Το «Ελαττωματικό Αγόρι» έγινε ανάρπαστο. Το άτομο Sam Albatros που το υπογράφει έφερε στα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα επιπλέον ορατότητα όσον αφορά στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και πιο συγκεκριμένα την ταυτότητα φύλου. Ειλικριν@, μοιράζεται με τους διαδικτυακούς φίλους τ@ λεπτομέρειες από τη ζωή τ@, περιστατικά που τ@ σημάδεψαν και αποτελεί μια φιγούρα που κάτι έχει να πει -χωρίς να τ@ νοιάζει να μετρά followers. Με αφορμή την perfomance τ@ στο The Queer Archive Festival μίλησε στο Bovary.gr.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα να περάσει το «Ελαττωματικό αγόρι» από τις σελίδες ενός βιβλίου σε μια performance;
Τα πρώτα μου ποιήματα μου έρχονταν στο μυαλό σαν εικόνες τις οποίες προσπαθούσα να εξηγήσω με λέξεις. Δε μου συμβαίνει πλέον τόσο συχνά, όμως αυτό το «ελάττωμα» να οπτικοποιώ πολύ εύκολα αφηγήσεις μου έμεινε. Για αυτό και κάνω performances, απλά μου έρχονται εικόνες που για να ξεκολλήσουν από το μυαλό μου πρέπει να αποδοθούν σκηνικά.
Σε δυσκολεύει κάπου αυτή η μεταφορά;
Μου είναι λίγο δύσκολο να διαχωρίσω το καλλιτεχνικό από το προσωπικό τη δεδομένη στιγμή, λόγω συντριπτικά θλιβερών περιστατικών. Ενώ ήθελα η performance να αποδίδει τη μάχη queer ανθρώπων με την οικογένειά τους, τους κάθε είδους «daddies», τους τοξικούς γκόμενους, τους τοξικούς ανθρώπους γενικότερα, την ελληνική κοινωνία κ.λπ. η performance κατέληξε στο μυαλό μου να είναι μια ελεγεία αποχαιρετισμού του μπαμπά μου.
Περίμενες το «Ελαττωματικό Αγόρι» να έχει τέτοια επιτυχία;
Δεν περίμενα ποτέ ότι τόσοι άνθρωποι θα μου στέλνουν μηνύματα στα social media με αφορμή ότι διάβασαν το βιβλίο μου. Δακρύζω με τα μηνύματα που παίρνω. Για ένα millennial παιδί, περιθωριοποιημένο στο χωριό που μεγάλωσε, που είχε μόνο ηλεκτρονικούς φίλους και εκτιμούσε την online επαφή όσο τίποτα άλλο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση.
Το «Ελαττωματικό» τι σημαίνει;
Πρόσφατα σε βιβλιοπαρουσίαση στο Λονδίνο υπέγραψα αντίτυπα με αφιέρωση «με ελαττωματική αγάπη». Όταν το είδε μια φίλη μου είπε «ξέρω τι εννοείς! Στην αγάπη το σημαντικό είναι να ταιριάξουν τα ελαττώματα. Όλα τα άλλα τα βρίσκεις! Αυτό δεν ήθελες να πεις, ε;».
Θες να ξεκινήσουμε λίγο από τα παιδικά σου χρόνια; Τι θυμάσαι πιο έντονα;
Με ρώτησαν σε πρόσφατη συνέντευξη ποια ήταν η πιο τραυματική παιδική ανάμνηση ως προς την queer ταυτότητά μου. Ιδού τι απάντησα: όταν τα παιδιά από το σχολείο με κυνήγησαν σπίτι φωνάζοντάς με αδερφή. Κι όταν έφτασα, η μαμά μου μού είπε: «Μην ανησυχείς, εσύ θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά και θα τους δείξεις». Το χειρότερο από όλα ήταν ότι το είπε για να με παρηγορήσει.
Πώς ήσουν σαν παιδί;
Ξεκίνησα ως εξαιρετικά κοινωνικό και χαρούμενο παιδάκι στο νηπιαγωγείο. Μετά ήρθε το bullying. Κι έτσι κατέληξα με τρομερά κοινωνικά άγχη, σε σημείο να μη μπορώ face to face συνομιλίες με ανθρώπους π.χ. από το πιο απλό: ακόμα και το να παραγγείλω φαγητό μου ήταν δύσκολο. Θυμάμαι στο Παρίσι ότι αισθανόμουν τόσο άβολα να μπω σε ένα φαστ φουντάδικο και να πάρω κάτι, που νύχτες ολόκληρες μετά από 12ωρα δουλειά προτιμούσα να μείνω νηστικός. Κατέληξα με διδακτορικές σπουδές στις αγχώδεις διαταραχές.
