Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, σπούδασε και δούλεψε στο ΚΘΒΕ μέχρι να διεκδικήσει την θέση του στην πρωτεύουσα. Και τα κατάφερε. Με το «Maestro» έζησε την καλή πλευρά της δημοσιότητας αλλά και την ζήλεια, τον φθόνο. Τώρα ετοιμάζεται για τον «Ιππόλυτο» στην Επίδαυρο. Είναι 32 χρόνων και θέλει να τον θυμούνται με ένα χαμόγελο.
«Μεγάλωσα μέσα σε περιοδείες και καμαρίνια. Ηταν πραγματικά αυτονόητο ν΄ασχοληθώ με το θέατρο, να γίνω ηθοποιός. Ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι άλλο. Από παιδί είχα δείξει μια κλίση στην έκθεση, να κάνω χαζομάρες, να τραγουδάω, να είμαι το επίκεντρο της προσοχής. Αυτό βέβαια ευτυχώς εξελίχθηκε σε κάτι καλλιτεχνικό και όχι ματαιόδοξο. Δεν μ΄ενδιαφέρει να΄μαι το κέντρο της προσοχής, μ΄ενδιαφέρει να κάνω την δουλειά μου, να μαγεύεται ο κόσμος, να μετακινείται -να φεύγει λίγο διαφορετικός από ό,τι ήρθε.
»Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να΄χω άλλη επιλογή, γιατί είναι ένας κόσμος πολύ μαγικός για ένα παιδί. Σαν να ζει σ΄ένα παραμύθι. Οι πρώτοι μου ήρωες ήταν ξεκάθαρα οι γονείς μου. Παράλληλα είδα από πολύ νωρίς και την άλλη πλευρά του θεάτρου, την δύσκολη, την κουραστική αλλά και την πικρή. Γιατί κι η ζωή του ηθοποιού κάπως είναι νομαδική.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Βέβαια κι εγώ μετανάστης είμαι. Έφυγα απ΄την Θεσσαλονίκη, όπου ως μετανάστης πήγα. Οι γονείς μου δούλευαν στο Εθνικό Θέατρο και σε κάποια φάση δεν ήταν πια στο Εθνικό. Επέλεξαν ν΄ανέβουν στην Θεσσαλονίκη, γιατί ήταν από εκεί η καταγωγή του πατέρα μου. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά, γύρω στα πέντε πήγα στην Θεσσαλονίκη. Μετά αναγκάστηκα να φύγω για μια καλύτερη συνθήκη εργασίας -η Θεσσαλονίκη έχει ταβάνι.
»Εχω έναν αδελφό και μια ετεροθαλή αδελφή. Υπήρξε μεγάλη δυσκολία στην ανατροφή μας, ιδίως μέσα στο πλαίσιο της νέας τάξης πραγμάτων για τα παιδιά που απαιτεί γλώσσες, αθλητισμό… Εμάς δεν μας έλειψε τίποτα -κι αυτό το ξέρει η ψυχούλα των γονιών μου.
»Από τα παιδικά μου χρόνια έχω μόνο ωραίες αναμνήσεις. Στην εφηβεία ήμουν αρκετά αγρίμι. Υπήρχαν δυσκολίες, οικονομικές, αλλά κάπως κατάφεραν οι γονείς μας να μην τις νιώθουμε. Τους ευγνωμονώ. Αργότερα συνειδητοποίησα τις θυσίες τους για να κάνω εγώ τ΄όνειρό μου πραγματικότητα. Μεγάλωσα με αδελφικούς φίλους, με πολλή αγάπη, σε γειτονιές, αλάνες, είπα τα κάλαντα, πρόλαβα την δραχμή.
