κι εγώ της λέω, “όχι, εσύ ήξερες τι πήρες”.

Ναι, ήταν μεγάλος έρωτας. Γνωριζόμασταν απ΄το σχολείο, με κοινές παρέες και κάποια στιγμή ήρθε όλο αυτό το μεταξύ μας. Δεν ήμουν και πολύ των σχέσεων και των ερώτων εγώ, ήμουν πολύ ντροπαλός και συνεσταλμένος, με μηδέν αυτοπεποίθηση. Το θεάτρο με βοήθησε πολύ. Αλλαξα την τελευταία δεκαετία -πόσο πια να πατάω κάτω τον εαυτό μου;

»Η μεγάλη μας κόρη είναι 13, πάει δευτέρα Γυμνασίου, η μεσαία πάει πέμπτη δημοτικού και η μικρή δευτέρα δημοτικού -δεν την περιμέναμε, ήταν έκπληξη, ακόμα και για τη Νάντια που ήθελε πιο συνειδητά το πρώτο και το δεύτερο παιδί.

Την τελευταία δεκαετία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είμαι πατέρας. Δεν ήρθε από την αρχή. Ναι, είμαι ενεργός και το απολαμβάνω. Ισως γιατί έπαψα να αγχώνομαι τόσο πολύ για την δουλειά μου. Αρχισα να απενοχοποιούμαι. Και μέσα από έναν πιο σωστό προγραμματισμό βρήκα χώρο για όλα και ηρέμησα.

Τέσσερις γυναίκες στο σπίτι, είναι καταπληκτικό. Μεγαλώνουν και η επικοινωνία αλλάζει πάρα πολύ. Εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσα να λείπω απ΄ τα παιδιά –υπάρχει ένας μαγνήτης όλο και μεγαλύτερος. Δεν σκέφτηκα ποτέ τον γιο. Παλιότερα έλεγα ότι θέλω πέντε κορίτσια, είναι πολλά όμως. Τα τρία είναι τέλεια.

Νομίζω ότι τα κορίτσια θαυμάζουν πολύ την μαμά τους. Το δυναμικό στοιχείο στο σπίτι δεν είμαι εγώ, ο πατέρας, είναι η μαμά. Και το λέω με χαρά. Και στην περίοδο που ζούμε νομίζω ότι τους κάνει πολύ καλό ένα πρότυπο τέτοιο, μιας γυναίκας δυναμικής, που δεν μασάει τα λόγια της.

Ημουν πολύ ντροπαλός και συνεσταλμένος, με μηδέν αυτοπεποίθηση. Το θεάτρο με βοήθησε πολύ

Συμμετέχω φουλ στον προεκλογικό αγώνα της Νάντιας, όπου εκεί η επαφή με τον κόσμο είναι ακόμα μεγαλύτερη. Για μένα αυτό δεν συνηθίζεται, είναι αρκετά επιθετικό. Εχω βρει ωστόσο τον μηχανισμό για να μπορώ να υπάρξω. Αλλά έχω μπροστά μου μια Νάντια η οποία –χωρίς να σημαίνει ότι είναι εύκολο, ξέρει να το κάνει. Κι εγώ είμαι από πίσω της και την υποστηρίζω. Είναι μεγάλη παρηγοριά για μένα ότι η Νάντια είναι το άλογο που τρέχει μπροστά κι εμείς την υποστηρίζουμε. Και μάλιστα σε δύσκολες στιγμές, σκέφτομαι ότι εγώ δεν μπορεί να κάτσω πίσω. Είναι άλλη πίστα αυτή, αλλά βλέπεις άλλα πράγματα, πολύ ενδιαφέροντα...

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Λάλος: «Θέλω να πιστεύω ότι στα 42 μου δεν θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

20 Sep 2021

Θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας πως οι δουλειές μας είναι κάτι φυσιολογικό, κι αυτό είναι δύσκολο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται μέσα τους. Σίγουρα δεν αρέσει στις κόρες μου να μου μιλάνε άγνωστοι στον δρόμο, νιώθουν μια αμηχανία, όπως κι εγώ άλλωστε. Εχει χρειαστεί να πω σε κάποιον να μην βγάλουμε φωτογραφία γιατί είμαι με τα παιδιά. Δεν τους αρέσει ότι κάποιος παίρνει τον μπαμπά. Με την Νάντια είναι αλλιώς, την βλέπουν και στις ομιλίες της στην Βουλή. Είμαστε όλοι πολιτικά όντα, ιδίως η μεγαλύτερη.

