«Εχω τεράστια περιέργεια, έχω κάνει λιγότερα απ' όσα θα' θελα κι ας έχω κάνει πολλά. Δεν έχω κανένα ταμπού, δεν βάζω καμία ταμπέλα. Το γούστο μου ακόμα διαμορφώνεται όπως και η αισθητική μου, που κινείται προς μια περιοχή. Αν μπορούσα να δοκιμάσω κι άλλα πράγματα θα το έκανα με χαρά. Από τα 20 μου είχα στρατηγική για δύο πράγματα. Οτι θα πρέπει να είμαι και γνωστός, γιατί η αναγνωρισιμότητα είναι καθοριστικής σημασίας για τις επιλογές, και ότι θα πρέπει να πληρώνομαι σ' αυτή την δουλειά. Είδα ηθοποιούς που είχαν εγκλωβίσει τον εαυτό τους σε περιοχές αυστηρά θεατρικές, κλειστές, κι εκεί στα 50-60 όλο αυτό μαύριζε, δεν είχε πια χαρά. Κι απ' την άλλη, έβλεπα ότι αν η αναγνωρισιμότητα δεν γίνει πολύ προσεκτικά και δεν ισορροπήσει με το λεγόμενο θέατρο έρευνας, ρεπερτορίου, ποιοτικό –αν κι όλες οι λέξεις λάθος είναι-, τότε πάλι καίγεται αυτό το χαρτί. Οπότε, η βασική στρατηγική μου είχε να κάνει μ' αυτόν τον κύβο του Ρούμπικ και πώς να ξεκλειδώσει σωστά, ώστε να κλειδώσει σωστά στο τέλος της μέρας. Να ζεις απ' αυτή την δουλειά, να κάνεις τα πράγματα που σ' αρέσουν και να είσαι κι εσύ κι οι άλλοι διαθέσιμοι στην άσκηση. Μ' ένοιαζε πολύ να ασκηθώ. Να μην φτάσω στην ηλικία που είμαι τώρα και να μην έχω δοκιμάσει εγκαίρως συγκεκριμένες περιοχές του θεάτρου. Γιατί σε εποχές άγνοιας κινδύνου, που είσαι τολμηρός και άφοβος, διαμορφώνεσαι. Κι αυτό είναι άθληση –αν δεν συμβεί τότε δεν μπορεί να συμβεί μετά.
Συγκροτημένος; Ή και καθόλου. Είμαι και τα δύο, υπάρχει κι εκεί ένα δίπολο. Δεν ήταν αποτέλεσμα συγκρότησης ότι έκανα οικογένεια νωρίς, αλλά άγνοιας κινδύνου, πάλι. Είχα την επιθυμία να κάνω οικογένεια, ν΄αποκτήσω παιδιά και ταυτόχρονα πλήρη άγνοια, ένα θράσος, μια πίστη ότι μπορώ, κι μ΄έναν μεγάλο τρόμο.
»Τα έζησα περισσότερο τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά κι ήμουν κι εγώ μικρός. Μ΄αρέσει ο ρόλος του πατέρα. Και με δυσκόλεψε και με τρόμαξε και έχασα κάποια πράγματα και κέρδισα κάποια άλλα. Δεν γίνεται να τα΄χουμε όλα σ΄αυτή την ζωή. Και δεν γίνεται να λυπόμαστε που δεν τα΄χουμε. Για να είμαι ειλικρινής και αληθινός, υπάρχουν πράγματα που μετάνιωσα που τα έχασα –έτσι είναι η ζωή. Αν αποφασίσεις να πας στο βουνό θα χάσεις την θάλασσα. Παρόλο που είμαι πολύ ανισόρροπος, ισορροπημένα έγιναν τα πράγματα.
Έχω κάνει λιγότερα απ' όσα θα' θελα κι ας έχω κάνει πολλά
Ο γιος μου είναι 16 στα 17, φουλ εφηβεία, και η κόρη μου 8 στα 9, ζωντανή παιδική ηλικία. Τώρα είναι πιο εύκολα, γιατί εγώ είμαι πιο εύκολος. Οι ενοχές μου είναι λιγότερες, η σχέση με τον εαυτό μου καλύτερη -είμαι λίγο πιο ήρεμος. Οπότε κι η σχέση μου με τα παιδιά είναι πιο ήρεμη.
Την δουλειά μου δεν την διαφημίζω στα παιδιά μου –εμπεριέχει και την αναγνωρισιμότητα που είναι καπελωτική. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί. Θέλει διπλό κόπο για να΄χει την δική του ταυτότητα.
