Η Σίσσυ Τουμάση κλείνει μια δεκαετία στο θέατρο. Εγινε ηθοποιός γιατί αγαπούσε, κυρίως, το σινεμά –φέτος κάνει τηλεόραση. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Τώρα είναι φοιτήτρια στο Αρχαιολογικό-Ιστορικό τμήμα του Πανεπιστημίου. Αν και μικροκαμωμένη εκπέμπει έναν δυναμισμό, ένα πείσμα -δεν το βάζει κάτω. Ζει στην Αθήνα και θέλει να κάνει και καριέρα και οικογένεια.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν τραπεζικός υπάλληλος, δεν ζει πια, την έχασα στα 19 μου. Με τον πατέρα μου δεν έχω σχέση –μεγάλωσα με τον πατριό μου. Παιδί έβλεπα θέατρο και σινεμά αλλά δεν είχα σκεφτεί ότι θα γίνω ηθοποιός.
Δεν έχω αδέλφια –μεγάλωσα και με γιαγιά και παππού στο Παγκράτι και με τη μαμά μου στο Ψυχικό. Δημοτικό πήγα σε δημόσιο, αλλά επειδή ήμουν άτακτο παιδί στο Γυμνάσιο με πήγαν σε ιδιωτικό, στου Κωστέα-Γείτονα. Ημουν ανήσυχο παιδί, φασαρίας σε όλα. Εξαφανιζόμουν, έκανα διάφορες τρέλες, ταλαιπωρούσα λίγο τη μαμά μου. Πέρασα μια δύσκολη εφηβεία. Ευτυχώς που δεν με έχω κόρη. Νομίζω ότι η μαμά μου δυσκολεύτηκε αρκετά... Τα έκανα και ηρέμησα. Με τη μητέρα μου τα βρήκαμε όμως. Γι΄αυτό πρέπει να μιλάμε στους ανθρώπους μας, να λέμε αυτά που είναι να πούμε, να κάνουμε την αγκαλιά που είναι να κάνουμε, να δώσουμε τα χέρια που είναι να δώσουμε –να κλείνουν τα κεφάλαια.
Εχω κάνει πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία –δεν συνεχίζω τώρα, αλλά τον συμβουλεύομαι αραιά και που. Είναι ένας άνθρωπος που μου στάθηκε σε μια περίοδο της ζωής μου, όταν είχα ανάγκη από κάποιον με τον οποίο να μην εμπλέκομαι συναισθηματικά. Δεν με γνωρίζει, δεν τον γνωρίζω και τον πληρώνω για να μ΄ακούσει –αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν αναπτύσσουμε οικειότητα και σχέση. Θυμάμαι μια φορά που γιόρταζε του πήγα μια πάστα και δεν την δέχτηκε –ακραίος ίσως, αλλά ήταν μια οικειότητα που δεν την ήθελε. Εγώ είχα ανάγκη να μιλήσω σε ένα πιο αυστηρό πλαίσιο. Και με βοήθησε να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά ώστε να βρω τις συνδέσεις και να ανακαλύψω δικούς μου μηχανισμούς που ήταν εμπόδιο στην ζωή μου κι έχουν να κάνουν με το παρελθόν. Δεν σου δίνει κανείς manual ζωής...