«Ποια γυναίκα θαυμάζεις;» 10 σύγχρονες γυναίκες απαντούν

Το ελληνικό #metoo βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως και σε εξέλιξη βρίσκεται και η επιδίωξη των γυναικών να εκπροσωπούν οι ίδιες τον εαυτό τους. Οι φεμινίστριες του 2021 δεν ζητούν τη βοήθεια ή την συμπαράσταση των ανδρών. Απαιτούν τον χώρο που τους αναλογεί ώστε να εκφράζουν οι ίδιες τους αγώνες και τα θέλω τους. Τη σημερινή Ημέρα της Γυναίκας δεν έχουμε ανάγκη να ακούσουμε άντρες που στηρίζουν τον αγώνα μας. Έχουμε ανάγκη από γυναίκες που δίνουν τον αγώνα αυτόν.

Η ενδυνάμωση της γυναικείας αλληλεγγύης είναι από τα βασικά στοιχεία του φεμινιστικού κινήματος. Γι' αυτό και το Bovary ζήτησε από 10 σύγχρονες Ελληνίδες να απαντήσουν στην ερώτηση «ποια γυναίκα θαυμάζεις;».

Ιδού τι μας απάντησαν:

Νατάσσα Μποφίλιου: «Η γυναίκα που θαυμάζω περισσότερο, είναι η μητέρα μου»

Για το θάρρος και την κορυφαία απόφαση να φέρει στη ζωή τα αδέρφια μου και μένα και να σταθεί ακούραστη και ακέραιη στην προσπάθεια για την ατομική μας ευτυχία αλλά και την ανάπτυξη ενός αισθήματος συλλογικότητας.

Κι όλα αυτά χωρίς να χάσει τον εαυτό της.

Η μητέρα μου μαζί με τα σπουδαία αλλά και τα λάθη της, είναι  πρότυπο μου.

Nίκη Σερέτη: «Η Μπέττυ, πρωτεργάτρια του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, αγωνίστρια κατά της βίας, του ρατσισμού και των διακρίσεων»

« - Μπα ζεις; Νομίζαμε πως πέθανες»

Ο Περικλής, η Ελισάβετ,  η Βακαλίδου, η Μπέττυ. Γεννημένη στις Φέρες του Έβρου από οικογένεια αγροτική. Σώμα ομοίωμα, κρεμασμένο ανάποδα. Από νωρίς ανακάλυψε την κλίση της. Έγινε ο Ιερέας της ζωής της.

Δεινά πισθάγκωνα: αναμορφωτήριο ανηλίκων, καμαρότος στα καράβια, λαθρομετανάστης στην Αμερική, εκδιδόμενη τραβεστί, συλλήψεις, πορνεία, ξύλο, δίκες, γιαουρτώματα. Προορισμένη για ναυαγός, γίνεται εντέλει ο Άσωτος Σωτήρας του εαυτού της. Η νυχτοπεταλούδα που ρίχνει γέφυρα πάνω απ' τον κόσμο.

Από τα ρηχά στα άπατα: συγγραφή βιβλίων που γίνονται μπεστ σελερ, συνεντεύξεις στη Liberation και Le Figaro, ρόλοι στο θέατρο και στο σινεμά, υποψηφιότητες βραβείων, περιζήτητη στους πνευματικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους.

 «- Μπέττυ κερδίσατε» της έγραψε μεταξύ άλλων ο Ζαν Ζενέ σε μια επιστολή θαυμασμού και συμπαράστασης, αναφερόμενος στην διαμάχη της με τον Ταχτσή.

Πρωτεργάτρια του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, δίνει τους αγώνες της, κατά της βίας, του ρατσισμού και των διακρίσεων. Γίνεται η πρώτη διάσημη Ελληνίδα Τρανς. Η ελευθερία της εξαρτάται από την ελευθερία των άλλων.

34  χρονών κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου. Πάντα την εξίταραν οι μεταμορφώσεις. Η ηρωΐδα ανατινάζεται και από μέσα της εκσφενδονίζεται το ανοίκειο. Πίδακες οδύνης και ηδονής. Έχει γίνει γυναίκα. Το χτυπημένο τατουάζ στο μπράτσο της  "trust no one".

