«Όταν απευθύνονται γονείς σε μένα, τους λέω “αν το υποψιάζεστε για τα παιδιά σας και δεν είστε σίγουροι, πείτε το”. Συγκεκριμένα μια μητέρα είχε ένα παιδί, 14 χρονών, στη δευτέρα γυμνασίου και μου έστειλε μήνυμα και μου είπε “θέλω να σε δω, να μιλήσουμε”. Όταν τη συνάντησα, μου είπε “υποψιάζομαι ότι ο γιος μου είναι gay”. Της είπα “θέλετε να έρθετε μαζί ή θέλετε να του μιλήσετε μόνη σας;”. Μόνη της, λοιπόν, μίλησε στον γιο της και της είπε το παιδί “Νομίζω πως είμαι”. Εκείνη του είπε “Νομίζω θα το βρούμε!”. Και ήρθαν μετά και παρέα. Ήταν πολύ συγκινητικό. Αν το είχαν κάνει αυτό οι δικοί μου γονείς θα με είχαν απαλλάξει από ένα τεράστιο βάρος.
Τα
πρώτα χρόνια που έπαψα να το αρνούμαι
και αποδέχτηκα τον εαυτό μου, από τα 20
μέχρι τα 23, ήταν τα πολύ σκοτεινά χρόνια
μοναξιάς της εσωτερικής αποδοχής. Μόλις
είχα βγει από τη Σχολή Αστυφυλάκων και
άρχισα να εργάζομαι στην αστυνομία και
ήμουν αφοσιωμένος μόνο στη δουλειά.
Το είπα στους γονείς μου στα 26 -ενώ ήμουν σε σχέση και συγκατοικούσα με τον Βασίλη-, μετά τον γάμο της αδερφής μου, ενώ γλεντάγαμε με τα κλαρίνα! Το είχα πει πρώτα στη γιαγιά μου ξημερώματα, κάπου ανάμεσα σε ρετσίνες και ηπειρώτικα, και την άλλη μέρα το είπα στους γονείς μου. Η μάνα μου έκλαιγε, ταράχτηκε πολύ, συγκλονίστηκε. Άρχισε τα "Γιατί; Τι κάναμε λάθος;", έγινε σχεδόν προσβλητική. Όμως, ήταν λόγω της υπερπροστατευτικότητάς της, γιατί μου έχει τεράστια αδυναμία. Ο δε πατέρας μου, πιο ψύχραιμος στην αρχή. Συγκλονίστηκε σίγουρα, αλλά ήταν της φάσης: "Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για να σε βοηθήσουμε; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς τώρα για αυτό;"».
«Μετά από τρεις μέρες με τους γονείς μου σε αυτή την κατάσταση, δεν άντεξα και έφυγα. Ήρθε ο κολλητός μου και με πήρε να γυρίσω στην Αθήνα και ανέλαβαν τα αδέρφια μου να τους στηρίξουν γιατί εγώ είχα γίνει ράκος. Φεύγοντας, ο πατέρας μου με αγκάλιασε και μου είπε "Άνοιξες έναν λάκκο και με έριξες μέσα. Όμως θα προσπαθήσω". Με αγκάλιασε και μου είπε "Σ’ αγαπάω πολύ".
Ο πατέρας μου δεν λέει εύκολα σ’ αγαπώ. Μου το έχει ξαναπεί όταν μπήκα στην αστυνομία. Στην είσοδο της σχολής θυμάμαι με αγκάλιασε δακρυσμένος -δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ να κλαίει- και μου είπε: "Να κάνεις αυτό που αγαπάς και να είσαι καλός αστυνομικός και να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει ένα σπίτι πίσω στα Γιάννενα να σε στηρίζει σε ό,τι κι αν κάνεις".
Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στις αρχικές αντιδράσεις των γονιών μας. Δεν κάνουμε ακτιβισμό στο σπίτι μας. Ακτιβισμό κάνουμε στην κοινωνία. Φυσικά, μετά δε θα ανεχόμουν καμιά ομοφοβική αντίδραση από τους γονείς μου, όμως, προσωπικά, στην αρχή επέλεξα να έχω υπομονή και ανεκτικότητα, να τους εξηγήσω, να τους δώσω χρόνο. Η μάνα μου δυσκολεύτηκε πάρα πολύ. Μην ξεχνάμε ότι, και οι γονείς μας μεγάλωσαν σε ένα ομοφοβικό περιβάλλον, με ριζωμένα πατριαρχικά στοιχεία ετεροκανονικότητας. Και θα σου πω ότι, αυτό που φοβόντουσαν περισσότερο ήταν το “τι θα πει ο κόσμος;”.
Η ομοφοβία, η μη αποδοχή και ο εξευτελισμός από ορισμένους, τα ομοφοβικά περιστατικά βίας, οι εξυβρίσεις και οι απειλές είναι ακόμα πραγματικότητα
Το
comingout
δεν έχει μόνο προσωπικές επιπτώσεις,
αλλά και επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο
γύρω σου. Ξαφνικά, ακόμα και τα αδέρφια
μου δέχθηκαν μία τεράστια πίεση από τον
δικό τους κύκλο. Δεν είναι απλό. Πολλοί
αναρωτιούνται “τι πρόβλημα έχουν οι
gay
σήμερα;”. Η ομοφοβία, η μη αποδοχή και
ο εξευτελισμό από ορισμένους, τα ομοφοβικά
περιστατικά βίας, οι εξυβρίσεις και οι
απειλές είναι ακόμα πραγματικότητα.
Και όλα αυτά για κάτι που δεν επιλέξαμε.
Όταν δεχόμουν bullying στο σχολείο, ο εκφοβισμός ήταν καθαρά γιατί ήμουν ένα παιδί διαφορετικό, απομονωμένο, ευαίσθητο, μελετηρό, διάβαζα λογοτεχνία κρυφά, ήμουν κολυμβητής. Εκ των υστέρων, κατάλαβα ότι το bullying που δεχόμουν ήταν καθαρά επειδή δεν ταυτιζόμουν με τα παραδοσιακά πρότυπα αρρενωπότητας που κυριαρχούσαν και δεν μπορούσα να τα ακολουθήσω όπως τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας μου.
Ήμουν πολύ πολιτικοποιημένος, είχα άποψη για όλα, παρά το γεγονός ότι φοβόμουν τον κόσμο έξω. Διοργάνωνα εκδρομές, ήμουν στα Δεκαπενταμελή, συμμετείχα στα κοινά παρότι ήμουν απομονωμένος από παρέες. Θυμάμαι στα διαλείμματα καθόμουν κλεισμένος στη τάξη.
Δεν με έχουν χτυπήσει ποτέ. Μια φορά θυμάμαι με απείλησε ένα παιδί από το χωριό μου, που προσπάθησε να με ρίξει από το ποδήλατο όταν έκανα προπόνηση για το τρίαθλο. Την επόμενη μέρα πήγε η αδερφή μου με τον φίλο της για να με υπερασπιστούν. Είχα μια πολύ δυναμική αδερφή, η οποία ήταν για μένα ομπρέλα προστασίας.
Είμαι σύμφωνος με τον όρο "Γυναικοκτονία". Δεν χρειάζεται να είσαι ακτιβιστής, φεμινιστής, νομικός όπως εγώ ή γυναίκα για να τον αναγνωρίσεις. Άνθρωπος πρέπει να είσαι. Δεν θέλει πολύ μυαλό».