Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος «συνάντησε» μαθητής ακόμα το θέατρο. Από τότε δεν θέλει να τελειώσει η παράσταση. Φοίτησε στην σχολή του θέατρου Τέχνης. Βγήκε νωρίς στο σανίδι. Είναι παντρεμένος με την Φαίδρα –έχουν έναν γιο, τον Ορφέα. Είναι 39 χρόνων.
«Μεγάλωσα κατά βάση με την μητέρα μου και τον πατριό μου. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μηνών. Ήταν περίπλοκο όμως όλο αυτό –άλλες νοοτροπίες, άλλος επικεφαλής. Πάντα υπάρχει κάτι που σε δυσκολεύει. Και ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε και ετεροθαλή αδέλφια έχω -έναν από την μητέρα μου και δύο από τον πατέρα μου, και είμαστε πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας. Και οι γονείς μου ξαναχώρισαν. Τώρα είναι όλοι χωρισμένοι.
Ο μπαμπάς μου είναι φυσικός –καθηγητής, η μητέρα μου και ο πατριός μου ασχολούνται με υπολογιστές. Η μαμά μου όμως είναι πολύ θεατρόφιλη. Δεν είχα καμία αντίδραση από το σπίτι –μου είπαν μόνο να περάσω και σε μια πανεπιστημιακή σχολή.
Η θεία μου (σ.σ. η Μαρία Αλιφέρη) νομιμοποίησε μέσα στην οικογένεια το θέατρο. Δεν ξέρω πόσο επηρέασε την επιλογή μου. Από το σχολείο έγινε. Πήγαινα στου Μωραΐτη και κάθε χρόνο, στην πρώτη γυμνασίου, μια καθηγήτρια δίδασκε και μια κωμωδία του Αριστοφάνη. Και μετά, με τον όμιλο Αρχαίου Δράματος ανέβαζε το έργο στο Πανηγύρι, την γιορτή που κάναμε κάθε χρόνο το Πάσχα. Εγώ φυσικά δεν είχα καμία σχέση, έπαιζα μπάλα, μπάσκετ. Εκείνη την χρονιά ανέβαζε τις “Νεφέλες” και έκανε κάστινγκ για τον Δίκαιο και τον Άδικο Λόγο. Ένας συμμαθητής μου διάβασε τον Δίκαιο Λόγο -σαν να παίζει και όταν ζήτησε η καθηγήτρια ποιος θα διαβάσει τον Άδικο, σήκωσα το χέρι μου –μυστήριο πράγμα. Ως τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ το θέατρο, ούτε πήγαινα. Οι ταινίες μου άρεσαν πάντα.
Από αντίδραση στον συμμαθητή μου έπαιξα κι εγώ τον ρόλο... Μας ζήτησε τότε η καθηγήτρια να συμμετάσχουμε στον όμιλο. Δεν θέλαμε, αλλά τελικά –είχε και πολλά κορίτσια, πήγαμε. Και στην παράσταση το κατάλαβα: Ένιωσα ένα σπάσιμο στο στέρνο, ατελείωτο, και θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου “να μην τελειώσει”. Από τότε μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα. Πανελλήνιες έδωσα στο Θεατρικών Σπουδών και μετά από δύο χρόνια έδωσα στην δραματική του Τέχνης. Και από το 2004, δευτεροετής, έκανα και την πρώτη μου Επίδαυρο. Το μεγαλύτερο δώρο αυτής της σχολής ήταν η πρακτική –είχα δασκάλους τον Μίμη Κουγιουμτζή αλλά και νεότερους, την Αθανασία Καραγιαννοπούλου. Στα χρόνια των σπουδών μπορούσες να καταλάβεις αν σου αρέσει και η ίδια η δουλειά –πολύ σημαντικό».