Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου του 1904 γεννιέται στην κωμόπολη Μπαρά της κεντρικής Χιλής ο κορυφαίος Λατινοαμερικάνος ποιητής, Πάμπλο Νερούδα.
Σχεδόν 50 χρόνια μετά το θάνατό του, ο Νερούδα διατηρεί τον τίτλο ενός από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, ενώ στην πατρίδα του παραμένει ένα ισχυρό εθνικό σύμβολο αντίστασης. Ο αντικομφορμιστής ποιητής με το διορατικό πνεύμα άφησε πίσω του πολύτιμη παρακαταθήκη το μνημειώδες έργο του, εκμαιεύοντας περίτεχνα την αξία της ελευθερίας, της αγάπης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Ο Ρικάρντο Ελιέσερ Νεφταλί Ρέγιες Μπασοάλτο, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, έχασε τη μητέρα του από φυματίωση μόλις ένα μήνα μετά τη γέννηση του. Παρά την αποθάρρυνση του πατέρα του, ο εγγενώς χαρισματικός Νερούδα ξεκίνησε από τα 10 του χρόνια να γράφει ποιήματα, δημοσιεύοντας ως έφηβος στίχους στο τοπικό περιοδικό «La Mañana».
Το 1921, μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο, εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα της Χιλής για να σπουδάσει γαλλική φιλολογία, ενώ παράλληλα εξέδωσε τα πρώτα χρόνια δύο ποιητικές συλλογές, με την δεύτερη ονόματι «Είκοσι ποιήματα αγάπης και ένα τραγούδι απόγνωσης» να γνωρίζει άμεση επιτυχία και να διατηρεί τη δημοτικότητά της στο πέρασμα του χρόνου.
Σε ηλικία 20 ετών, προκειμένου να αποφύγει τις επικρίσεις του πατέρα του για την ενασχόλησή του με την ποίηση, επινοεί το φευδώνυμο Παμπλο Νερούδα, εμπνευσμένο από τον Τσέχο συγγραφέα και ποιητή Γιαν Νερούντα. Τρία χρόνια αργότερα, το 1927, εισέρχεται στο Διπλωματικό Σώμα αναλαμβάνοντας ως πρόξενος, και μέχρι το 1934, ταξιδεύει στις σημερινές Μυανμάρ, Σρι Λάνκα, Ινδονησία, Σιγκαπούρη και Αργεντινή. Εν συνεχεία, το 1934 μετατέθηκε στη Βαρκελώνη κι έπειτα στη Μαδρίτη, όπου έτυχε θερμής υποδοχής από την ισπανική διανόηση, με το έργο του να προσελκύει το ενδιαφέρον των λογοτεχνικών κύκλων της Ευρώπης.