Μετά το σχολείο έδωσα εξετάσεις στο ΚΘΒΕ –όχι στο Εθνικό, λόγω οικονομικών δεν μπορούσα να΄ρθω στην Αθήνα. Θα θελα να’χα δώσει. Ωστόσο το Κρατικό είναι μια σπουδαία σχολή. Άρχισα να δουλεύω ήδη απ΄το δεύτερο έτος–μουσικός σε θεατρική παράσταση αλλά και ηθοποιός. Η σχολή μας έμαθε να είμαστε ανελέητοι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κάνουμε οτιδήποτε. Δούλεψα στο Κρατικό απ΄το 2011 ως το 2019. Ημουν πολύ τυχερός. Γιατί μαζί με την δουλειά, συνεργάστηκα με ωραίους ανθρώπους, τον Μαρμαρινό, τον Μοσχόπουλο, τον Μιλιβόγιεβιτς. Είχε ανοίξει και το ΚΘΒΕ, δεν είχε πια την παλιά του εσωστρέφεια. Και οι συνθήκες, σαν οικογένεια. Μετά, ήταν επιλογή μου να φύγω.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Τώρα έχω καταφέρει να βρω εδώ στην Αθήνα παρόμοιες συνθήκες, στο θέατρο Πορεία, στα γυρίσματα. Είναι τύχη να βρίσκεσαι πάντα με ανθρώπους που ταιριάζεις. Βέβαια έχει να κάνει και με την ανατροφή σου, με το τι κουβαλάς.
Από παιδί ασχολήθηκα με την μουσική, τραγουδούσα. Οταν αργότερα γνώρισα το ροκ, μπήκα σ΄έναν κόσμο κι άρχισα να ψάχνω. Ζήτησα απ΄τον πατέρα μου να μου πάρει κιθάρα και μετά έφτιαξα με τους φίλους μου μια μπάντα. Επειδή ήθελα να μοιάσω στα είδωλά μου, άρχισα να μαθαίνω μουσική, να τραγουδάω, να εξελίσσομαι. Περνούσα καλά. Η μπάντα συνέχισε χωρίς εμένα –από κάποια στιγμή και μετά δεν υπήρχε χρόνος, είχα το θέατρο.
Την παρουσία μου στην Αθήνα την διεκδίκησα. Ενώ βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη γνώρισα τον Αρη Μπινιάρη σ΄ένα σεμινάριο του ΚΘΒΕ, κάπως ταιριάξαμε. Διεκδίκησα πολύ να δουλέψω μαζί του, ήμουν πολύ πιεστικός. Μ´άκουσε και με φώναξε σε μια δουλειά στην Αθήνα (“Ο χορός της φωτιάς”). Μάζεψα τα μπογαλάκια μου και κατέβηκα.
Ταυτόχρονα είχα μια επικοινωνία με το θέατρο Πορεία, όπου τους είχα αφήσει το βιογραφικό μου -μου τηλεφώνησαν για να με δουν. Εκείνο τον καιρό είχα παραστάσεις
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
στην Θεσσαλονίκη και δεν μπορούσα να πάω στις οντισιόν. Με δέχτηκαν ωστόσο μια Δευτέρα που εγώ είχα ήδη κανονίσει να κατέβω στην Αθήνα για να δω στο Πορεία μια παράσταση του Μπινιάρη… Πόσο συγκυριακά ταίριαξαν όλα. Μετά την οντισιόν με τον κύριο Τάρλοου, μου έκανε πρόταση για το “Δόξα Κοινή”.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι ή να ντρέπεσαι όταν πιστεύεις ότι έχεις να προσφέρεις κάτι. Κι εγώ το πίστευα ειλικρινά.
Η Αθήνα δίνει τις ευκαιρίες, το βλέπω καθημερινά –η Αθήνα είναι η Ελλάδα, κι αυτό είναι άσχημο. Θάθελα να μπορώ να κάνω ό,τι κάνω εδώ, στην πατρίδα μου, στην Θεσσαλονίκη. Δεν γίνεται όμως.
