Η ιδιαίτερη σχέση του Έλβις Πρίσλεϊ με τον ατζέντη του, Τομ Πάρκερ

Ο Τομ Χανκς, που υποδύεται τον συγκεκριμένο ρόλο, αποκάλυψε πως η Πρισίλα Πρίσλεϊ, σύζυγος του Βασιλιά, από το 1967 μέχρι το 1973 και μητέρα της κόρης του, Λίσα–Μαρί,  του εξομολογήθηκε πως ο Πάρκερ «ήταν ένας άνθρωπος ευφυής και κάθαρμα ταυτόχρονα. Ένας πολύ πειθαρχημένος άνδρας, αλλά κι ένας τύπος που μπορούσε να ζητήσει το πορτοφόλι σου για να δει ότι είναι ακόμη γεμάτο». Μάλιστα, είπε επίσης πως τη φρόντισε πολύ και ότι, αν και απατεώνας με τον δικό του τρόπο, πάντα αισθάνεται θλίψη που δεν είναι πια στη ζωή.

Η σχέση του Πάρκερ με τον Πρίσλεϊ -τον οποίο στην ταινία τον υποδύεται ο  Όστιν Μπάτλερ- ξεκίνησε το 1955, όταν ο Έλβις ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρόνων. Ο δαιμόνιος ατζέντης, ένας πρώην παπατζής σε πανηγύρια, που μέχρι τότε εκπροσωπούσε ονόματα της κάντρι και διοργάνωνε υπαίθριες συναυλίες, βλέποντας αυτό το νέο αγόρι με τη βραχνή χροιά και τον ερωτισμό που εξέπεμπε από κάθε του κύτταρο, κατάλαβε ότι είχε ανακαλύψει ένα χρυσωρυχείο. Κανείς δεν είχε τολμήσει να εμφανιστεί έτσι στη σκηνή και ο Πάρκερ το γνώριζε αυτό πολύ καλά. Ο Πρίσλεϊ μέχρι τότε τραγουδούσε καθαρόαιμο ροκ εν ρολ, όμως εκείνος τον παρακίνησε να αλλάξει κάπως το στιλ του, προκειμένου να απευθυνθεί και σε ένα πιο νεανικό κοινό. Η απόφασή του -όπως και πολλές ακόμα στα χρόνια που ακολούθησαν- αποδείχτηκε παραπάνω από σωστή.

Στη συνέχεια, έγινε ο αποκλειστικός εκπρόσωπός του, εξαγοράζοντας ακόμη και το συμβόλαιό του με τη Sun Studios για να του εξασφαλίσει μια συμφωνία με την RCA Records, η οποία έφερε την πρώτη μεγάλη επιτυχία του, το περιβόητο «Heartbreak Hotel». Αυτό το τραγούδι, που αφηγείται την ιστορία ενός αυτόχειρα, έδωσε τη δυνατότητα στον Έλβις για μια δραματική ερμηνεία μεγατόνων, που έφερνε δάκρυα στα μάτια. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, το single έφτασε στο Νο 1 στον κατάλογο του Billboard, όπου και παρέμεινε για οκτώ εβδομάδες.

Ταυτόχρονα, διαβλέποντας τη δυναμική της τηλεόρασης, ο Πάρκερ τον παρότρυνε να εμφανιστεί σε μια σειρά από εκπομπές, που στην ουσία εκτόξευσαν τη φήμη του. Οι χορευτικές φιγούρες με το χαρακτηριστικό λίκνισμα των γοφών και το ερωτικό του βλέμμα σαγήνευαν χιλιάδες κορίτσια. Όμως οι κινήσεις του θεωρήθηκαν αρκετά τολμηρές και τα χρηστά ήθη της εποχής, οπότε στο δημοφιλές «The Ed Sullivan Show, τον Ιανουάριο του 1957, η CBS απαγόρευσε τη μετάδοση της πλήρους εικόνας του ερμηνευτή, δίνοντας εντολή οι κάμερες να εστιάζουν από τη μέση και πάνω.

