«Είμαι νέα οδηγός, οδηγώ εδώ και λίγους μήνες. Τετάρτη πήρα το δίπλωμα, Παρασκευή το αμάξι, Σάββατο οδήγησα ως το γύρισμα. Αν έχω «Ν»; Είμαι Περιστεριώτισσα, δεν βάζουμε εκεί «Ν»! Αλλά πάει μια χαρά μέχρι στιγμής».
Η αμεσότητα, το χιούμορ και ο αυθορμητισμός της Νατάσας Εξηνταβελώνη θα ήταν σίγουρα κάποια από τα «όπλα» που την οδήγησαν σε ενδιαφέρουσες επιλογές ρόλων και σε μια ορμητική και διαρκώς εξελισσόμενη πορεία στην υποκριτική, συνδυάζοντας το θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά.
Με το φωτεινό της χαμόγελο, το φιστικί της σακάκι και ένα βιβλίο στην τσάντα της, παραγγέλνει τσάι σε ένα καφέ στην Πλατεία Προσκόπων, ένα δροσερό πρωινό, ξεκλέβοντας χρόνο από το φορτωμένο πρόγραμμά της για την παρακάτω συζήτηση.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Περιστέρι, είμαι Περιστεριώτισσα. Ως παιδί ήμουν όπως είμαι σήμερα, ολόιδια. Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, «φυτάρα» και αγαπούσα πολύ το διάβασμα. Αλλά έβγαινα και πάρα πολύ, ήμουν κοινωνική, είχα μια μεγάλη παρέα. Τώρα έχω γυρίσει και μένω ξανά στο Περιστέρι. Έχω τους ίδιους κολλητούς από το σχολείο που δεν είναι ηθοποιοί και αυτό είναι κάτι που με κρατά γειωμένη.
Όταν σκέφτηκα να δοκιμάσω το θέατρο, σπούδαζα ήδη στο Παιδαγωγικό. Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό με μια διάθεση πειραματισμού. Σκεφτόμουν «πάμε να το δούμε και αυτό». Και πέρασα. Τα χρόνια του Εθνικού έμαθα πάρα πολλά, ζούσα σε πυρετώδεις ρυθμούς. Τελειώναμε τις πρόβες στις 2 το βράδυ και στις 10 το πρωί είχαμε μάθημα. Μου έδωσαν πάρα πολλά και οι καθηγητές και οι συμφοιτητές μου, πήρα πολλά ερεθίσματα. Ουσιαστικά έγινε ένα ψυχικό «κλικ» εκεί μέσα και έκτοτε δεν γύρισα ποτέ πίσω.