Αμαλία Καβάλη: «Μια γυναίκα το μήνα δολοφονείται από άτομο του στενού της περιβάλλοντος»

Θαυμάζω τη γυναίκα που κατοικεί στην Ελλάδα -Ελληνίδα και μη- μιας και η χώρα μας φιγουράρει στην τελευταία θέση του δείκτη ισότητας των φύλων σε ευρωπαϊκό επίπεδο όλες τις χρονιές που έχει διεξαχθεί στατιστική έρευνα από το 2013 και μετά. Η στατιστική δεν είναι ένα ψυχρό νούμερο, σημαίνει πως οι γυναίκες γίνονται συχνότερα εδώ παρά σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θύματα έμφυλης βίας και διακρίσεων. Ενδεικτικά, μια γυναίκα το μήνα δολοφονείται από άτομο του στενού της περιβάλλοντος, μία στις δύο έφηβες στην Κρήτη έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά και δεν έχουμε καμία στατιστική αναφορικά με γυναίκες μετανάστριες.

Θαυμάζω τις μανάδες μας, τη γενιά των σούπερ γουίμεν, που βγαίνοντας στην αγορά εργασίας, έζησαν πρώτες το σεξισμό, πληρώθηκαν λιγότερο και ταυτόχρονα είχαν στους ώμους τους κατ´αποκλειστικότητα το βάρος της απλήρωτης εργασίας του νοικοκυριού και της φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων. Θαυμάζω τις γυναίκες που άνοιξαν πρόσφατα το ζήτημα της κακοποίησης στο χώρο εργασίας και θαυμάζω και όσες το πάλεψαν σιωπηρά για χρόνια. Θαυμάζω γυναίκες και άντρες που παλεύουν για μια νέα καινούργια πραγματικότητα ελευθερίας και ίσων δικαιωμάτων.

Μαρία Ζαφειράτου: «Όταν η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε»

Όταν η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να ανοίξει το παράθυρο των σκοτεινών αναμνήσεων της, μπήκε ο πιο ισχυρός άνεμος των τελευταίων δεκαετιών στην ελληνική κοινωνία. Έριξε κάτω προσωπικότητες που -όπως φαίνεται- ποτέ δεν άξιζαν να είναι ψηλά και ανέβασε στα μάτια μας πολλές γυναίκες γιατί βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να ξανασκαλίσουν το παρελθόν τους, την μνήμη τους, τις πληγές τους. Και όλες τους αξίζουν τον -αν μη τι άλλο- τον θαυμασμό μας.

Το ίδιο θαυμασμό όμως αξίζουν κι εκείνες που δεν θα μιλήσουν ποτέ. Εκείνες που θα ζήσουν για πάντα με το αγκάθι, με τους δαίμονές τους. Εκείνες που όσο κι αν ακούν «μίλα, μπορείς, είμαστε μαζί σου», πιστεύουν ότι είναι μόνες, ότι δεν μπορούν, ότι δεν θα τις πιστέψουν, ότι είναι αργά. Εκείνες που μπορεί ακόμα και τώρα να αμφισβητούν τον ίδιο τον εαυτό τους «μήπως προκάλεσα;», «γιατί δεν έφυγα;», «γιατί δεν μίλησα;». Εκείνες που ξέρουν ότι τώρα θα το είχαν διαχειριστεί αλλιώς, μόνο που τώρα και οι ίδιες είναι αλλιώς. Εκείνες που θα κουβαλούν πάντα ένα βάρος στην ψυχή, αλλά θα συνεχίσουν να ζουν, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται, να αγαπούν τη ζωή.
Όλες εσάς, να ξέρετε, σας θαυμάζουμε.  

Αλεξάνδρα Αϊδίνη: «Χρόνια Πολλά σε όλες, αλλά και σε όλους, που κάνουν τις επετείους αχρείαστες»

To  όνομά της  καρφιτσωμένο στο στήθος σαν τριαντάφυλλο. Τα δάχτυλα της περιδιαβαίνουν γοργά και επιδέξια πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο. Τόσο αρμονικά, που μετατρέπουν τον επαναλαμβανόμενο ήχο της ταμιακής σε εξαίσιο μουσικό background για την χειρονακτική χορογραφία τους. Κοντινό πλάνο τώρα σε ένα πρόσωπο δεν χρειάζεται  να δεις τα χείλη του για να το πεις ευφρόσυνο. Τα μάτια της πάνω από τη μάσκα δυο μικρά χαμογελάκια, στην δωρεάν τιμή του ενός. Τα μαλλιά, ξεβαμμένο αλλά απτόητο κεραμιδί, πιασμένα σε ψιλή κοτσίδα με φανταχτερό λαστιχάκι. Σαν έφηβη στην όψη και την διάθεση, παρά το ώριμο της ηλικία, δεν χάνει ποτέ το χιούμορ της, διατηρώντας  την απόλυτη αβρότητα. Τους περισσότερους μοιάζει να τους ξέρει χρόνια, σαν μέλη οικογενείας . Πόσες ανταλλαγές  νέων και ευχών χωράνε ανάμεσα στο γάλα ,το λάδι, τη φέτα και το παξιμάδι! Αλλά και τις νέες αφίξεις, όλες της καλοδέχεται . Με διακριτικότητα και ευγένεια. Εγώ είμαι ακόμα «το κορίτσι με τον σκύλο» εκείνον που πάντα  βρίσκει χρόνο να ξεκλέψει, για να χαϊδέψει και να  φρεσκάρει το νερό στο μπολ του, εκεί στο ειδικό parking  τετραπόδων έξω από τη τζαμαρία . Kαι την έχω πετύχει ουκ ολίγες φορές, με τους γηραιότερους να μετρά ένα ένα τα κέρματα τους με λαχταρά, να φτάσουν το επιθυμητό πόσο της οφειλής. Σαν να παλεύει κάτι για αυτούς να εξοικονομήσει. 

