Μπορεί η ταινία του James Cameron με τον Leonardo DiCaprio και τη Kate Winslet να είναι η πιο δημοφιλής που γυρίστηκε ποτέ για το ναυάγιο του «Τιτανικού», δεν είναι όμως η πρώτη.
Στην πραγματικότητα μόλις 29 μέρες μετά από το τραγικό συμβάν, που κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, η κινηματογραφική βιομηχανία προλαβαίνοντας τη δημοσιογραφία φέρνει στις αίθουσες το «Saved from the Titanic» σε σκηνοθεσία Ετιέν Αρνό, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Αμερικανίδα ηθοποιός Dorothy Gibson, η οποία ήταν επιζήσασσα του δυστυχήματος.
Η ταινία δεν έχει σωθεί, καθώς οι τελευταίες γνωστές κόπιες της κάηκαν σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο στούντιο που φυλασσόταν. Σε αυτή, όμως η Gibson παίζει και αφηγείται για δέκα λεπτά όσα βίωσε στο ναυάγιο. Η ταινία αυτή είχε τεράστια απήχηση στην Αμερική, στην Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, χαρίζοντάς της δημοτικότητα και φυσικά πολλά χρήματα. Μάλιστα εκείνη την περίοδο θεωρούνταν εξίσου καλοπληρωμένη με τη μεγάλη σταρ του βωβού σινεμά Mary Pickford.
Η Dorothy γεννήθηκε το 1889 στο New Jersey των ΗΠΑ, όμως έμεινε από μικρή ορφανή από πατέρα. Έτσι σε νεαρή ηλικία και με τη βοήθεια της μητέρας της άρχισε να εργάζεται ως τραγουδίστρια και χορεύτρια, ενώ συμμετείχε και σε αρκετά βωντβίλ. Το 1911 παντρεύτηκε και έκτοτε άρχισε να ποζάρει για τον εικονογράφο Harisson Fiser, του οποίου έγινε η αγαπημένη μούσα. Για τρία χρόνια η εικόνα της υπήρχε παντού: σε καρτ ποστάλ, σε περιοδικά σε διαφημίσεις, σε προϊόντα… Ήταν το κορίτσι του Fiser και η Αμερική υποκλινόταν στην ασύγκριτη ομορφιά της. Αυτό βέβαια γρήγορα επέφερε κρίση στον γάμο της, από τον οποίο πήρε τελικά διαζύγιο το 1913. Άλλωστε το 1911 ξεκίνησε η σχέση της με τον Jules Brulatour, διευθυντή της Eastman Kodak και συνιδρυτή των Universal Pictures.
Παρόλα αυτά την ίδια χρονιά, τράβηξε την προσοχή ενός διάσημου θεατρικού ατζέντη, που προώθησε την καριέρα της ως ηθοποιό. Το απλό και λιτό της παίξιμο και η κωμική της φλέβα γρήγορα την έκαναν γνωστή, χαρίζοντάς της μερικούς καλούς ρόλους. Έτσι γρήγορα έγινε πρωταγωνίστρια και γύρισε μια σειρά από ταινίες για λογαριασμό των Éclair Studios.
Το 1912 βρέθηκε κι εκείνη μαζί με τόσους άλλους επιβάτες και τη μητέρα της στον περίφημο «Τιτανικό», που υποτίθεται πως θα εγκαινίαζε μια εποχή. Τη νύχτα του ναυαγίου, η Dorothy έπαιζε μπριτζ με φίλους στο σαλόνι, όταν έγινε η μοιραία σύγκρουση. Ο καμαρότος, σύμφωνα με τις αφηγήσεις της, τους έλεγε ότι έπρεπε να διακόψουν το παιχνίδι, όμως εκείνοι συνέχιζαν. Κάποια στιγμή, κουρασμένη πήγε να βρει τη μητέρα της στην καμπίνα. Τότε κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, ποτέ όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε. Παρ’ όλα αυτά βρέθηκε με την κυρία Gibson και μαζί επιβιβάστηκαν στις σωστικές λέμβους. Έτσι κατάφεραν να φτάσουν στο πλοίο «Carpathia», που περισυνέλεξε τους ναυαγούς, και να διασωθούν.
Στη συνέχεια, ο μάνατζέρ της την έπεισε να συμμετάσχει σε μια ταινία για την ιστορία του ναυαγίου, παρόλο που εκείνη αρχικά δεν ήθελε να μιλήσει. Τελικά όμως συναίνεσε και μάλιστα έγραψε και το σενάριο. Επίσης επέμενε να φοράει ακριβώς τα ίδια ρούχα: ένα λευκό μεταξωτό φόρεμα, μια πλεκτή ζακέτα κι ένα παλτό.
Έναν χρόνο μετά από αυτό το φιλμ η Gibson ενεπλάκη σε μια περίεργη υπόθεση: το αυτοκίνητο του Brulatour, σκότωσε έναν πεζό. Κι ενώ ο εραστής ανέλαβε την ευθύνη, πολλοί λένε ότι εκείνη οδηγούσε. Κατά τη διάρκεια των ερευνών όμως αποκαλύφθηκε ο δεσμός της με τον παντρεμένο Brulatour, ο οποίος χώρισε τη γυναίκα του, επισημοποιώντας τη σχέση του με την Gibson, την οποία τελικά παντρεύτηκε το 1917.
Δύο χρόνια όμως μετά το ζευγάρι χώρισε, και η Dorothy, που πλέον είχε εγκαταλείψει την υποκριτική κι είχε στραφεί στην όπερα, για να αποφύγει το σκάνδαλο μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της. Εκτός από τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που τη βρίσκουν στην Ιταλία, όπου σύμφωνα με παρότρυνση της μητέρας της εντάσσεται στο φασιστικό κίνημα. Αργότερα όμως η Dorothy συνελήφθη από την Γκεστάπο ως κατάσκοπος, φυλακίστηκε στο Μιλάνο, αλλά κατάφερε να διαφύγει το 1944, μαζί με τον δημοσιογράφο Ιndro Montanelli και τον στρατηγό Bartolo Zambon.
