«Μπούτια και διανόηση». Δύο λέξεις που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα ταίριαζαν τόσο πολύ δίπλα-δίπλα.
Αν δηλώνετε φανατικοί βιβλιοφάγοι τότε κατά πάσα πιθανότητα να ξέρατε ήδη τον λογαριασμό «Μπούτια και Διανόηση». Η δημιουργός δεν δημοσιεύει ποτέ το πρόσωπό της, γιατί, όπως λέει η ίδια, δεν βρίσκει κανένα νόημα να μοστράρει τη φάτσα της σε ένα account με πολλά βιβλία (και μπούτια), αλλά τα λέει πολύ ωραία και οι περιγραφές-κριτικές της καταφέρνουν να παντρέψουν την κουλούρα (ή τη διανόηση) με pop ή καλτ αναφορές, που τις κάνουν εξαιρετικά απολαυστικές. Οπότε θα σε κάνουν να κολλήσεις, ακόμα και αν διαβάζεις μόνο στην παραλία.
Της στείλαμε ένα μήνυμα και κάπως έτσι δώσαμε ραντεβού για μια κουβέντα που είχε όλα τα φόντα να γίνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Spoiler alert, it did.
«Τα τελευταία χρόνια διαβάζω με ρυθμούς ανεβασμένους και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να συζητάω για αυτά μου τα διαβάσματα με ανθρώπους που θα τους ενδιέφεραν όσα έχω να πω. Γιατί αν το έκανα με τους φίλους μου ίσως με παρατούσαν κάποια στιγμή, ο άντρας μου θα με χώριζε... Είδα ότι στο Instagram υπάρχουν κάποιοι που κάνουν το ίδιο, ε, πήγα και κάθισα μαζί τους.
Επέλεξα το όνομα “Μπούτια και Διανόηση” γιατί μου φάνηκε αστείο. Όχι ακριβώς αστείο. Ευχάριστο, χαριτωμένο; Όχι, λάθος λέξεις μάλλον, αλλά λέξεις είναι και τις χρησιμοποιούμε κάθε φορά με άλλο ύφος. Το ύφος που είχα στο μυαλό μου όταν επέλεξα το όνομα ήταν κάποιου που δεν παίρνει πολύ σοβαρά αυτό που κάνει, αλλά τελικά όταν δεν παίρνεις τα πράγματα και πολύ στα σοβαρά, παίρνουν και το βάρος που τους ταιριάζει. Δεν υπάρχει κάτι συμβολικό, είναι περιγραφικό το όνομα του λογαριασμού. Είναι βιβλία πάνω στα πόδια μου. Εκεί δηλαδή που συνήθως ακουμπάμε ένα βιβλίο όταν το διαβάζουμε. Επέλεξα τη λέξη “μπούτια” γιατί αυτή τη λέξη χρησιμοποιώ και ήθελα το όνομα να είναι και ενδεικτικό της γλώσσας που επιλέγω να μιλήσω για κάτι που αγαπώ.
Δεν ήμουν τόσο ενεργή με τα social media πριν φτιάξω το “Μπούτια και Διανόηση”. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, πριν ξεκινήσω το account είχα σβήσει και τον λογαριασμό μου στο Facebook και βρήκα το απάγκιο μου στο σχετικά safe place του bookstagramming, όπου, άντε, για τι πράγμα να διαφωνήσεις; Το πολύ πολύ να πεις καμιά βαριά κουβέντα με κανέναν Σαρτρικό, οκ, αυτά λύνονται.
Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που διαβάζει δεν μπορεί να είναι ρατσιστής, σεξιστής, δεν μπορεί να είναι σκατόψυχος
Το ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία κατά τη γνώμη μου, αναζωπυρώνεται όταν γίνεται κουβεντολόι για τα βιβλία. Όταν συζητάμε για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τρυπώνουν εντός μας από κάτι που διαβάσαμε. Χωρίς φίλτρα και γλωσσικά φτιασίδια. Τότε που γίνεται ξεκάθαρο ότι το βιβλίο είναι κάτι ζωντανό που μιλάει για πράγματα που μας αφορούν. Όλους.
