Η Σμαράγδα Καρύδη βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Με μια εξομολογητική, ειλικρινή διάθεση, η δημοφιλής ηθοποιός κάνει μια εσωτερική αναδρομή: Οικογένεια, φίλοι, θέατρο, παιχνίδια, φοβίες, όνειρα, σχέδια για το μέλλον. Και μιλάει, για πρώτη φορά, για όλα όσα συνέβησαν στον θεατρικό χώρο, χωρίς υπεκφυγές, με ονοματεπώνυμο.
Το θέατρο κι εγώ
«Νομίζω ότι έμαθα πολύ περισσότερο τον εαυτό μου μέσα στα χρόνια με το θέατρο. Γιατί για να παίξεις, από σένα αντλείς. Έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, μόνη μου -δεν πήγα σε ειδικό. Είχα πολλά θέματα να λύσω. Πολλά τα έλυσα, όχι όλα φυσικά. Αλλά έλυσα αυτά που με δυσκόλευαν να προχωρήσω, αυτά που έφερνα εγώ η ίδια εμπόδιο στον εαυτό μου.
Είχα πολλά κόμπλεξ, πολλές φοβίες. Βγήκα πολύ φοβισμένη σ' αυτή την δουλειά, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Σαν να είχα το αίσθημα ότι φέρω μια βαριά ευθύνη, μια φοβία για το πώς θα με δούνε κι αν θα γίνω αποδεκτή, τον φόβο για το λάθος που θα δουν οι άλλοι. Ακολουθούσα το μυαλό και όχι τα συναισθήματα, γιατί αυτά δεν σε οδηγούν κάπου. Έπρεπε να τα βάλω όλα σε μια τάξη. Τα αναγνώρισα και δεν προσπάθησα να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου -ότι μου φταίει κάποιος άλλος, ότι κάποιος με πολεμάει ή δεν μου δίνει ευκαιρίες. Ό,τι προβλήματα και εμπόδια έβρισκα, τα έβαζα εγώ η ίδια.
Μεγαλώνοντας, κάποια στιγμή, κατάφερα να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου και να δείχνω αυτό που είμαι. Ούτε τώρα είμαι ένας ανοιχτός άνθρωπος, αλλά έχω χαλαρώσει. Δεν φοβάμαι να δείξω τι είμαι, δεν φοβάμαι τι θα πει ο άλλος, αφού θα πει που θα πει. Είτε κρυφτείς είτε φανερωθείς ο άλλος κάτι θα πει.
Μπορεί να ένιωθα έτσι, επειδή και οι γονείς μου είναι ηθοποιοί και υπήρχε ένα φορτίο, πώς θα με δουν και πώς θα το διαχειριστώ. Είχα και το φορτίο από τα δικά τους προβλήματα και απωθημένα... Σαν να γεννήθηκα μ' αυτό από πάνω μου. Αν οι γονείς μου ήταν άσχετοι με τη δουλειά, ίσως να μην ένιωθα ότι λογοδοτώ. Κι ενώ δεν μου το είχαν μεταφέρει, εγώ έτσι ένοιωθα».