Οι έρωτες; Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τρελά πράγματα για τον έρωτα. Γενικά η τρέλα με τρομάζει, με τρομοκρατεί –την αφήνω όλη για το θέατρο. Συνδέεται με την απώλεια της συνείδησης κι αυτό μου προκαλεί τρόμο. Ερωτεύομαι παράφορα με τον τρόπο μου –αν και δεν ξέρω τι είναι να ερωτεύεσαι παράφορα, αλήθεια. Δεν έχει ξεπεράσει ποτέ το λογικό μου ο έρωτας. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι ο έρωτας. Φυσικά κι έχω κλάψει, πολλές φορές. Δεν έχω παρακαλέσει πολύ (μ΄έχουν παρακαλέσει κατά καιρούς), από θέση, όχι γιατί δεν το θέλω. Ξαναλέω: Το λογικό είναι πολύ ισχυρό σε μένα, άρα και η άμυνα. Ξαναγυρίζω πίσω στα παιδικά χρόνια και στο πόσο εύκολο είναι να πληγωθώ. Εκεί δημιουργείται μια τεράστια αμυντική δύναμη. Είναι κάτι που προσπαθώ να σπάσω, να επιστρέψω στον εαυτό μου να πονέσει -δεν μου είναι εύκολο. Ελπίζω ότι μεγαλώνοντας θα είναι καλύτερα –είμαι ήδη καλύτερα, μου επιτρέπω περισσότερα».
«Η αναγνωρισιμότητα μου συνέβη από πολύ νωρίς και λίγο-λίγο, ευτυχώς. Τίποτα δεν συνέβη που να μου κουνήσει το κεφάλι. Δεν βγήκα ποτέ στον δρόμο κι έγινε χαμός. Ηδη απ΄τα είκοσι είμαι κάπως γνωστός, ως τα τριάντα είμαι γνωστός. Ετσι γλίτωσα από απωθημένα ή την μεγάλη φιλοδοξία να συμβεί, γιατί συνέβη. Δεν κυκλοφορώ στον δρόμο με την αίσθηση ότι είμαι γνωστός. Αν κάποιος με σταματήσει είναι γιατί με βλέπει στην τηλεόραση, όχι γιατί μ΄εκτιμάει, το δέχομαι σαν αποτέλεσμα μιας διαδρομής –τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν θέλω ν΄ασχολούνται όμως με την προσωπική μου ζωή, καθόλου. Δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ένα τίμημα που πρέπει οπωσδήποτε να πληρώσω. Κάποια στιγμή μπορεί να δημοσιευτεί κάτι και ξέρω ότι είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Αν κάνεις ηλιοθεραπεία μπορεί και να σ΄αρπάξει ο ήλιος –από εκεί μέχρι να πάθεις εγκαύματα, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δεν γίνεται όμως να θέλεις να κάνεις ηλιοθεραπεία χωρίς να σ΄αρπάξει καθόλου ο ήλιος, αυτό έχει μέσα του ένα φαταουλισμό. Και δεν τον έχω. Είναι λογικό ν΄ασχοληθεί κάποιος με την προσωπική μου ζωή, και κάπως παίρνει το σήμα ότι δεν έχει και πολύ χώρο και τελειώνει εκεί. Αν εσύ την εκθέτεις μέσα από τα social media –τότε, κάποια στιγμή μπορεί να γίνει και καμιά χοντράδα...
»Επιτυχία; Λοιπόν, τον άλλο μήνα γίνομαι 43. Είμαι άνδρας, ηθοποιός, μεσαίας εμφάνισης. Η ζωή μου είναι πολύ εύκολη. Εχω ένα μεγάλο προβάδισμα έναντι των γυναικών συναδέλφων μου κι ένα ακόμα μέσα στο ρεπερτόριο. Το θέατρο έχει πολλή αντρική διανομή και από φύση πολύ λιγότερους άνδρες. Από μικρός ως σήμερα είχα πάντα την υπενθύμιση “χρειάζεσαι”, “είσαι χρήσιμος”. Επιλέγω συνειδητά την λέξη χρήσιμος και όποτε μπορεί να νιώσω λίγο παραπάνω, επιστρέφω σ΄αυτήν. Μου είναι πολύ πιο ωραίο το χρήσιμος. Και όσο είσαι χρήσιμος θα είσαι ενεργός και όσο θα είσαι ενεργός θα κάνεις αυτό που σ΄αρέσει και αν σου τυχαίνουν και μια-δυο επιτυχίες κάθε τόσο, αυτές είναι εκεί για να πριμοδοτούν κι άλλο το να μπορείς να επιλέξεις. Ως εκεί...».
