Ο Μιχάλης Οικονόμου ήθελε να γίνει ηθοποιός και τα κατάφερε. Όπως ήθελε να κάνει και οικογένεια, αλλά θεωρούσε πως ήταν δύσκολο –τα κατάφερε όμως: Σήμερα με τον σύντροφό του, τον ηθοποιό Γιώργο Μακρή, μεγαλώνουν τον μικρό Νικηφόρο, τον γιο τους. Όλοι μαζί μένουν στο Ελληνικό, στο πατρικό του Μιχάλη, σε ένα σπίτι με αυλή για να παίζει και ο Νικηφόρος.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ελληνικό, εδώ που μένω και τώρα –οι γονείς μου κάτω κι εγώ πάνω. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν φυσιολογικά. Έχω μια μεγαλύτερη αδελφή, που εμπλεκόταν κι εκείνη με το θέατρο, σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Η μαμά μου τραγουδούσε στη χορωδία κι ο μπαμπάς μου, ναι μεν ναυτικός, καπετάνιος, αλλά με χειροτεχνίες, μινιατούρες, ζωγραφική. Ήταν καλλιτεχνικό το έδαφος.
Από μικρός έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός. Ανακάλυψα μια έκθεση της τρίτης δημοτικού που το γράφω και εξηγώ ότι δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν θα γίνει κωμικός ή δραματικός -"μάλλον και τα δύο". Την έχω κορνιζάρει. Και στο σχολείο είχα εμπλακεί με θεατρικά. Αν και τότε ήμουν πιο εξωστρεφής, ωστόσο πάνω στη σκηνή και το θεατρικό παιχνίδι ένιωθα μια πλήρη έκφραση όσων δεν μπορούσα να πω με λόγια.
Βλέπαμε θέατρο, αλλά έστηνα κι εγώ παραστάσεις. Είχαμε στήσει στο υπόγειο έναν μπερντέ για Καραγκιόζη και μαζί με τον πατέρα μου είχαμε φτιάξει τις φιγούρες. Κι έκανα στα παιδιά της γειτονιάς παραστάσεις Καραγκιόζη, κουκλοθέατρο.
Στο Λύκειο, όμως, μπήκε η κοινή λογική στο μυαλό μου και αποφάσισα να σπουδάσω πληροφορική και διοίκηση επιχειρήσεων –να μη λάβω σοβαρά το όνειρο να γίνω ηθοποιός. Πήγα στο Deree, αλλά ποτέ δεν ένιωθα μέσα σ' αυτό ευτυχισμένος, ότι ανήκω. Ταυτόχρονα πήγα και σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα στον δήμο Αγίου Δημητρίου. Εκεί θυμήθηκα το παλιό, παιδικό μου όνειρο. Κατάλαβα ότι, επί σκηνής νιώθω πιο φυσικά από οπουδήποτε αλλού. Έπαιρνα και ανταπόκριση από το κοινό. Πήρα το πτυχίο μου από το Deree –σπούδασα κι έναν χρόνο 3D animation, αλλά τίποτα δεν με κάλυπτε».