Δεν πιστεύω ότι το βιβλίο είναι η μοναδική πηγή ερεθισμάτων, δεν θεωρώ ότι το Netflix μας έχει καταστρέψει, υπάρχουν σειρές, ταινίες, ντοκιμαντέρ που είναι διαμάντια και μπορούν να μας προχωρήσουν. Αν αυτό είναι το ζήτημα, τελικά. Φυσικά μπορείς πολύ εύκολα να καείς και μόνο ψάχνοντας κάτι να δεις, όλα χρειάζονται όμως στη ζωή. Σε κάθε περίοδο αναζητούμε κι άλλα πράγματα, το θέμα είναι να υπάρχει ισορροπία σ αυτά που επιλέγεις να “καταναλώσεις” γιατί στο τέλος είμαστε αυτά που “τρώμε”.
Viral γίνεται οτιδήποτε πείσει ότι αφορά πολλούς. Μακάρι λοιπόν να γίνονται viral λογαριασμοί που φέρνουν συζητήσεις, δημιουργούν ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα και φτιάχνουν ασφαλείς περιοχές στα όλο και πιο άγρια social.
Δεν κρύβω την ταυτότητά μου, απλώς δεν βρίσκω το λόγο να μοστράρω και τη φάτσα μου σε ένα feed γεμάτο βιβλία. Και μπούτια.
Παλιότερα δεν άφηνα βιβλία στη μέση. Πίεζα τον εαυτό μου να τελειώσω ακόμα και εκείνα που με εκνεύριζαν. Πλέον πριν ξεκινήσω ένα βιβλίο έχω κάνει την έρευνά μου, έχω διαβάσει κριτικές στο Goodreads, ρωτάω ανθρώπους που τα γούστα μας είναι κοντινά, οπότε είναι και λιγότερες οι πιθανότητες να ξεκινήσω κάτι που δεν θα μου αρέσει. Συνήθως τα βιβλία που αφήνω είναι αυτά που νιώθω ότι με εξαπατούν, είτε προσπαθώντας να εκβιάσουν το συναίσθημα είτε με συγγραφείς που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη συγγραφική τους εικόνα παρά για την ουσία.
Σίγουρα οι γυναίκες συγγραφείς έχουν μεγαλύτερη αναγνώριση από παλιότερα, όμως πουθενά τα πράγματα δεν είναι ακόμα ισότιμα, γιατί να είναι στο συγγραφιλίκι;
Φυσικά και ένα βιβλίο μπορεί να γίνει η αφορμή για μια καλύτερη ταινία. Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Μπέντζαμιν Μπάτον», όπου η νουβέλα του Φιτζέραλντ απογειώθηκε με μια απίστευτη ταινία με έναν εκπληκτικό πρωταγωνιστή.
Το «The Body» του Κινγκ έγινε η ταινιάρα «Stand By Me». Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για μια κακή δουλειά του Κινγκ -άλλωστε, ο Κινγκ δεν κάνει τίποτα κακό- όμως η ταινία έδωσε μια διάσταση -με τον River Phoenix και την τραγική του ιστορία, σε συνδυασμό με την ηλικία και την τρυφερότητα της ιστορίας- που τουλάχιστον στους ανθρώπους της γενιάς μου έχει μείνει ως η απόλυτη ιστορία ενηλικίωσης. Και το πιο πρόσφατο που σκέφτομαι είναι το Normal People της Rooney, όπου η σειρά κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλύτερη του βιβλίου και ένας από τους βασικούς λόγους είναι η μύτη του πρωταγωνιστή.
Σίγουρα οι γυναίκες συγγραφείς έχουν μεγαλύτερη αναγνώριση από παλιότερα, όμως πουθενά τα πράγματα δεν είναι ακόμα ισότιμα, γιατί να είναι στο συγγραφιλίκι;
Η λογοτεχνία και η επίδραση που έχει πάνω μας, είναι υπεράνω κινημάτων. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που διαβάζει δεν μπορεί να είναι ρατσιστής, σεξιστής, δεν μπορεί να είναι σκατόψυχος, αν του συμβαίνει, κάτι κάνει λάθος.
5+1 βιβλία από γυναίκες συγγραφείς που αξίζει να διαβάσεις το 2021:
Κορίτσι, γυναίκα άλλο, Μπερναντίν Εβαρίστο
Όλιβ Κίττριτζ, Ελίζαμπεθ Στράουτ
Αδελφικό, Βάσια Τζανακάρη
Τάισέ Με, Μαριαλένα Σπυροπούλου
Οδηγίες για Οικιακές Βοηθούς, Λουσία Μπερλίν
Οτιδήποτε από Αμάντα Μιχαλοπούλου και Ιωάννα Μπουραζοπούλου, δύο συγγραφείς που αγαπώ πολύ
