Σπύρος
Παπαδόπουλος: Υπάρχει μια παράμετρος
με το σεξ που δεν ανταποκρίνεται ακριβώς
στην αλήθεια. Υπάρχει συγκεκριμένο
μοτίβο το πώς πρέπει να είναι οι γυναίκες
σήμερα με αποτέλεσμα αν δεν τους βλέπουν
σεξουαλικά οι άνδρες να πιστεύουν πως
μεγάλωσαν, πάχυναν, έπαψαν να τις θέλουν
-δεν είναι η ανάγκη αυτή καθ’ αυτή αλλά
η επιβεβαίωση.
Ρένια
Λουιζίδου: Κοινωνικά η σεξουαλική
εικόνα είναι πολύ συγκεκριμένη και την
έχουμε ταυτίσει με καλλίγραμμα σώματα,
με τέλειες αναλογίες, το οποίο δεν
αντιστοιχεί στη πραγματική ζωή. Ακόμα
και για τους άνδρες, μετά τα τέλη της
δεκαετίας των 90s πρέπει
να είναι μοντέλα, με κοιλιακούς φέτες.
Σπύρος Παπαδόπουλος: Όλη αυτή η επίθεση που γίνεται μέσα από τα social και τη μόδα βρίσκει πολύ κόσμο απροετοίμαστο, άοπλο και αρχίζει να φαντασιώνεται πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν επί του πεδίου. Δεν παθαίνεις τίποτα αν δεν έχεις τις τέλειες αναλογίες. Αν μείνεις στην τέλεια εικόνα του άλλου θα βαρεθείς πολύ εύκολα στη πραγματική ζωή.
Ωστόσο στα
social βλέπουμε πολλά ζευγάρια
να διαφημίζουν την ευτυχία τους.
Σπύρος
Παπαδόπουλος: Ζουν για τα μάτια των
άλλων.
Ρένια
Λουιζίδου: Γενικά, η πολύ διαφημιζόμενη
ευτυχία είναι κάπως ύποπτη. Δεν ξέρω
και κανέναν πολύ ευτυχισμένο άνθρωπο
να έχει στο νου του να βγάλει ντελάλη
την ευτυχία του. Γιατί πολύ απλά την
ευτυχία τη ζεις, δεν σε ενδιαφέρει να
την κοινοποιήσεις. Όταν βλέπω τόση
διαφήμιση με κάνει να αναρωτιέμαι αν
είναι αληθινή.
Θεωρώ πως
είναι μια από τις αρρώστιες του σύγχρονου
ανθρώπου ακόμα και το κομμάτι της
φωτογραφίας. Παλαιότερα βγάζαμε μια
φωτογραφία από κάτι που θέλαμε πραγματικά
να το θυμόμαστε, τώρα βγάζουμε για ψύλλου
πήδημα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα
φωτογραφίζομαι 5 φορές την ημέρα. Μπορεί
να μην νιώσω να φωτογραφηθώ ούτε μια
φορά το χρόνο. Με τόση υπερβολή και
κατάχρηση που γίνεται το αποτέλεσμα
είναι να μη θυμάσαι καμιά από αυτές τις
στιγμές γιατί είναι πάρα πολλές.
Ούτε
εγώ, ούτε ο Σπύρος έχουμε social, είμαστε
και μεγαλύτεροι σε ηλικία, και δεν
μπορούμε να το αφομοιώσουμε -τουλάχιστον
εμένα μου είναι πολύ δύσκολο.
Σπύρος
Παπαδόπουλος: Εγώ το σιχαίνομαι.
Διαφωνώ πλήρως -είναι
η χούντα της εικόνας. Υπάρχει έξαρση
της βίας
των πιτσιρικάδων και πολλές φορές δεν
θέλουν πραγματικά να δείρουν, αλλά το
κάνουν μόνο και μόνο
για να το ανεβάσουν. Η
δικτατορία της
εικόνας και του lifestyle.
Ρένια
Λουιζίδου:
Επί
των πλείστων η εικόνα είναι πειραγμένη
με φίλτρα.
Σπύρος Παπαδόπουλος: Άρα η δικτατορία της ψευδούς εικόνας.
Ρένια
Λουιζίδου: Ακριβώς,
ούτε καν της
αληθινής εικόνας. Δηλαδή είναι όλο
φανταστικό ακόμα και οι «φίλοι»
αποδεικνύεται πως είναι αγορασμένοι.
Τα νεότερα παιδιά στη δουλειά μας λένε
πως οι παραγωγοί τους ρωτάνε πόσους
followers έχουν -μου φαίνεται
πολύ στενάχωρο. Αν είναι υποψήφιοι δύο
θα πάρουν όποιον έχει
περισσότερους followers. Το
να κάνεις κάποιον «φίλο» στα social
είναι τζάμπα κι επιπλέον αυτός ο
«φίλος» μπορεί να ακολουθεί το μισό
ελληνικό θέατρο. Δεν έχει καμία σχέση
αν ένας ηθοποιός έχει followers.