Έχω αλλάξει τελευταία σουπερμάρκετ, πάω στο «δικό της». Και διαλέγω πάντα να σταθώ στην ουρά του ταμείου της και ας έχει πιο πολύ κόσμο.  Τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι για να μαζέψω λίγο από το ήλιο της σαν βιταμίνη D3 . Για να συναντήσω μια γυναίκα που αγαπά την δουλειά της, την κάνει με μαεστρία. Που νοιάζεται για τους ανθρώπους όλους, δεν κάνει διακρίσεις. Επί τη ευκαιρία Χρόνια Πολλά σε όλες ,αλλά και σε όλους, που κάνουν τις επετείους αχρείαστες  γιατί ξέρουν να στήνουν κάθε ώρα μια γιορτή και ξέρουν  να αγκαλιάζουν με χίλιους τρόπους ακόμα και τηρώντας τις αποστάσεις.

Αλεξάνδρα Σιετή: «Θαυμάζω  τη γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της»

Θαυμάζω τη γυναίκα μαχήτρια, τη γυναίκα που σηκώνει το κεφάλι ψηλά, τη γυναίκα που πιστεύει στον εαυτό της και δίνει δύναμη σε όλους τους υπόλοιπους. Θαυμάζω όλες τις γυναίκες που βρίσκουν θάρρος, που μιλούν, που δε φοβούνται. Σιγά σιγά πρέπει να πάψει να είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα.

Αν ξεχωρίσω μία γυναίκα που θαυμάζω πολύ, θα είναι η δασκάλα μου στο τραγούδι, Βίκυ Αλμαζίδου. Μητέρα, κόρη, γιαγιά, σύζυγος, τραγουδίστρια και Δασκάλα, με όλη την έννοια της λέξης. Τα έκανε όλα να φαίνονται εύκολα, ενώ ποτέ δεν ήταν. Την αγαπώ και τη θαυμάζω.

Νανά Δαρειώτη: «Οι γιαγιάδες μου, οι Κυρίες της ζωής μου»

Η μία γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και η δεύτερη στην αυγή του 20ού, η μία στην Κουτσοπόδι, στην Πελοπόννησο, η άλλη στο ελληνικό Μελένικο, το σημερινό Μελνίκ της Βουλγαρίας. Η μία, η Χριστίνα, ξεκίνησε να πηγαίνει καθημερινά φαγητό στον πατέρα της στο οκτώ εννιά της χρόνια, στο σταθμαρχείο του τρένου, κάπου 20 χιλιόμετρα από το σπίτι τους, όπου ήταν σταθμάρχης. Έζησε δύο παγκοσμίους πολέμους, εργαζόταν ως μοδίστρα σε όλη την ενήλικη ζωή της, παντρεύτηκε και έκανε παιδί στα σαράντα της, το 1928, ανατρέποντας τα δεδομένα της εποχής. Δεν σταμάτησε να είναι παραγωγική μέχρι τα βαθιά της γεράματα.

Η δεύτερη, η Αθηνά, εκτοπίστηκε στα εννιά της με τη μητέρα και τα τέσσερα αδέλφια της και βρέθηκε από τις νταντάδες και τα γαλλικά να δουλεύει στα χωράφια για να μη βιάσουν τις μεγαλύτερες αδελφές της οι Βούλγαροι και να φέρνει ψωμί στο σπίτι. Έγινε κι εκείνη μοδίστρα, με δικό της κομπόδεμα, και μεγάλωσε δυο κόρες. Στάθηκαν δυνατές μέχρι τα ενενήντα τους, σιωπηλές αν δεν είχαν να πουν λόγο καλό ή αγάπης, λέαινες αν κάποιος τολμούσε να πειράξει αδύναμους και παιδιά. Οι γιαγιάδες μου, οι Κυρίες της ζωής μου.