Η τηλεόραση; Πριν το “Maestro” είχα συμμετάσχει στον “Ηλιο”. Τότε, εγώ πίστευα ακόμα σε θεατρικούς και τηλεοπτικούς ηθοποιούς, όχι πια. Ως παιδί του θεάτρου δεν είχα φανταστεί ότι θα κάνω τηλεόραση, είχα κι έναν φόβο. Και δειλά-δειλά έκανα διάφορα casting. Ετυχε να προκύψει αυτός ο ρόλος στον “Ηλιο”, σαν δεύτερη δουλειά. Ακολούθησε το lockdown, ακυρώθηκε το θέατρο, οπότε ο “Ηλιος” έγινε η βασική μου. Κι ενώ είχα συμφωνήσει για λίγα επεισόδια, κάπως ταιριάξαμε, κάπως τους άρεσα κι έτσι ο ρόλος «έφυγε» όταν τέλειωσε για τα καλά ο ήρωας. Μου΄δωσε πολλές εμπειρίες αυτή η συνεργασία. Εκεί γνώρισα τον Αντίνοο Αλμπάνη που με πρότεινε στον Παπακαλιάτη κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω στο “Maestro”……
Εννοείται ότι πέρασα οντισιόν στον Παπακαλιάτη, σκληρή συναισθηματικά. Γίνεται αλλιώς; Είχα αγωνία γιατί το΄θελα πολύ. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μου΄χει πει κακή κουβέντα για τον Χριστόφορο, και φυσικά αυτό επιβεβαιώθηκε. Ενοιωθα ότι θα είναι κάτι πολύ ωραίο. Ηταν κι ο ρόλος πρόκληση, να παίξω ένα παιδί ούτε είκοσι χρόνων. Μέχρι να καταλήξει ο Χριστόφορος στο ζευγάρι των δύο αγοριών, μας έβγαλε την πίστη!
Πρώτα δοκιμάστηκα για τον άλλον ρόλο, πίστευα ότι ταιριάζω περισσότερο. Αλλά μας δοκίμασε εναλλάξ και για τους δύο ρόλους ο Χριστόφορος. Δουλεύαμε με τον Γιώργο (σ.σ. Μπένο), γνωριζόμασταν ήδη, απ΄τον “Ηλιο”.
Δεν μπορώ να πω ότι ήταν εύκολος ο ρόλος του Αντώνη, γιατί αφορά πολύ λεπτά θέματα της κοινωνίας, αλλά η σκέψη ήταν η ειλικρίνεια και η αλήθεια. Εβαλα τον εαυτό μου σ΄αυτή την θέση - εγώ είμαι αυτός ο ρόλος. Ολοι οι ρόλοι είμαστε εμείς και χρησιμοποιούμε άλλα στοιχεία για να τους εμπλουτίσουμε και να τους κάνουμε όσο πιο ζωντανούς γίνεται στα μάτια των θεατών. Δεν ένοιωσα ότι κάνω κάτι κόντρα. Η σεξουαλικότητα δεν μας αφορά –ευτυχώς έχουμε καταλήξει σ΄αυτό. Το ότι είσαι ομοφυλόφιλος δεν σημαίνει ότι θα παίξεις διαφορετικά. Απλά ακολουθείς ένα σενάριο και αντί να είσαι ερωτευμένος μ΄αυτό που κάποιοι άλλοι θεωρούν φυσιολογικό, μια κοπέλα, είσαι ερωτευμένος μ΄ένα αγόρι. Σεναριακό είναι το θέμα όχι υποκριτικό.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Ναι, με δυσκόλεψαν κάποιες σκηνές –τρεις συγκεκριμένα. Η σκηνή που έπρεπε να πάθω ένα mental breakdown. Γιατί προφανώς όταν ένα παιδί ψάχνει την σεξουαλικότητά του, βιώνει τον κοινωνικό ρατσισμό, προσπαθεί να κρυφτεί αλλά δεν θέλει, έχει έναν πατέρα που το παίζει προοδευτικός αλλά δεν είναι, έχει ένα αγόρι με το οποίο είναι ερωτευμένος, το οποίο ο πατέρας του το δέρνει με αλυσίδα, κάποια στιγμή φτάνεις, ως ρόλος, σε μια φρίκη… Είναι τότε που εισβάλλει στο δωμάτιο της μητέρας του και της ζητά να πάρει τα χάπια που παίρνει κι εκείνη. Ήταν κι από τα πρώτα γυρίσματα.