Ο Πάρκερ πλέον διαπραγματευόταν τα πάντα: τις αμοιβές, τα ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων και των προϊόντων με τη μορφή του, τις εμφανίσεις, τις συνεντεύξεις του, και φυσικά παρενέβαινε και στη προσωπική του ζωή, αφού ο Πρίσλεϊ ήταν απολύτως  εξαρτημένος από εκείνον. Για τις υπηρεσίες του πληρωνόταν αδρά και με το παραπάνω, φτάνοντας στο σημείο τελικά να μοιράζεται και 50-50 τα κέρδη μαζί του, αν και το σύνηθες ήταν -και είναι ακόμα- οι ατζέντηδες να παίρνουν περίπου το 15% από τις εισπράξεις των πελατών τους. Υπολογίζεται πως ο Πάρκερ έβγαλε πάνω από μισό δις δολάρια στα 25 χρόνια καριέρας του Έλβις, που δεν άντεχε τις εντάσεις και τους καβγάδες, γι' αυτό δεν του αρνιόταν ποτέ τίποτα.

Άλλωστε ο Πρίσλεϊ, που ήταν εξαιρετικά σπάταλος, αν δεν είχε τον Πάρκερ, μάλλον θα είχε μείνει στον άσσο, γιατί ο Συνταγματάρχης ήταν τόσο αυστηρός στις οικονομικές συνδιαλλαγές, που δεν έκανε εκπτώσεις ούτε στον Νίξον. Μάλιστα, μια φορά που ο τελευταίος ζήτησε τον τραγουδιστή για μια ιδιωτική του εκδήλωση στον Λευκό Οίκο, ο Πάρκερ είχε πει χαρακτηριστικά, ανεβάζοντας στα ύψη το κασέ του: «Ειδικά για τον Πρόεδρο, η τιμή θα είναι 25.000 δολάρια, διότι κανείς ποτέ δεν ζητάει από τον Έλβις να παίξει τζάμπα».

Τον Μάρτιο του 1958, ο Πρίσλεϊ έπρεπε να πάει στον αμερικανικό στρατό και γι’ αυτό ο Πάρκερ, σε συνεννόηση με την Twentieth Century Fox και τη RCA, σχεδίασαν ένα φουλ πρόγραμμα, προκειμένου να καλύψουν τα δύο χρόνια της απουσίας του. Έτσι, σε απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα τον έβαλε να γυρίσει τρεις ταινίες και να ηχογραφήσει μια σειρά τραγουδιών, ανάμεσα στα οποία το «Loving You» και το «Jailhouse Rock».

Τα χρόνια της θητείας του ο Έλβις, σύμφωνα με συμβουλή του ατζέντη του, αρνήθηκε οποιαδήποτε τιμητική θέση, ώστε να μην προκαλέσει τους ειρηνιστές. Φαίνεται πως ο  διορατικός Πάρκερ είχε διαβλέψει το κίνημα των χίπις και δεν ήθελε για κανένα λόγο να κακοκαρδίσει κανέναν. Η μόνη φορά που ο Βασιλιάς τον παράκουσε ήταν όταν γνώρισε την Πρισίλα, την οποία συνάντησε στη Γερμανία. Ο Συνταγματάρχης του είχε στείλει τελεσίγραφο: Μακριά από τους έρωτες, θεωρώντας πως μια φιλενάδα, θα κατέστρεφε την εικόνα του σέξι και φυσικά διαθέσιμου αρσενικού. Εκείνος όμως είχε ήδη γοητευθεί από την όμορφη ανήλικη τότε Πρισίλα, την οποία και παντρεύτηκε για να αποφύγουν το σκάνδαλο.

Μετά από τον στρατό, η καριέρα του Έλβις άρχισε να φθίνει. Την κρίσιμη στιγμή όμως παρενέβη και πάλι ο Πάρκερ, που κατάλαβε την αλλαγή της εποχής. Έτσι το 1968 του διοργάνωσε ένα συγκλονιστικό comeback με δυο υπέροχα single, το «The Ghetto» και το «Suspicious Minds», που τον έφεραν και πάλι στην κορυφή.

Πολλοί λένε ότι εξαιτίας του ο Πρίσλεϊ, αν και είχε αποκτήσει σε σύντομο διάστημα  παγκόσμια φήμη, δεν βγήκε ποτέ από την Αμερική, καθώς του παρελθόν του  Συνταγματάρχη δεν ήταν απολύτως «καθαρό». Βασικά, ο Πάρκερ, που είχε γεννηθεί στην Ολλανδία, έφτασε στις ΗΠΑ χωρίς νόμιμα έγγραφα, άλλαξε το όνομά του για να κρύψει την πραγματική του καταγωγή, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει άδεια παραμονής, εξ ου και δεν μπορούσε να ταξιδέψει εκτός συνόρων, πράγμα που έγινε γνωστό μόνο μετά από τον θάνατό του. Αν λοιπόν περνούσε τα σύνορα, θα αντιμετώπιζε τη φυλακή, ή ακόμα χειρότερα την απέλαση, οπότε είχε υποχρεώσει τον Έλβις να υπογράψει ένα συμβόλαιο με τον μεγαλέμπορο κινηματογραφικών διαφημίσεων του Μπέβερλι Χιλς, Χανκ Σαπερστάιν, για 40.000 δολάρια, με την προϋπόθεση ότι δεν θα εγκαταλείψει τις ΗΠΑ. Βέβαια, τα προϊόντα με το πρόσωπό του έγιναν ανάρπαστα και το συμβόλαιο απέφερε κέρδη ύψους 22 εκατ. δολαρίων έως τα τέλη του 1956.