Δεν ξέρω αν και ποια από τις κόρες μας θα γίνει πολιτικός ή καλλιτέχνης. Η Νάντια είναι πιο καλή στο να ξεχωρίζει τις πτυχές της κάθε μίας. Εγώ βλέπω περισσότερο τις ομοιότητες μ΄εμάς. Πέρυσι όμως, που η Κατερίνα πήγε στο Γυμνάσιο, ήθελε να μπει στο 15μελές. Κι έκανε τόσο προετοιμασία, τέτοια καμπάνια, έβγαλε λόγο και βγήκε 4^η...

Τι λέμε στις κόρες μας για την βία; Αν κάνω προσπάθεια να τους μάθω, νομίζω δεν θα καταφέρω τίποτα. Για μένα έχει σημασία τι θα νιώσουν. Η λογική δεν είναι ανεπτυγμένη σ΄αυτές τις ηλικίες αλλά δεν πρέπει να πάνε και χαμένα αυτά τα χρόνια πριν. Ο μόνος τρόπος είναι να το νιώσεις κι αυτό είναι το χρέος μου: Να είμαι εκεί πρώτα απ΄όλα, για να παίρνουν από μένα την αποδοχή –ότι ο μπαμπάς μ΄ αγαπάει γι΄ αυτό που είμαι. Ωστε αυτό να τους δημιουργήσει την αυτοπεποίθηση να πούνε όχι ή να στρίψουν το κεφάλι από τον κίνδυνο. Ν΄αντιληφθούν ότι αυτό δεν τους ταιριάζει, δεν το χρειάζονται, και να φύγουν. Σίγουρα όλοι έχουμε περάσει είτε ξυστά είτε λιγότερο ξυστά από επικίνδυνα μονοπάτια. Πόσο έτοιμος είσαι να το αντιληφθείς, τι σε προσβάλλει και τι όχι, είναι κάτι που μόνο η αυτοπεποίθηση μπορεί να σου δώσει. Αν πατάς γερά, μπορείς να φύγεις απ΄τον κίνδυνο. Εγώ απ΄τον κίνδυνο πέρασα ξυστά πιο μικρός, με μηχανάκια και αυτοκίνητα. Αλλά όχι στο θέατρο ποτέ. Ούτε είχα αντιληφθεί το μέγεθος που αποκαλύφθηκε. Ηξερα ότι σ΄όλους τους χώρους υπάρχουν συμπεριφορές περίεργες αλλά όχι αυτό –μέχρι ν΄αποδειχτεί. Προφανώς κάτι έχει συμβεί για να έχουμε φτάσει ως εδώ, δεν προφυλακίζεται τυχαία κάποιος, η δικαιοσύνη κάτι θα είδε.

Μέχρι τώρα όλο αυτό έχει ήδη φέρει κάτι θετικό. Οι άνθρωποι πλέον δεν φοβούνται να μιλήσουν κι αυτό σημαίνει ότι βγάζουν από μέσα τους ένα τεράστιο άχθος και από την άλλη οι υποψήφιοι θύτες δεν θα το κάνουν τόσο εύκολα. Κάτι έχει αποφέρει λοιπόν αυτή η ιστορία από πέρυσι...

Για καλλιτεχνικούς λόγους όλοι μπορεί να έχουμε έρθει σε σύγκρουση –κι εμένα μου έχει συμβεί κι εγώ μπορεί να έχω συμπεριφερθεί απότομα κι έχω ζητήσει και συγνώμη. Θεμιτό είναι αυτό, όλοι έχουμε την παρόρμηση αλλά την ελέγχουμε. Και πάμε παρακάτω...

Με τα social συνειδητοποίησα ότι χάνω πολλή ενέργεια κι έτσι δεν ασχολούμαι. Εχω δύο λογαριασμούς κι όταν το επιθυμήσω ενημερώνομαι. Φοβάμαι κιόλας μην πω καμιά κοτσάνα και επηρεάσει την Νάντια.