Η δεύτερη σκηνή ήταν όταν έπρεπε να συναντήσω τον Γιώργο/Σπύρο χτυπημένο, αιμόφυρτο, και φοβάμαι για την ζωή του, και πρέπει να φωνάξω για βοήθεια… Ηταν έντονη σκηνή και συναισθηματικά και σωματικά γιατί σχεδόν τον κουβαλούσα. Και προφανώς η σκηνή του φόνου, πολλή ισχυρή. Απλώς επειδή γυρίστηκε προς το τέλος, είχαμε την εμπειρία και γι΄αυτό είχαμε μεγαλύτερη ψυχραιμία
Το τραγούδι; Αυτό κι αν ήταν μια φοβερή συγκυρία. Οταν κατάλαβα ότι υπάρχει μια μουσική χροιά στο σενάριο, εγώ είπα στον Χριστόφορο ότι τραγουδάω, μήπως το χρησιμοποιήσει. Κι αυτό το λέω στο πλαίσιο ότι δεν πρέπει να φοβάσαι ή να ντρέπεσαι και να νομίζεις ότι είσαι ψώνιο, αν πεις ότι κάτι ξέρεις να κάνεις καλά. Ο Χριστόφορος είχε γράψει για τον ρόλο μου ότι “έπαιζε μπάσο σ΄ένα μπαράκι” και τον ρώτησα αν το΄ξερε ότι παίζω μπάσο. Δεν το’ ξέρε. Του είπα ότι και τραγουδάω. Και επειδή ο Χριστόφορος είναι τόσο έξυπνος, και ακούει τους συνεργάτες του, σκέφτηκε κάποια πράγματα. Του πρότεινα να τραγουδήσω Queen στο πρώτο επεισόδιο και του άρεσε γιατί ήταν και συμβολικό το κομμάτι. Αργότερα σκέφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι “Το τυχερό μου αστέρι”.
Την επιτυχία της σειράς την περίμενα από άποψη καλλιτεχνική. Ολο αυτό που συνέβη με την τηλεθέαση, το Netflix κι όλα τ΄άλλα, προφανώς και δεν τα περίμενα. Ούτε να μου λένε στο δρόμο για “Το τυχερό μου αστέρι”…
Αν φοβήθηκα την δημοσιότητα; Νομίζω ότι ήρθε σε καλή ώρα, και λόγω ηλικίας, γιατί σε αποτρέπει απ΄το να πάρουν τα μυαλά σου αέρα. Μεγάλωσα σ΄ένα περιβάλλον που φοβόμουν τι θα μου ξημερώσει εργασιακά. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι σε κακή μοίρα –όσοι δουλεύουμε είμαστε τρομερά τυχεροί, άσχετα με το αν αξίζουμε ή όχι. Εχω μεγαλώσει μέσα στην έκθεση και ξέρω ότι το επάγγελμά μου είναι κοινωνικό. Εχω το σπίτι μου να πάω για να μην μ΄ενοχλήσει κανένας. Οταν είμαι έξω στον δρόμο, αν κάποιος μου μιλήσει ή κάνει κάποια αναφορά στην σειρά, γιατί να μην χαίρομαι; Είναι σαν να με χειροκροτούν όταν υποκλίνομαι στο θέατρο.
Ως τώρα έχω ζήσει την καλή πλευρά της δημοσιότητας, όταν έχεις δώσει μια χαρά και στην γυρίζουν πίσω. Αλλά η παρέμβαση στην προσωπική μου ζωή μ΄ενοχλεί. Γι΄αυτό και δεν απαντώ, δεν λέω τίποτα.
