«Φυσικά και θυμάμαι τον πρώτο μου έρωτα. Ήταν ένας φίλος μου από το Λύκειο, δε θυμάμαι ούτε το όνομα του. Άρχισα να έχω συναισθήματα για αυτόν και του έστειλα ένα mail -αυτός μου απάντησε με ένα ok, thanks. Ήταν cool, απλώς δεν μπορούσε να μου ανταποδώσει τα συναισθήματα που είχα εγώ για εκείνον.
Αποδέχτηκα πολύ νωρίς τη σεξουαλικότητά μου. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μικρός έλεγα στον εαυτό μου ότι, αυτό που αισθάνομαι δεν πρέπει να το συζητώ. Στο Λύκειο, βέβαια, είχα μία επιφοίτηση και είπα “κοίταξε, Παύλο, δεν μπορείς να τους ευχαριστείς πάντα όλους στο 100%, οπότε κάνε αυτό που ευχαριστεί εσένα”. Και πραγματικά έτσι έκανα.
Με τις σχέσεις μου είμαι πολύ “giver” και αυτό κάνει τους άλλους να νιώθουν πολύ άνετα. Εγώ δε νιώθω πολύ εύκολα άνετα με τον κόσμο. Μπορεί να το εμπνέω, αλλά μου είναι δύσκολο το intimacy. Δηλαδή, μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ με κάποιον και όταν γίνει αυτό, είναι ορόσημο για μένα. Έχω έναν τύπο, αλλά αυτοί που με κάνουν να νιώθω άνετα δεν είναι πάντα ίδιοι.
Στο μυαλό μου τον έρωτα τον καθορίζω έτσι: με το αν νιώθω άνετα και είμαι χαλαρός με τον άλλον. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν με τον Πολ και συνέβη out of the blue. Μείναμε μαζί 5,5 και ούτε που το πήρα χαμπάρι πότε πέρασαν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι και οι εμπειρίες, οπότε, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, “you have to kiss a lot of frogs”, πρέπει να φιλήσεις πολλούς βατράχους για να βρεις τον πρίγκιπα. Οπότε φιλάω εγώ, όπου βρω βάτραχο!
Πρέπει πρώτα να είσαι καλά οικονομικά για να έχεις παιδί και η σημερινή κοινωνία δε βοηθάει καθόλου σε αυτό
Αγαπώ τα παιδιά, αλλά δε νιώθω έτοιμος ακόμα να σκεφτώ το ενδεχόμενο οικογένειας. Πρέπει πρώτα να είσαι καλά οικονομικά για να έχεις παιδί και η σημερινή κοινωνία δε βοηθάει καθόλου σε αυτό. Επίσης, δεν έχω σύντροφο. Είμαι άνθρωπος που δεν θέλω να μιλάω υποθετικά και δεν θέλω να σπαταλώ φαιά ουσία. Αν φτάσω σε σημείο να το σκεφτώ, θα προχωρούσα με την υιοθεσία, γιατί πολλά παιδιά εκεί έξω χρειάζονται μια οικογένεια.
Τι απαντώ σε όσους αναρωτιούνται γιατί χρειάζονται ακόμα τα Gay Pride; Επειδή μας σκοτώνουν. Σκότωσαν τον Ζακ, τη Δήμητρα. Υπάρχει ακόμα η απειλή για τους gay. Κυκλοφορούμε στον δρόμο και μας βρίζουν. Δεν είδα κανέναν να βρίζει όλους τους straight που φιλιούνται στο δρόμο με την κοπέλα τους, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γίνεται συζήτηση για το αν τα χρειαζόμαστε ή όχι. Όπως και στην περίπτωση της γυναικοκτονίας, όπου είναι ξεκάθαρο το γεγονός ότι κάποια εγκλήματα γίνονται λόγω φύλου».
Φέτος έβαλα νυφικό. Πρώτον, γιατί μου αρέσει να φοράω γυναικεία ρούχα στο Pride -έχει πλάκα. Μετά από την επιστολή των «160 προσωπικοτήτων που διάβασα», η οποία με εκνεύρισε πάρα πολύ, ήθελα να δώσω και μια έξτρα διάσταση. Θεωρώ ότι όλα τα ρούχα έχουν έναν συμβολισμό -πρέπει να βλέπουμε πέρα από το αρσενικό/θηλυκό. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και το ρούχο.