Σπάνια συμφωνώ, πολιτικά, με συναδέλφους μου, ακόμα και για επιμέρους ζητήματα. Πιστεύω ότι σημασία έχει τι θες να φωτίσεις –αν είχα στηρίξει την ύπαρξή μου στο θέατρο μέσα από την πολιτική της Νάντιας, θα είχα αντίστοιχες συμπεριφορές και αντιδράσεις. Αλλά δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο.

Ναι είμαι ήπιος άνθρωπος, δεν ψάχνω την ένταση, τον καβγά. Απλώς, τώρα πια, ξέρω πότε θα τον προκαλέσω, πότε πρέπει να κάνω κάτι. Σ΄αυτό ωρίμασα, μεγάλωσα έστω κι αργά. Είμαι μια ήπια δύναμη μέσα στον χώρο μου, οπότε με αντιμετωπίζουν και οι άλλοι με την ίδια ηπιότητα, γιατί αυτό εκπέμπω».

Θέατρο και τηλεόραση: «Ημέρα Κυρίου» και «Η Γη της Ελιάς»

«Ξαναθυμήθηκα την χαρά του ρεαλισμού με την “Ημέρα Κυρίου” του Γιάννη Τσίρου που ανεβαίνει στο θέατρο Σταθμός, από τον Μάνο Καρατζογιάννη. Γιατί για να παίξεις πρέπει να είσαι χίλια τοις εκατό εκεί. Το έργο αφορά σε έναν ιδιότυπο εγκλεισμό τεσσάρων ανθρώπων –με την αλληγορία του εσωτερικού εγκλεισμού και της δυσκολίας να επικοινωνήσεις, ν΄ ακούσεις, να συναισθανθείς και ν΄ αντιληφθείς τον δίπλα σου. Ενα ζευγάρι που έχει ζήσει πολλά πράγματα μαζί κι ένα νεότερο, εργαζόμενοι στην οικία τους, προσπαθούν να συνυπάρξουν σ΄έναν κόσμο που δεν πάει πολύ παρακάτω. Εργο σκληρό, με έντονο σαρκαστικό στοιχείο.

Με τη Βάνα Δημητρίου είχαμε κάνει πριν 12-13 χρόνια το “Κάρμα” μια σειρά που πάλι ο ρόλος μου ήταν στην κόψη του ξυραφιού, όπως τώρα στην “Γη της Ελιάς”. Αρα ήξερε πως θα μπορέσω να τον αντιμετωπίσω, με πίστεψε και χάρηκα. Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι μπορεί να υπάρχει κι ένας κίνδυνος να επηρεάσει την πολιτική πορεία της Νάντιας, γιατί της λένε συχνά για τον Συμβολαιογράφο και να σταματήσει να κάνει αυτά τα πράγματα. Είναι τόσο ισχυρή η εικόνα...

Κάποια στιγμή θα βγει στην επιφάνεια όλη η αλήθεια για τον Κωνσταντίνο, αλλά δεν ξέρω πότε. Το ενδιαφέρον για μένα είναι στην αντίδραση της (τηλεοπτικής) Ισμήνης. Ο έρωτάς του πάντως είναι απόλυτα αληθινός, χωρίς υπερβολές.

Νομίζω ότι η σειρά θα πάει και δεύτερη χρονιά. Είναι καλό για όλους μας, μακροπρόθεσμα, ότι υπάρχουν καλές σειρές που πάνε καλά. Οσο για τον ανταγωνισμό με τον “Σασμό”, μιλάμε με τον Λάλο και γελάμε, “σας φάγαμε”, μου λέει...»

Θέατρο Σταθμός: «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου, σκηνοθεσία Μάνος Καρατζογιάννης. Παίζουν: Μάξιμος Μουμούρης, Φαίη Ξυλά, Βασίλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Παντούση. Πρεμιέαρα 18/3.

«Η γη της ελιάς» της Βάνας Δημητρίου και του Ανδρέα Γεωργίου, Δευτέρα-Πέμπτη, 21.00 (Mega)

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Ήμελλος: «Το ακαταλόγιστο πρέπει να το έχουμε στη σκηνή, όχι στη ζωή»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

29 Sep 2021