Ο στόχος ο δικός μου ήταν να κάνω τον ρόλο με όσο μεγαλύτερη ειλικρίνεια και αλήθεια. Χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το ξέρεις, εκπροσωπείς ταυτόχρονα μια κοινότητα. Εγώ δεν είχα επίγνωση του πόσο σημαντικός είναι αυτός ο ρόλος γι΄αυτή την κοινότητα. Το έκανα με μια αθωώτητα. Δεν ασχολήθηκα με το κοινωνικό, αλλά με το υποκριτικό. Ούτως ή άλλως το είχα στο μυαλό μου ως κάτι φυσιολογικό. Οφείλω να πω ότι όντως η κοινότητα μ΄έχει αγκαλιάσει τρομερά, μ΄ευχαριστεί, μου στέλνει δώρα. Εχω συγκινηθεί απ΄τα μηνύματα που έχω λάβει από ανθρώπους που αποφάσισαν να κάνουν come out μετά απ΄την σειρά, μετά απ΄την δική μου σκηνή. Ολα αυτά μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και επιβεβαιώνουν τον ρόλο της τέχνης: Να σ΄αλλάζει, να σου ανοίγει τους ορίζοντες, να καταλαβαίνεις πράγματα… Υπάρχουν άνθρωποι που είδαν την σειρά και αναρωτήθηκαν μετά γιατί να μην μπορούν να είναι μαζί αυτά τα παιδιά, ποιον πειράζουν. Βέβαια στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά και στα θέματα κακοποίησης γυναικών και στον ρατσισμό κατά των ομοφυλοφίλων και, και, και...
Δεν ξέρω το τέλος του “Maestro”. Η συνέχεια της σειράς έχει την απαραίτητη εξέλιξη, ρεαλιστική και σουρεαλιστική μαζί, μετά από ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Δεν γίνεται να μην επηρεάσει έναν έφηβο που μόλις έχει ενηλικιωθεί ότι σκότωσε έναν άνθρωπο. Οπότε υπάρχει μια πιο σκοτεινή ψυχολογική προσέγγιση στους ήρωες, γιατί σχεδόν όλοι επηρεάστηκαν απ΄αυτό -κάποια στιγμή άλλωστε θα ερευνηθεί
Η πορεία του ήρωά μου δεν θα΄χει την ανεμελιά που είχε στην αρχή της σεζόν, θα΄χει περισσότερο σκοτάδι. Δεν τα πάω άσχημα με το σκοτάδι, ούτε μου είναι πιο εύκολο. Αλλά με την εμπειρία της προηγούμενης σεζόν και με την συνεργασία που είναι υπέροχη, μπορώ να συγκεντρωθώ. Πιστεύω ότι είναι πιο ουσιαστική η συνέχεια αυτής της ιστορίας. Γιατί βλέπουμε πιο καθαρά τα αποτελέσματα των πράξεων.
Το σημαντικότερο στην δουλειά είναι οι προσωπικές σχέσεις. Είμαι τόσο τυχερός γιατί όπου πάω με υποδέχονται μ΄ένα χαμόγελο. Αυτός είναι ο στόχος μου.
Μετά; Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να συνεχίζω να εκπαιδεύομαι. Γι΄αυτό γυμνάζομαι, κάνω φωνητική και ετοιμάζομαι για οποιαδήποτε συνέχεια. Ετσι ήμουν κι έτσι είμαι. Η δουλειά έχει την απόλυτη προτεραιότητα στην ζωή μου. Οπότε ό,τι κάνω, είναι γύρω απ΄ αυτό. Είμαι στρατιώτης του θεάτρου, τώρα και της τηλεοπτικής πραγματικότητας. Το θέατρο είναι αθλητισμός και μαραθώνιος. Θωρακίζομαι για ν΄αντέχω τα πάντα –χτυπήματα, επιτυχίες, απαιτήσεις. Και δεν σταματάω να ονειρεύομαι. Το μόνο που θέλω είναι να με θυμούνται, να με θυμούνται μ΄ένα χαμόγελο.