Τις προάλλες έβαψα τα νύχια μου και ανέβασα φωτογραφία στο Instagram και μου γράψανε από κάτω “γιατί έβαψες τα νύχια σου;”. Εάν εσύ δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό του να βάφει τα νύχια του μαύρα, τότε δεν μπορείς ούτε και να το σχολιάσεις -γιατί δεν το κάνω για σένα. Όπως και αυτά που κάνω στο κρεβάτι μου δεν τα κάνω για σένα. Οπότε, δε χρειάζεται να σοκάρεσαι τόσο πολύ όταν βλέπεις κάτι που δεν εγκρίνεις, γιατί δε χρειάζομαι την έγκριση σου. Αυτό ούτε λιγότερο άντρα με κάνει ούτε περισσότερο γυναίκα. Κάποια πράγματα είναι πολύ παρεξηγημένα και είναι καιρός να τα αφήσουμε πίσω μας.
Εγώ ντύνομαι όπως θέλω, δηλαδή η βερμούδα που φοράω τώρα είναι γυναικεία. Στο σπίτι φοράω φορέματα γιατί είναι πιο άνετα. Δεν τα φοράω στον δρόμο, μόνο και μόνο επειδή δεν είναι πρακτικά και δεν έχουν τσέπες -για κανέναν άλλον λόγο. Θα σου πω ότι, και η φουστανέλα είναι φούστα και τα ράσα του παπά είναι φόρεμα. Το τι ορίζουμε γυναικείο ή αντρικό πρέπει επιτέλους να το ξεπεράσουμε.
Υπάρχουν άντρες που καταπιέζονται και, ενώ θέλουν να φορέσουν κάτι με πιο έντονα χρώματα ή πιο τολμηρό, δεν το κάνουν γιατί φοβούνται. Το ίδιο συμβαίνει και στο μακιγιάζ. Από τη δική μου εμπειρία, θα σου πω ότι το μακιγιάζ είναι πολύ άβολο, αλλά έχει και πολλή πλάκα. Η έκφραση του εαυτού σου μέσω του μακιγιάζ είναι πολύ ωραία. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας.
Πριν μπω στον διαγωνισμό, είχα άλλον λογαριασμό στο Instagram, όπου είχα διάφορες φωτογραφίες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με τα φορέματα. Έκανα ένα soft editing, γιατί είχα και κάποιες πιο bold φωτογραφίες, αλλά αυτές με τα φορέματα τις άφησα. Γιατί ο σκοπός μου ήταν να ξεκινήσει μία συζήτηση. Όποια και αν ήταν η κατάληξη δεν είχε σημασία -μόνο και μόνο που θα ξεκινούσε η συζήτηση το είχα για καλό στο μυαλό μου. Όταν η παραγωγή μας είπε να αφήσουμε τα προφίλ μας, οι φίλοι μου ευτυχώς ήταν αρκετά έξυπνοι και μου έκαναν άλλο λογαριασμό. Πλέον, έχω εγώ τους κωδικούς. Το προηγούμενο υπάρχει, αλλά είναι ανενεργό, δεν ποστάρω τίποτα. Αλλά το κρατάω σαν ημερολόγιο, για συναισθηματικούς λόγους.
Με τρομάζει η σκέψη ότι μπορεί να αρρωστήσουν οι γονείς μου. Νιώθω ότι δεν τους αξίζει.
Όταν ήμουν στον στρατό διάβασα τη Βίβλο, γιατί ήθελα να μάθω κάποια πράγματα. Η σχέση της μητέρας μου με την εκκλησία ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ήταν γυναίκα από χωριό, δεμένη με την εκκλησία. Αλλά, επειδή μετακομίζαμε διαρκώς και ήμασταν πάντα ξένοι όπου πηγαίναμε, ένιωθε ότι, ο πρώτος χώρος που την έκρινε ήταν πάντα η εκκλησία. Οπότε, είχε μια πολύ γρήγορη αποστροφή προς αυτήν -αλλά όχι προς τον Θεό.
Προσωπικά, μου αρέσει η ιδέα της εκκλησίας, φτάνει να κάνει αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει. Να βοηθάει τον κόσμο, να μη συντηρεί το μίσος και τη διχόνοια. Και πλέον κάνει το τελείως αντίθετο.
Οπότε, δεν μπορώ να πω ότι έχω τις καλύτερες σχέσεις με την εκκλησία, αλλά μ’ αρέσει η θρησκεία σαν έννοια. Όλες οι θρησκείες είναι ενδιαφέρουσες. Η Βίβλος μιλάει και για τους gay, αλλά λέει, επίσης, ότι δεν πρέπει να τρως και γαρίδες. Δεν καταλαβαίνω γιατί δε μένουμε στο “αγαπάτε αλλήλους” και συνεχίζει να συντηρείται το μίσος.
Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Ιδιαίτερα στη δύναμη της φύσης -ότι, όταν όλοι κάποια στιγμή φεύγουν, κάτι δικό τους μένει πίσω στη φύση. Τι υπάρχει πέρα από αυτό δεν ξέρω και νομίζω ότι η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμα έτοιμη να το καταλάβει.
