Ο Νίκος Γαλανός συνδυάζει γοητεία, ευγένεια και αμεσότητα. Ξεκίνησε για τα καράβια, αλλά δρόμος του αποδείχτηκε η οθόνη κι η σκηνή. Ηθοποιός μακράς πορείας, με σημαντικές συνεργασίες, συνεχίζει να κάνει την δουλειά του, ίσως γιατί δεν την θεώρησε ποτέ επάγγελμα. Ζει στου Παπάγου και απολαμβάνει την ζωή.
«Ετοιμαζόμουν να πάω στα καράβια, όταν πέρασε ξαφνικά απ΄το μυαλό μου η ιδέα να γραφτώ σε μια δραματική σχολή. Δεν σκεφτόμουν να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου δεν έδωσε μεγάλη σημασία -ασχολήθηκε με οικοδομικές δουλειές ήταν και η εποχή της ανοικοδόμησης. Η μητέρα μου προβληματίστηκε, ο μεγάλος μου αδελφός δεν το ήθελε με τίποτα. Αλλά ούτε κι εγώ το έβλεπα σαν επάγγελμα. Άλλωστε είχα φύγει από νωρίς απ΄το σπίτι μου, ζούσα μόνος μου και δούλευα ενώ ήμουν στο Γυμνάσιο. Μ΄άρεσε αυτή η ελευθερία.
»Πήγα στην σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, με δασκάλους τον ίδιο, τον Τριβιζά, τον Σεβαστίκογλου, την Αρώνη. Στην τάξη είχα συμμαθητές τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Θόδωρο Τερζόπουλο. Ημασταν ωραία τάξη. Απ΄την σχολή πήραμε καλές βάσεις. Εγώ τότε δούλευα το πρωί και πήγαινα και στην σχολή.
»Η γενιά μου είχε επιθυμίες, όνειρα. Αλλά επειδή ήταν λίγο άπιαστα, δεν μας έτρωγε όλη την ενέργεια η καριέρα. Ετσι κι αλλιώς στον χώρο της τέχνης δεν σκέφτεσαι τα λεφτά, αλλά πως θα κρατήσεις την επαφή σου με την τέχνη. Δεν μετάνοιωσα ποτέ που έγινα ηθοποιός. Ούτε το σκεφτόμουν σαν επάγγελμα. Ζω με 100, με 1000 αλλά ζω και με τίποτα. Αυτό σου δίνει ελεύθερη σκέψη, ελευθερία δράσης και ενέργειας, κάτι που τελικά σε οδηγεί σε καλύτερα και ανθρώπινα αποτελέσματα. Η τέχνη σου ανοίγει το μυαλό, το συναίσθημα, είτε σε κάνει ευτυχισμένο είτε όχι. Ακόμα και τώρα δεν το έχω σκεφτεί σαν επάγγελμα.