Η πανδημία του Covid-19 που έμελλε να δείξει πόσο ευάλωτοι είμαστε μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο κακό (εντάξει ίσως όχι όλοι, κάποιοι κοινωνούν και δεν τους πιάνει), δημιούργησε την ανάγκη μιας κάποιας στολής που θα μας προφυλάξει από τους ασυμπτωματικούς, τους φορείς ή έστω τα ύποπτα κρούσματα.
Εκτός από τη μάσκα που θεωρείται βασικό αξεσουάρ και συνήθως φοριέται με όλους τους λάθος τρόπους, μπήκαν στη ζωή μας και τα γάντια νιτριλίου ή αλλιώς τα γάντια μιας χρήσης που φτιάχνονται από ένα είδος πλαστικού. Αφού χρησιμοποιηθούν, καταλήγουν -στην καλύτερη περίπτωση- μέσα σε κάδους ή ακριβώς έξω από αυτούς -καθώς ως γνωστόν την χαμένη βολή ούτε ο Τζόρνταν δεν την μαζεύει. Οι περισσότεροι σιχτιρίζουμε όταν τα βλέπουμε πεταμένα, λίγοι όμως θα πέσουν στα γόνατα να τα μαζέψουν. Η κουλτούρα του στριψίματος του κεφαλιού από την άλλη πλευρά, που καλλιεργείται συστηματικά από τα 80s, δεν έχει καταφέρει να αναστραφεί για να μπορέσουμε να δούμε την άβολη αλήθεια κατάματα. Μέχρι να γίνει αυτό, όσοι δεν θέλουμε άλλο πλαστικό στις θάλασσες και τις ζωές μας θα αναζητάμε τις ιστορίες και τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τον επίμονο αυχένα.
Πρωταγωνιστής στην ιστορία του Δημήτρη Λιόση, ενός από τους σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες, είναι ένας λαγός, γνήσιο παιδί της πανδημίας, με ανοσία της αγέλης. Ο Covid 19-2020. Τον ανακάλυψα στα Social Media, όταν σκρολάροντας ανάμεσα σε -άλλοτε σεξιστικά, άλλοτε απλώς βαρετά- σποτάκια με οδηγίες αυτοπροστασίας, πετάχτηκε, όπως θα έκανε κάθε λαγός που σέβεται τη φύση του και τα μακριά του πόδια, μπροστά μου.