Επίσης, ο Πάρκερ γνώριζε καλά πως ένας άνθρωπος που λατρεύεται σαν θεός, σίγουρα θα έχει και θανάσιμους εχθρούς. Γι' αυτό είχε την πανέξυπνη ιδέα να κυκλοφορήσει με τη συνεργασία μιας εταιρείας δύο ειδών κονκάρδες: η μία έγραφε «Αγαπώ τον Έλβις» και η άλλη το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή «Μισώ τον Έλβις». Έτσι κατάφερε να  συγκεντρώσει τεράστια ποσά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, όχι μόνο από τους φαν, αλλά και από όσους δεν συμπαθούσαν το ροκ εντ ρολ.

Πολλές φορές βεβαία κατηγορήθηκε ότι χειραγωγούσε τον Έλβις, απαγορεύοντάς του να κάνει πράγματα που εκείνος δεν ενέκρινε. Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν αρνήθηκε την πρόταση συνεργασίας, που του έκανε ο Τζον Γουέιν. Μετά από το φιλμ «Love Me Tender» το 1956, ο μετρ των γουέστερν πλησίασε τον νεαρό τραγουδιστή και του πρότεινε να συμπρωταγωνιστήσει μαζί του. Ο Πάρκερ όμως δεν ήθελε επ’ ουδενί το αστέρι του να παίξει δεύτερο ρόλο και του απαγόρευσε ρητά να συμμετέχει στην εν λόγω παραγωγή. Το ίδιο έκανε και λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Ρόμπερτ Μίτσαμ του πρότεινε τον ρόλο του γιου του στη ταινία «Thunder Road».Τέλος, το 1974 μπλόκαρε ακόμα μια συνεργασία με την Μπάρμπαρα Στρέισαντ και τον παραγωγό του «A Star Is Born», Τζων Πέτερς, οι οποίοι ήθελαν τον «Βασιλιά» να πρωταγωνιστήσει στο remake της ταινίας. Ο Πάρκερ και πάλι βρήκε πως ο ρόλος δεν ήταν μεγάλος κι έτσι ούτε και αυτή η δουλειά προχώρησε.

Τη δεκαετία του ’70, ο Έλβις έκανε αμέτρητες εμφανίσεις, όμως η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά σταδιακά άρχισε να τον εξασθενεί. Χώρισε τη γυναίκα του και από ένα σημείο και μετά κλείστηκε στο σπίτι του, την περίφημη Graceland, όπου και πέθανε στις 16 Αυγούστου 1977 από υπερβολική δόση, σε ηλικία 42 ετών. Μετά από τον θάνατό του, ο Πάρκερ αφοσιώθηκε στη διαφύλαξη της μνήμης του και στη διαχείριση της περιουσίας του, προσπαθώντας να κάνει γνωστό το όνομά του σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Υπάρχουν όμως και αρκετοί που θεωρούν πως ο Συνταγματάρχης, που ο Έλβις προτιμούσε να τον αποκαλεί «Ναύαρχο», απλώς εκμεταλλευόταν στυγνά το όνομά του για να βγάλει ακόμα μερικά εκατομμύρια, για να τα παίξει μετά στα καζίνο του Λας Βέγκας, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως όταν έμαθε για το τραγικό τέλος του φίλου του, δεν αντέδρασε καθόλου και πως η μόνη του έγνοια ήταν να προστατεύσει την εικόνα του. Μόνο που αυτό δεν ισχύει, καθώς οι δυο άντρες είχαν μια σχέση ουσιαστική και βαθιά, οπότε μάλλον ο Πάρκερ απλώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε μια ζωή: δηλαδή να συνεχίσει να τον εκπροσωπεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Τελικά πέθανε στις 21 Ιανουαρίου του 1997 από εγκεφαλικό επεισόδιο. Τον βρήκε νεκρό στο δωμάτιό του η σύζυγός του.