Η Νίνα Νάη, aka Γιώργος Ιατρού, είναι drag βαρύτονος και συστήνει κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά -και όχι μόνο δεδομένα. Τραγουδάει όπερα in drag και το θέαμα είναι απίστευτο. Ο ίδιος μάς μίλησε για την πορεία του στη μουσική, πώς κατέληξε από μοριακός βιολόγος να διαπρέπει στη μουσική και πώς γεννήθηκε η περσόνα του, με αφορμή την παράσταση «Φθινόπωρο» στο Faust.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, στην Τούμπα. Έζησα τα τρία πρώτα χρόνια εκεί, κοντά στο σπίτι της γιαγιάς -ένα σπίτι με αυλή, με λεμονιές, παλιό. Όταν ήμουν τριών, πήγαμε στην Καλαμαριά, όπου και μεγάλωσα. Ήμουν κοινωνικό παιδί, αλλά επειδή ήμουν «φυτό», πολύ καλός μαθητής, και ήμουν και χοντρό παιδάκι και ίσως και θηλυπρεπής, άρχισαν να μου φέρονται περίεργα οι γύρω μου, οι συμμαθητές μου -μπορεί και οι γονείς. Οπότε, αν και από τη φύση ήμουν κοινωνικό, οι συμπεριφορές που δεχόμουν με έκαναν να «μαζεύομαι».
Κάπου εκεί στην εφηβεία, άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και έκανα παρέα μόνο με ανθρώπους με τους οποίους ένιωθα εγώ καλά -και ένιωθαν και αυτοί καλά μαζί μου. Έχω βιώσει περιστατικά bulling όπως και τα περισσότερα παιδιά που είναι παχουλά ή θηλυπρεπή.
Δεν ξέρω αν μου άρεσε το σχολείο, αλλά είχα την τάση να θέλω να είμαι ο καλύτερος, να είμαι πολύ καλός σε ό,τι καταπιάνομαι. Κάτι που μου εμφύσησαν οι γονείς μου. Πάντα άκουγα το «μπορείς και καλύτερα» -και καλά να τα πήγαινα- κάτι που πολλές φορές μπορεί να ήταν καλό, γιατί με έσπρωχνε να πάω παρακάτω και με έκανε να θέλω να κάνω παραπάνω πράγματα, άλλες φορές, ωστόσο, ήταν πολύ καταπιεστικό και πολύ αγχωτικό. Γιατί νιώθεις ότι ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι οι κοντινοί σου άνθρωποι με αυτό που κάνεις. Ένιωθα πως, ό,τι και να κάνω, δεν έφτανε, οπότε έπρεπε πάντα να προσπαθώ, να προσπαθώ για το κάτι περισσότερο.
Το καταφύγιο μου ήταν η μουσική, ήταν το θέατρο. Έπαιζα πιάνο από τα πέντε, θεωρία και αρμονίες, και μετά μπήκα σε μία θεατρική ομάδα στο δημοτικό, στην Καλαμαριά. Επίσης ό,τι είχε σχέση με γιορτή στο σχολείο το αναλάμβανα εγώ, συμμετείχα σε όλα τα θεατρικά και διοργάνωνα τα πάντα.
Όταν ήμουν στο σχολείο και τραγουδούσα στις γιορτές όλοι μου έλεγαν “η φωνή σου ξεχωρίζει, έχει κάτι ιδιαίτερο”. Βέβαια, όσο μου το έλεγαν αυτό, εγώ ντρεπόμουν. Έτσι, σταμάτησα να τραγουδάω και έπαιζα μόνο μουσική για ένα διάστημα. Μεγαλώνοντας, ξαναπήρα θάρρος και άρχισα να ασχολούμαι πιο σοβαρά με το τραγούδι.
Όταν τελείωσα το λύκειο, πήγα για σπουδές στην Αλεξανδρούπολη, στο Δημοκρίτειο, στο τμήμα Μοριακής Βιολογίας. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, αλλά λόγω βαθμού και της κατεύθυνσης που μου έδινε η οικογένεια, βρέθηκα εκεί. Ωστόσο, δε με πείραξε. Ήθελα πάρα πολύ να ζήσω μόνος μου, να φύγω από το σπίτι, να ζήσω την εμπειρία.
Ενώ σπούδαζα, άρχισα να τραγουδάω σε μαγαζιά, να δουλεύω δηλαδή σαν τραγουδιστής. Επίσης, γράφτηκα στο δημοτικό ωδείο της Αλεξανδρούπολης, όπου ξεκίνησα να κάνω τσέλο και τραγούδι. Η δασκάλα μου εκεί ήταν του κλασικού και είχε μία καταπληκτική φωνή και με εντυπωσίασε πολύ. Το όνομα της είναι Νάντια Μαλακόζη, είναι ακόμα στο δημοτικό ωδείο. Πολύ καλή τραγουδίστρια. Και κάπως με έβαλε στη διαδικασία να θέλω να γνωρίσω καλύτερα το κλασικό τραγούδι -κάτι που δεν είχα σκεφτεί έως εκείνη τη στιγμή.
Είχα μία μπάντα στη σχολή και παίζαμε σε μαγαζιά rock, ποπ μουσική, ξένη, ελληνική και είχα δουλέψει και σε ένα ρεμπετάδικο μία περίοδο. Παράλληλα ξεκίνησε και το πάθος για την όπερα. Επειδή δούλευα νύχτα, έβγαζα αρκετά χρήματα και μπορούσα να κάνω ταξίδια. Έτσι, βρέθηκα στις σπουδαιότερες όπερες στην Ευρώπη.