Έλενα Μαρούτσου: «Η γυναίκα που έκανε πράξη το Άλμα Ζωής»

Η γυναίκα για την οποία επέλεξα να γράψω δεν ξεχώρισε με κάποια πρωτιά, δεν διακρίθηκε επαγγελματικά σε πεδία όπου κυριαρχούν οι άντρες, δεν σήκωσε κάποιο έπαθλο στην αρχέγονη διαμάχη των δύο φύλων, όμως η ζωή της τάχθηκε στο πλευρό των γυναικών και μάλιστα αυτών που η ζωή τους κινδύνεψε και η θηλυκή τους υπόσταση επλήγη καθώς νόσησαν με καρκίνο του μαστού.

Μιλώ για την Λέτα Χατζή, παιδική φίλη της μητέρας μου, που αρκετά νέα δέχτηκε κι η ίδια την επίθεση της νόσου και μάλιστα τόσο σφοδρή ώστε βγαίνοντας από το νοσοκομείο, οι γιατροί δεν της έδιναν παραπάνω από λίγους μήνες... Η Λέτα διέψευσε παταγωδώς τις δυσοίωνες εκείνες προβλέψεις ζώντας μια μακρά ζωή, αν και συχνά επίπονη αφού φρόντισε να την προικίσει και με σκληροδερμία, μια επίπονη αυτοάνοση ασθένεια που πλήττει τις αρθρώσεις καθώς και εσωτερικά όργανα του σώματος, όμως δεν μπόρεσε να πλήξει την καρδιά της: θέτοντας τον εαυτό της στην υπηρεσία του συλλόγου γυναικών με καρκίνο του μαστού, Άλμα Ζωής, και υπηρετώντας τον για πολλά χρόνια ως πρόεδρος, συνέδραμε και ενέπνευσε πάμπολλες γυναίκες αποτελώντας η ίδια παράδειγμα θάρρους, ακαταπόνητης δύναμης και αγάπης. Καθώς πριν σαράντα μέρες η Λέτα μας έφυγε από τη ζωή, αυτό το κείμενο ας είναι ένα κεράκι στη μνήμη της.

Irene Skylakaki: «Θαυμάζω τις πρόσφυγες μητέρες στη Μόρια»

Θαυμάζω τις πρόσφυγες μητέρες στη Μόρια γιατί οι καθημερινές μάχες που δίνουν για τις ζωές των παιδιών τους αξίζουν κατ' ελάχιστον το θαυμασμό και τη συμπαράστασή μας.

Ο ρόλος της μητέρας είναι απίστευτα απαιτητικός και δύσκολος υπό φυσιολογικές συνθήκες, πόσο μάλλον στις συνθήκες στις οποίες έχουν κληθεί να ανταπεξέλθουν οι γυναίκες αυτές.

Έλενα Καρανικολού: «Η πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου»

Την γνώρισα το 2007 για πρώτη φορά όταν γέννησα τον γιο μου, ήταν η νεογνολογος μας και η παιδίατρος του μέχρι και σήμερα.

Γυναίκα με ψυχικό ανάστημα, δύναμη και ονειροπόλο βλέμμα, αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση. Δάκρυσε μαζί μου μπροστά στην ανασφάλεια μου και την ταλαιπωρία μου, έπιασε το χέρι μου όταν τρομοκρατήθηκα και σε κάθε πυρετό που έκανε τον συναγερμό μου να χτυπάει μου έσβηνε τον φόβο τρυφερά με έγνοια και συμπόνια.

Όμως δεν είναι αυτοί οι λόγοι που την θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που την συνάντησα αλλά η πορεία της ζωής της.Δεκατέσσερα χρόνια που υπάρχει στην ζωή μας, ακούραστη με ήθος και ενσυναίσθηση βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή, εθελόντρια για πολλά χρόνια στους Γιατρούς του Κόσμου με φωνή ακούραστη και χέρι που μόνο να δίνει γνωρίζει, φωνή μέσα σε πολλές σιωπές.
Κάθε φορά που τη βλέπω νιώθω υπερήφανη που είμαι γυναίκα, μου θυμίζει πως μέσα από τους πολλαπλούς ρόλους μας η γυναίκα με το συναίσθημα και την multitasking σκέψη της μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, με τη δύναμη και την ανάγκη να δημιουργήσει μια τεράστια αγκαλιά για όσους δεν την είχαν ποτέ. Στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο της γυρίζει τον κόσμο και σήμερα είναι η πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου. Ήταν είναι και θα είναι το πρότυπο μου.