Μια που είπα φαγητό και παραγγελία, έχω και μια άλλη εφηβική ανάμνηση. Όταν μια μέρα άνοιξα την πόρτα να πάρω την πίτσα που είχαμε παραγγείλει, και ο ντελιβεράς ήταν ο Κώστας, ο επί χρόνια bully μου στο δημοτικό.
Κεφάλαιο σχολείο: Σου άρεσε; Ήσουν καλ@ μαθητ@;
Δε μου άρεσε το σχολείο αν και πάντα μαθητής του 19+, ποτέ απουσιολόγος. Το έκανα από ανάγκη, γιατί ήξερα ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ξεφύγω από το χωριουδάκι μου. Έδειχνα μόνο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία. Προσπαθούσα να πιάσω συζητήσεις με τους φιλόλογούς μου για λογοτεχνία, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε κανείς ιδιαίτερα.
Στη εφηβεία έκανες τη λεγόμενη επανάσταση; Ήσουν ανήσυχη προσωπικότητα;
Νομίζω αν έκανα ποτέ επανάσταση, είναι τώρα.
Θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα;
Κάθε επόμενος έρωτας είναι ο πρώτος μου. Ή έτσι το αισθάνομαι. Ή έτσι θα ‘θελα να είναι.
Την πρώτη σου φορά;
Την πρώτη μου φορά σε διαγωνισμό ποίησης τη θυμάμαι σα να ‘ταν χθες. Είχα γράψει ένα απαίσιο ποίημα για διαγωνισμό της εκκλησίας. Έκριναν το ποίημα «καλό αλλά μελαγχολικό» χωρίς να μου δώσουν κανένα βραβείο. Μου έστειλαν μια αναμνηστική μπλούζα στην οποία ζωγράφισα πάνω μία πεντάλφα και πήγα να την κάψω. Την έσωσε η μάνα μου από την πυρά. Τη φοράει και σήμερα καμία φορά.
Πώς βιώνεις τον έρωτα; Ψύχραιμα ή τα δίνεις όλα και όπου πάει;
Τα δίνω όλα και καίγομαι, αλλά κάτι με σώζει από το ολοκαύτωμα την τελευταία στιγμή.
Το Sam πώς είναι στην καθημερινότητά του; Πώς θα σε περιέγραφαν οι φίλοι σου;
Μπροστά από ένα laptop.
Πότε ήρθες σε επαφή με την ταυτότητα του φύλου σου;
Νομίζω από πάντα δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα αγόρι. Κριντζάρω αφάνταστα κάθε φορά που ακούω τις λέξεις «ανδρισμός, manhood, άντρας κ.λπ.».
Γιατί δεν υπάρχει ακόμα πλήρης αποδοχή της queer κοινότητας από την ελληνική κοινωνία;
Γιατί σαν κουλτούρα μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη ταυτότητά και όχι να εξερευνήσουμε άλλες. Είμαστε νοικοκύρηδες, ξέρουμε τι θέλουμε: γυναίκα, οικογένεια, παιδιά. τελεία και παύλα. Αντίστοιχα στην τέχνη. Θέλουμε αρχαία πράγματα (στα οποία έχουμε διαπρέψει, ή τουλάχιστον οι πρόγονοι μας μερικούς αιώνες πριν). Αυτά τα μοντέρνα είναι χαζομάρες.
Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στον κόσμο για να τον κάνεις καλύτερο τι θα ήταν αυτό;
Να βάλω όλους τους τοξικούς ανθρώπους του κόσμου να ζήσουν σε μια χώρα μόνοι τους, ώστε να μην κάνουν θύματά τους καλούς & empathetic ανθρώπους.
Μια στιγμή στη ζωή σου που βίωσες φόβο;
Κάθε φορά πριν βγω στη σκηνή.
Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται όταν πέσει η αυλαία;
Δε με ενδιαφέρει να με θυμούνται όταν πέσει η αυλαία. Με ενδιαφέρει να υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπώ και με αγαπούν κατά τη διάρκεια της περφόρμανς.
Τι θα έλεγες στον 18χρονο εαυτό σου;
Να πάει σε ψυχολόγο. Και να μην παραδώσει τα όπλα όσον αφορά την πίστη του στους ανθρώπους. Θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες να κάνει κάτι τέτοιο στο μέλλον.
Τι είναι ευτυχία για σένα;
Μου ήρθε στο μυαλό αυτό από Sarah Kane: «What I sometimes mistake for ecstasy is simply the absence of grief».
Info: Faulty boy: the performance, Πέμπτη 12 Μαΐου, 21:00 - 22:00, στο Ρομάντζο, Είσοδος ελεύθερη.
