Η Πάολα Ρεβενιώτη δεν χρειάζεται συστάσεις. Αισιόδοξη, θαρραλέα, ειλικρινής έχει αφήσει το δικό της στίγμα στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Εμείς μιλήσαμε μαζί της με αφορμή το καινούργιο της ντοκιμαντέρ με τίτλο «Πικροδάφνες», στο οποίο μαζί με την Εύα Κουμαριανού και την Μπέτυ Βακαλίδου περιπλανιούνται στη νυχτερινή Αθήνα για μας γνωρίσουν μια άλλη πλευρά της πόλης, εκεί όπου ο έρωτας και ο ερωτισμός αναδύονται από κάθε γωνιά.
«Η πικροδάφνη είναι ένα φυτό που βλέπουμε στις λεωφόρους, είναι τοξικό μεν για να προστατεύεται από το καυσαέριο, αλλά είναι και πολύ όμορφο. Υπήρχε εκείνα τα χρόνια στη Συγγρού, χώριζε τον δρόμο στα δύο, τώρα όχι. Στην ταινία μέσα από την ιστορία τριών τρανς που δούλευαν στο πεζοδρόμιο, βλέπουμε στην ουσία την ιστορία της Αθήνας, μιας Αθήνας που δεν υπάρχει πλέον. Πώς ήταν οι πιάτσες, πώς ήταν η νύχτα από το '70 μέχρι σήμερα.
Τρία άτομα λοιπόν γυρνάμε στην Αθήνα και αφηγούμαστε τη ζωή μας, πώς ήταν οι συνθήκες τότε, πώς έφυγε η καθεμιά από το σπίτι... Περιπλανιόμστε σε όλη την πόλη: Συγγρού, Ομόνοια, Πλάκα, Λεωφόρο Καβάλας, Σύνταγμα. Δεν ξέρω ποιο ήταν το πιο αγαπημένο μου μέρος. Όπου υπήρχε ερωτισμός, θα έλεγα. Ίσως το Μεγάλο Πεύκο... Μου άρεσε να πηγαίνω εκεί, γιατί ήταν δίπλα στο στρατόπεδο.
Με την Εύα Κουμαριανού και την Μπέτυ Βακαλίδου δεν είμαστε φίλες, είμαστε γνωστές. Επέλεξα εκείνες, γιατί η καθεμία έχει τη δική της ιστορία, τη δική της προσωπικότητα. Είναι γνωστά μέλη της τρανς κοινότητας. Όλες όμως μας συνδέει το πεζοδρόμιο.
Αυτή η ταινία είναι σαν να μπαίνεις σε μια μηχανή του χρόνου και να βλέπεις πώς ήταν τα πράγματα κάποτε. Δεν ζήσαμε άσχημα τότε. Δεν μπορώ να πω, όμως με σιγουριά, αν είναι καλύτερα σήμερα τα πράγματα. Στο νομικό επίπεδο σαφώς αλλάζουν πράγματα, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Δεν νοσταλγώ το παρελθόν, με γοητεύει όμως ο ερωτισμός που είχαμε, αυτή η κάβλα που υπήρχε και τώρα έχει χαθεί. Έχουν αλλάξει οι συνθήκες, ας πούμε. Είναι και το ίντερνετ, αλλά παίζει ρόλο το οικονομικό και η πανδημία. Ήταν που ήταν... Τώρα με τον κορωνοϊό, οι τρανς αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης και δεν υπήρξε καμία πρόνοια, αν και θα έπρεπε. Παλιά εκπαιδεύονταν τα παιδιά από εμάς, γυρνούσαν, έκαναν μπουρδελότσαρκες, είχαμε μια επικοινωνία και έβλεπαν ότι μια τρανς είναι και άνθρωπος. Τώρα υπάρχει μεν η ανοχή, αλλά δεν υπάρχει η επικοινωνία, δεν γνωρίζονται οι άνθρωποι».