Αν ένοιωσα ζήλεια, φθόνο; Εννοείται. Στην αρχή με σόκαρε γιατί είχα μάθει να μ΄αγαπάνε. Ναι έχω αισθανθεί τρομερό φθόνο -λόγω του “Maestro”, λόγω του Χριστόφορου, κυρίως από συναδέλφους μου αλλά έχω μάθει να μην μ΄ενδιαφέρει . Σε περιμένουν στην γωνία… Και τώρα λένε γιατί να παίξω τον Ιππόλυτο. Νομίζουν ότι η Ευαγγελάτου κάθισε και είδε το “Maestro” και είπε θα πάρω τον Χαλκιά για να κάνω επιτυχία. Ούτε καν. Με είχε δει στο Πορεία.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Εννοείται ότι υπάρχει ζήλεια, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι γι΄αυτό. Βάζω τα απαραίτητα Χ σε ανθρώπους που πρέπει και συνεχίζω να πηγαίνω εκεί που μου προσφέρουν και προσφέρω χαμόγελο. Στην αρχή μ΄επηρέαζε πολύ, ένοιωθα δηλητηριασμένος, έναν κόμπο στο στομάχι, ότι πρέπει ν΄απολογηθώ. Τώρα δεν με νοιάζει. Το΄μαθα πολύ γρήγορα όλο αυτό, ευτυχώς. Αν κάτι δεν είμαι στην ζωή μου είναι διπρόσωπος ψεύτης –και υπάρχουν άπειροι, τοξικοί, κομπλεξικοί.
Η μόνη δύναμη που μου έδωσε η επιτυχία είναι να μπορώ να πω κάποια όχι μ΄ευκολία. Κατά τ΄άλλα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αντιθέτως τώρα έχω εγώ περισσότερες απαιτήσεις απ΄τον εαυτό μου. Οπότε τρέχω, τρέχω, τρέχω και θέλω να μπορώ να τρέχω».
«Ιππόλυτος» στην Επίδαυρο
Δεν ήξερα ότι πρόκειται για τον ρόλο του Ιππόλυτου, δεν το περίμενα. Πίστευα ότι ήταν για κάποιον Αγγελιοφόρο, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό θα ήταν εύκολο. Οταν πήγα και μου ζήτησε η κυρία Ευαγγελάτου να διαβάσω Ιππόλυτο, αγχώθηκα. Γρήγορα προσπάθησα να συνέλθω και μπήκα μ΄όλες μου τις δυνάμεις.
Δεν το περίμενα ότι θα μ΄επέλεγε, όχι γιατί δεν έχω πίστη στον εαυτό μου, αλλά γιατί έχω συνηθίσει αλλιώς τα θεατρικά πράγματα στην Ελλάδα. Οτι θα με θεωρούσε μικρό, αλλά τι μικρό; Είμαι 32 χρόνων, δώδεκα χρόνια δουλεύω στο θεάτρο επαγγελματικά. Νομίζω ότι συνεννοηθήκαμε ωραία με την Κατερίνα Ευαγγελάτου, μετά τις οντισιόν.
Είμαι ενθουσιασμένος. Ο ρόλος, η συνεργασία, η ομάδα. Ολα αυτά που ακούγονται κλισέ, είναι αλήθεια: Περνάω πολύ καλά, είμαι ο εαυτός μου, δεν μου χρειάζεται καμία σοβαροφάνεια πρωταγωνιστική. Και την πλάκα μας κάνουμε, κι η δουλειά μας γίνεται και προσπαθούμε όλοι με το ίδιο όραμα να πάμε παρακάτω και να πούμε μια σπουδαία ιστορία.
Ως παιδί έχω πάει πολλές φορές στην Επίδαυρο, έχω δει τους γονείς μου να παίζουν, έχω παίξει ήδη μια φορά, στον Χορό της “Ιφιγένειας εν Ταύροις” του Θωμά Μοσχόπουλου με το ΚΘΒΕ (2015). Δεν είναι πρώτη φορά αλλά είναι η πρώτη με μια συνθήκη μεγαλύτερου βάρους».
«Ιππόλυτος» του Ευριπίδη από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Παίζουν: Ορέστης Χαλκιάς, Κόρα Καρβούνη, Γιάννης Τσορτέκης, Ελενα Τοπαλίδου, Μαρία Σκουλά κ.ά. Στην Επίδαυρο 7-8 Ιουλίου, ακολουθεί περιοδεία