Μπορεί να έχει μόνο σημασία για
εμπορικούς λόγους -αυτό όμως είναι ένα
άλλο επάγγελμα.
Παλαιότερα
συνέβαινε το ίδιο με τα εξώφυλλα. Το ότι
μπορεί να ξεπουλούσε ένα περιοδικό δεν
σήμαινε πως το κοινό θα πήγαινε να σε
δει στο θέατρο- είναι εντελώς άλλο κοινό.
Σπύρος
Παπαδόπουλος: Δυστυχώς είναι αρρώστια
και επικίνδυνο όλο αυτό.
Κύριε
Παπαδόπουλε στη περσινή μας συνέντευξη
μου είχατε πει πως η δεύτερη πιο σημαντική
λέξη μετά τη μάνα είναι ο δάσκαλος. Στη
σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι» υποδύεστε
έναν καθηγητή. Πώς βλέπετε πλέον τη θέση
του εκπαιδευτικού στη σύγχρονη κοινωνία;
Έχει αλλάξει η ισχύ του σε σχέση με
παλαιότερα;
Ασφαλώς έχει
αλλάξει η θέση του, έχει πέσει η ισχύς
του για αυτό είναι ακόμα πιο χρήσιμος
-επιβάλλεται να υπάρχει ένας εκπαιδευτικός
που θα πειράξει λίγο το μυαλό των παιδιών.
Ο δάσκαλος οφείλει να γνωρίζει τις
ανάγκες του παιδιού και να το επηρεάσει
δίνοντας του σωστές βάσεις. Κάποτε είχε
άλλη θέση στην κοινωνία. Θυμάμαι μας
έλεγε ο δάσκαλος «πες στο πατέρα σου να
έρθει στο σχολείο» και τρέμαμε γιατί
αρκούσε μια κακή κουβέντα για να μπούμε
τιμωρία. Γιατί πολύ απλά το είπε ο
δάσκαλος. Τώρα πάει ένας γονιός στο
δάσκαλο και του λέει «πώς μιλάς έτσι
στο παιδί μου, ποιος είσαι εσύ».
Ρένια
Λουιζίδου: Εκπαιδευτικοί πρέπει να
γίνονται οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει
πολύ συνειδητά το συγκεκριμένο επάγγελμα
και να υπάρχουν αυστηρές προϋποθέσεις.
Προέρχομαι από άλλη γενιά, αλλά οι
άνθρωποι που έχουν επηρεάσει τη ζωή
μου, μετά τους γονείς μου, είναι οι
καθηγητές στο γυμνάσιο και το λύκειο,
οι οποίοι μου άνοιξαν ένα παράθυρο στον
κόσμο. Τους θεωρώ από τα πολύ σημαντικά
πρόσωπα της ζωής μου.
Όταν
τελείωσα το σχολείο, είπα στους γονείς
μου πως θα δώσω εξετάσεις σε
δραματική σχολή, εκείνοι
έπαθαν μεγάλο σοκ γιατί τους ήρθε από
το πουθενά, και είχε μεσολαβήσει η
φιλόλογος μου για να τους κουλάρει. Τους
είχε πει πως πρέπει να μου έχουν
εμπιστοσύνη και να με αφήσουν ελεύθερη-
δηλαδή πήραν το «Ok» από
τη φιλόλογο μου. Εγώ αυτό το έμαθα χρόνια
αργότερα, δεν το γνώριζα.
Σε
παλαιότερη συνέντευξη μου
είχα αναφερθεί στη φιλόλογο μου, η
οποία ήρθε και
με βρήκε στο θέατρο. Μετά
από τόσα χρόνια δεν μπορούσα καν να της
μιλήσω στον ενικό. Ήταν εξαιρετική
εκπαιδευτικός, μας πήγαινε σινεμά, μας
μάθαινε πολλά χρηστικά πράγματα.
Ειλικρινά της οφείλω
πολλά, μου άνοιξε ένα παράθυρο στον
κόσμο. Ένα χρόνο μετά τη
συνάντηση μας έμαθα πως «έφυγε» από τη
ζωή -τη θυμάμαι πάντα σαν
ένα πολύ αγαπημένο άνθρωπο της ζωής
μου.
Πάντως, ο εκπαιδευτικός που έχει όραμα βρίσκει τρόπο να ξεχωρίσει ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες- ωστόσο το βλέπω κι από το παιδί μου είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δεν υπάρχει ο κοινωνικός σεβασμός που είχαν κάποτε οι δάσκαλοι.